مادرت چقدر تو را دوست داشت، او زنى با ايمان بود و مهرى آسمانى در قلب پاكش بود، او به مولايش على(عليه السلام) عشق مىورزيد، هنوز به دنيا نيامده بودى، شبى از شب ها او خوابى عجيب ديد. خواب ديد كه گروهى همراه با يك شخص نورانى نزد او آمدند، او از آنان پرسيد: اين آقا كيست كه اين قدر نورانى است؟ آنان در جواب گفتند: اين مولايت على(عليه السلام)است.
وقتى مادر اين سخن را شنيد، شروع به گريه كرد و رو به آن حضرت كرد و گفت: "آقاى من! من از تو عطاى كاملى مى خواهم". حضرت على(عليه السلام)مشتى از جواهر را در دامن او ريخت، آن جواهرات بسيار نورانى بودند. او خيره به آنان شده بود كه از خواب بيدار شد.
مدّتى گذشت و تو به دنيا آمدى، مادر اسم تو را "على" نهاد، او هميشه در حقّ تو دعا مى كرد و مى گفت: "خدايا! اين فرزند مرا كيميا كن تا دل هاى مس را طلا كند".
تو توفيق هاى خود را از بركت دعاى مادر مى دانى، اگر چه اكنون او از دنيا رفته است ولى همواره به ياد او هستى و او را فراموش نمى كنى.
مادر چقدر مهربان بود، اگر چه دستش از ثروت دنيا كوتاه بود، ولى وقتى مشكلات تو را مى ديد چنين مى گفت: "پسرم! از سختى هاى روزگار غمگين مباش و بدان آن كس كه تو را به من داده است تو را يارى خواهد كرد"، و همين طور هم شد، مولايت على(عليه السلام) در همه حال تو را يارى كرد و تو با همه سختى ها توانستى مسير كمال را بپيمايى و دانشمندى بزرگ شوى!

* * *

تو جوان بودى و مسير علم آموزى را ادامه مى دادى، با سختى ها روبرو بودى، شبى از شب ها، يكى از استادان تو هم در خواب ديد كه درختى با شُكوه در خانه شما روييده است، شاخه هاى بى شمار آن در آسمان پيش رفته است، برگ هاى آن درخت، سرسبز و بانشاط بودند.
استادِ تو اين خواب را براى تو بيان كرد، تو اين خواب را مژده اى از طرف خدا دانستى كه آينده اى درخشان در مسير علم خواهى داشت، پس بر سختى ها صبر كردى و راه خودت را ادامه دادى.