من هم مثل خيلى ها هميشه فكر مى كردم كه ما بايد جوانان را تشويق كنيم كه به مسجد بيايند.
آخر از اين پيرمردها چه كارى برمى آيد؟
آنها را هيچ كجا راه نمى دهند و براى همين به مسجد مى آيند، اين كه ارزش ندارد.
امّا امروز فهميدم كه اين فكر اشتباه است.
فهميدم كه حضور پيرمردان در مسجد چقدر براى جامعه اثر خوبى دارد.
خداوند وقتى مى بيند كه پيرمردان به مسجد مى آيند خيلى خوشحال مى شود.
حتماً مى گويى: اين سخن را از كجا آوردى؟
فكر مى كنم اگر در اين جا سخن رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) را بيان كنم، برايت جالب باشد: گاه مى شود كه در روى زمين معصيت و گناه فراگير مى شود، به گونه اى كه ديگر صبر خدا لبريز مى شود و خدا تصميم مى گيرد كه عذاب خود را بر اهل زمين نازل كند.
عذابى سخت و دردناك!
فرشتگان عذاب آماده مى شوند تا سزاى اعمال زشت انسان ها را بدهند.
آخر بى حيايى تا كجا؟
خدا هم آخرين نگاه هاى خود را به زمين مى كند.به يكباره از تصميم خود منصرف مى شود. دستور مى دهد: اى فرشتگان! من از عذاب اين مردم صرف نظر كردم.
بار ديگر رحمت خدا بر غضب او پيشى مى گيرد، به راستى چه شد كه خدا از تصميم خود منصرف شد؟
اين سخنى است كه فرشتگان با يكديگر مى گويند.
آنها اين گونه به راز اين كار پى مى برند: خدا در آن لحظات آخر به زمين نگاه كرد، ديد كه پيرمردانى به سوى مسجد در حال حركت هستند. آنها در حالى كه با سختى راه مى روند به خانه خدا مى روند. كودكانى را مى بيند كه در حال ياد گرفتن قرآن هستند.
خدا به خاطر ديدن اين دو منظره، از عذاب كردن انسان ها، صرف نظر مى كند.
آرى، در آن لحظه اوّل چيزى كه براى خدا جذّاب بود و توانست دل او را به رحم بياورد، همان پيرمرد يا پيرزنى بود كه آرام آرام به سوى مسجد مى رفت.
همان پيرمردى كه با عصا به سوى مسجد مى رود، مى تواند طوفان غضب خدا را آرام كند و رحمت بى انتهاى الهى را به جريان اندازد.
پس بيا قدردان حضور تمام پيرانى باشيم كه به مسجد مى آيند. از آنان احترام بگيريم كه در واقع از رحمت خدا احترام گرفته ايم.[6]