چقدر توبه كردم و دوباره گناه كردم!
اكنون از آن توبه هاى خود توبه مى كنم.[84]
اگر تو نگاهم نكنى، من كجا بروم؟
اگر تو رحمم نكنى، چه كسى را دارم كه به من رحم كند؟
اگر تو مرا نااميدم كنى به چه كسى دل خوش كنم؟
با آن كه گناهانم زياد است امّا فقط به عفو تو انديشه دارم.
مى دانم، خواهان چيزى هستم كه لياقت آن را ندارم و اين را هم مى دانم كه تو اهل بخشش و مهربانى هستى![85]




خداى من !

آرزويى دارم كه فقط تو مى توانى آن را برآورده كنى.
حاجتى دارم كه فقط تو مى توانى آن را به من بدهى![86]
به عزتت قسم اگر مرا از درِ خانه ات برانى، جاى ديگرى نمى روم.
چگونه باور كنم كه تو اميدم را نااميد مى كنى!
من به تو اميد زيادى دارم!
آرى، نافرمانى تو كردم و اكنون اميد دارم كه مرا ببخشى!
چرا كه من تو را به بزرگوارى و آقايى مى شناسم.[87]





خداى من !

از وقتى كه تو را شناختم، تو را به مهربانى و زيبايى شناختم.
آرى، تو به بخشيدنِ من عادت كرده اى.
پس بار ديگر بزرگوارى كن و گناهم را ببخش![88]
تو چقدر با نعمت هايت با من مهربانى مى كنى با اين كه از من بى نيازى! و من چقدر نافرمانى تو را مى كنم، حال آن كه سخت به تو محتاجم![89]
تا به حال كدامين اميدوار را نااميد كرده اى تا من نااميد شوم؟
كدام گدا از درِ خانه ات، دست خالى برگشته است كه من نفر دوّم باشم؟
تو وعده كرده اى كه دعاى دعاكننده را مستجاب كنى و باور دارم به وعده ات وفا مى كنى![90]




خداى من !

به چه كسى پناه ببرم اگر تو پناهم ندهى؟
به دنبال عفو چه كسى بروم اگر تو مرا نبخشى؟
به كه دل ببندم اگر تو دلم را بشكنى؟
به كه اميدوار گردم اگر تو نااميدم كنى؟[91]
از همه جا نااميد شده و به درگاه تو رو كرده ام.
از تو مى خواهم تو ديگر نااميدم نكنى.[92]
توبه اى روزيم كن كه پس از آن شايسته دوستى تو گردم و در زمره بندگان خوب تو قرار گيرم.[93]




خداى من !

از دانشى كه برايم فايده نداشته باشد و از دعايى كه مستجاب نشود به تو پناه مى برم![94]
من از شرّ نفس خويش به تو پناه مى برم!
بار خدايا! مرا لحظه اى و كمتر از لحظه اى به خود وامگذار.
چرا كه اگر لطف تو يك لحظه از من فاصله گيرد ديگر روى سعادت را نخواهم ديد.
اى كسى كه من همواره در سايه لطف تو بوده ام!
باز هم، لطف و مهربانى خويش را از من دريغ مدار كه من به مهربانى تو نيازمندم.[95]




خداى من !

با تمام وجود به تو روى آورده ام و از مردمى كه نيازمند عطاى تو هستند روى گردانده ام، چرا كه هر كس از غير تو طلب كرد، نااميد شد.
اكنون به سوى تو آمده ام و به عطاى تو دل بسته ام.[96]
چگونه مى شود كسى را كه فقط اميدش به تو است، نااميد كنى!
اى كسى كه هنوز من تو را نمى شناختم و تو با من مهربانى ها نمودى!
يادم نمى رود كه چه بسيار وقت ها من دعا نكرده بودم كه تو حاجتم را دادى!
اكنون كه تو را مى خوانم، چگونه مى شود دعايم را بى پاسخ گذارى![97]





خداى من !

اين جايگاه كسى است كه شيطان او را فريب داده است و گنهكار است.
اكنون با دلى اميدوار و رويى شرمسار به سوى تو آمده ام و در مقابل عظمت تو ايستاده ام.
چشم خود به زمين دوخته ام، چرا كه شرمسار توام.
تو خدايى هستى كه بخشش گناهان در نظرت بزرگ نمى نمايد.
پس ببخش گناه كسى را كه گناهش به تو ضرر نمى زند!
كه تو بخشنده و مهربانى![98]





خداى من !

تو را مى خوانم، چرا كه خود مرا به دعا كردن فرا خواندى.
تو خود در قرآن فرمودى كه توبه توبه كنندگان را مى پذيرى!
مى دانم كه تو توبه كنندگان را دوست دارى و آنان را به سوى خود دعوت كردى، پس توبه ام را قبول كن و از گناهانم درگذر!
مرا دوست داشته باش كه من محتاج مهربانى توام!
اين توبه مرا به گونه اى قرار ده كه ديگر بعد از آن توبه نكنم;
توبه اى كه بعد از آن ديگر هرگز گردِ گناه نگردم![99]





خداى من !

اگر پشيمانى به درگاه تو، توبه حساب مى شود، من از همه پشيمان ترم;
اگر استغفار باعث مى شود تا از گناهانم درگذرى من همواره استغفار مى كنم;
اگر دلِ شكسته به درگاهت خريدار دارد، ببين كه اشك چگونه قلبم را شكسته است!
تو مرا به توبه كردن، امر كردى و قول دادى كه توبه مرا قبول كنى;
پس توبه مرا قبول كن و هرگز از رحمتت نااميدم مكن
كه تو بخشنده و مهربانى![100]