سلام بر تو اى بانوى كرامت!
خودت مى دانى كه چقدر دوست دارم اين سخن را تكرار كنم: "اگر عشق تو نباشد، به چه كار آيد زندگى من؟". به راستى كه عشق تو، معناى زندگى من است.
مهر تو، تنها سرمايه من است. وقتى كه اشك در ديده هايم مى نشيند، دست به دعا برمى دارم و اوّلين دعايم اين است: "خدايا! هر چه را از من مى گيرى، بگير، امّا عشق به فاطمه(عليها السلام) را از من مگير!". من به خوبى مى دانم كه عشق تو، راز خلقت هستى است.
نمى دانم چگونه خدا را شكر كنم كه مرا با تو آشنا كرد، اكنون مى خواهم با تو سخن بگويم و با تو نجوا نمايم، امّا چگونه؟ من چه بگويم كه شايسته مقام تو باشد؟
نمى دانم چه بگويم. سخن گفتن و نجوا نمودن با تو، كار ساده اى نيست، من در اينجا ديگر سكوت مى كنم...
صدايى به گوشم مى رسد، يكى با من سخن مى گويد: "چرا سكوت كرده اى؟ چرا سخنى نمى گويى؟ تو مى خواهى با بانوى هستى سخن بگويى، اين گونه سخن بگو...".
كيست كه اين گونه با مهربانى با من سخن مى گويد؟

* * *

من به عمق تاريخ سفر كرده ام، اين صدا، صداى شيخ طوسى است. من به قرن پنجم هجرى آمده ام. اينجا شهر نجف است. من مهمان شيخ طوسى هستم!
شيخ طوسى يكى از بزرگ ترين دانشمندان شيعه است، تاريخ تشيّع، كمتر دانشمندى به عظمت و بزرگى او ديده است.
او كتاب هاى زيادى نوشته است، يكى از كتاب هاى او، كتاب "تهذيب" است. من در حضور شيخ طوسى نشسته ام...
من چه مى دانم كتاب "تهذيب" چيست؟
شيعيان در طول تاريخ به چهار كتاب، اهمّيت ويژه اى مى دهند و از آن ها به عنوان "كتب اَربَعه" يا "كتاب هاى چهارگانه" ياد مى كنند. هيچ كتابى به عظمت و اعتبار اين چهار كتاب نمى رسد. كتاب "تهذيب" يكى از اين چهار كتاب است.

* * *

اى شيخ! برايم سخن بگو! برايم بگو كه چگونه با بانوىِ هستى، سخن بگويم و چگونه او را زيارت كنم؟
اى شيخ! مقام تو، مقامى بس بزرگ است، سخن تو براى من حجّت است، برايم سخن بگو! تو دانشمندى باتقوا هستى كه در حضور تو بودن، عبادتى بزرگ است. شنيده ام حاضر شدن در مجلس عالِم، برتر از هزار شب عبادت و هزار روز روزه گرفتن است.[1]
اى شيخ برايم سخن بگو!

* * *

اكنون شيخ برايم چنين مى گويد: نزد من آمده اى تا برايت بگويم كه چگونه حضرت فاطمه(عليها السلام) را زيارت كنى. اكنون مى خواهم در اين باره برايت سخن بگويم، من در كتاب "تهذيب" جلد 6 صفحه 10 زيارت نامه اى را از امام جواد(عليه السلام) نقل كرده ام. من اين زيارت نامه را براى تو بازگو مى كنم تا آن را به گوش ديگران برسانى.
روزى از روزها، امام جواد(عليه السلام) به يكى از ساداتى كه از نسل حضرت فاطمه(عليها السلام)بود رو كرد و گفت: وقتى به مدينه رفتى و خواستى مادر خود (حضرت فاطمه(عليها السلام)) را زيارت كنى، اين چنين بگو:
يَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ اللَّهُ الَّذِى خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَكِ فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ صَابِرَةً وَ زَعَمْنَا أَنَّا لَكِ أَوْلِيَاءُ وَ مُصَدِّقُونَ، وَ صَابِرُونَ لِكُلِّ مَا أَتَانَا بِهِ أَبُوكِ وَ أَتَانَا بِهِ وَصِيُّهُ فَاِنَّا نَسْأَلُكِ اِنْ كُنَّا صَدَّقْنَاكِ إلاّ أَلْحَقْتِنَا بِتَصْدِيقِنَا بِهِمَا لِنُبَشِّرَ أَنْفُسَنَا بِأَنَّا قَدْ طَهُرْنَا بِوِلايَتِكِ.

* * *

اى آزموده شده! خدايى كه تو را آفريد پيش از آنكه تو را بيافريند از تو امتحان گرفت و تو را در آن امتحان، سربلند و شكيبا يافت.
ما بر اين باوريم كه از محبّان تو هستيم و ولايت تو را پذيرفته ايم و از آنچه پدر تو و جانشين او براى ما آورده اند اطاعت مى كنيم و بر آن، شكيبا مى باشيم.
پس اگر ما ولايت تو را پذيرفته ايم، از تو مى خواهيم به خاطر پذيرش ولايتت، ما را به پيامبر و جانشين او مُلحق كنى تا به خود مژده دهيم كه به سببِ ولايت تو پاك شده ايم.

* * *

هر بار خواستى كه حضرت فاطمه(عليها السلام)را زيارت كنى و بر او سلام بدهى، اين زيارت نامه را بخوان، بدان كه اين جملات، دريايى از معرفت است، سعى كن به آن فكر كنى و پله هاى معرفت را به وسيله آن طى كنى. در اين جملات كوتاه، رازهاى بزرگى نهفته است كه بايد آن ها را كشف كنى...

* * *

سخن شيخ با من به پايان مى رسد.
اكنون خدا را شكر مى كنم كه به خواسته خود رسيده ام. ديگر مى دانم كه چگونه با حضرت فاطمه(عليها السلام)نجوا كنم و چگونه بر او سلام كنم و عرض ادب نمايم.
من اين جملات را آن قدر تكرار مى كنم تا آن ها را حفظ كنم، اين يادگارى ارزشمند از امام جواد(عليه السلام)است، سخنى كه از امام معصوم باشد، رازهاى فراوان دارد.

* * *

بايد فرصت را غنيمت بشمارم و به شرح اين جملات گهربار بپردازم، شرح زيارت را در سه قسمت ذكر مى كنم و ابتدا درباره قسمت اوّل آن سخن مى گويم: