همه ما مى دانيم كه گناه و معصيت، روح انسان را آلوده مى كند و مانع بزرگى براى رشد و كمال او محسوب مى شود. گناه باعث سياهى قلب انسان مى گردد، به طورى كه ديگر لذّت مناجات با خداوند را درك نمى كند، نمى تواند با او معاشقه نمايد و در درگاه او قطره اشكى بريزد.
اين گناه است كه انسان را از نماز شب محروم مى دارد و هم چنين مانع نزول باران مى شود و امواج بلا را به سوى انسان مى كشاند.[9]
به همين دليل انسان بايد براى بخشش گناهانش فكرى بكند تا اثرات آن بيش از اين در زندگى او باقى نماند.
البتّه گناهانى كه مربوط به حقّ النّاس است بايد نسبت به پرداخت حقّ مردم اقدام نمود، امّا گناهانى را كه مربوط به حقّ الله است، چگونه از پرونده اعمال خود پاك كنيم؟
آيا اطّلاع داريد، امامان معصوم(عليهم السلام) در سخنان خود حضور در مسجد را به عنوان يكى از مهمّ ترين عوامل بخشش گناهان معرّفى كرده اند؟
آيا در فصل پاييز كه برگ درختان زرد مى شود به يك باغ رفته ايد تا ببينيد موقعى كه باد مىوزد، چگونه برگ درختان بر روى زمين مى ريزند؟
موقعى كه شما هم در مسجد حضور پيدا مى كنيد، اين گونه گناهان از وجود شما مى ريزد.
امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد:
"سعى كنيد كه همواره به مسجد برويد زيرا كه مسجد، خانه خدا در روى زمين است. هر كس وضو بگيرد و به مسجد برود، خداوند او را از گناهانش پاك مى سازد."[10]
خواننده عزيز!
حتماً موقعى كه به مسجد رفته اى، يك احساس سبكى و نشاط روحى را در وجود خود احساس كرده اى؟!
اين احساس سبكى به خاطر قرار گرفتن در زير باران رحمت و بخشش خداوند است كه حضرت حق نصيب تو كرده است.
وقتى كه اين گناهان تو به خاطر حرمت مسجد فرو مى ريزد، روح تو سبك مى شود و تو مى توانى پرواز كنى.
مسجد خانه خدا است و خدا هم پاكيزگى را دوست دارد، وقتى تو جسم خود را پاكيزه مى كنى و وضو مى گيرى و به سوى مسجد مى روى، خدا هم به خاطر حرمت مسجد آلودگى هاى روح تو را پاك مى كند.
آرى، اگر با چشم باطن نگاه كنى، همان لحظه اى كه مى خواهى به مسجد بروى، بارانى از رحمت خدا بر سر تو فرو مى بارد و روح تو را پاك مى سازد و تو را آماده آن مى كند كه بتوانى در مسجد حضور پيدا كنى.
اين جا خانه دوست است، و او هم دوست دارد كه خانه اش پاك بماند، خانه اش زيبا باشد و در آن آلودگى نباشد.
تو مهمان او هستى و او در همان لحظه ورود به خانه اش، از تو پذيرايى مى كند، روح تو را پاك مى كند تا لايق حضور در اين خانه شوى.
بى جهت نبود كه بعضى ياران پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) هنگامى كه به گناه آلوده مى شدند به مسجد پناه مى بردند و آنقدر در آنجا مى ماندند تا خدا گناه آنها را مى بخشيد.[11]