نام من ابوبصير است، من يكى از ياران نزديك امام صادق(عليه السلام) بودم و آن حضرت به من علاقه زيادى داشت.[11]
من عمر خود را در راه دفاع از مكتب تشيّع صرف نمودم و وقتى به روزگار پيرى خود رسيدم، احساس كردم كه به زودى مرگ به سراغ من خواهد آمد.
براى همين تصميم گرفتم به حضور امام مهربان خويش برسم و براى آخرين بار او را ببينم.
بار سفر بستم و خود را به مدينه رساندم. چون حضور امام خود رسيدم و عرض سلام و ادب نمودم در گوشه اى نشستم. بعد از مدّتى خدمت امام عرض كردم: من عمر خود را كرده ام و ديگر مرگ من نزديك است امّا نمى دانم كه آخرت من چگونه خواهد بود؟ آيا اهل بهشت خواهم بود و با شما همنشين مى شوم يا اينكه به دوزخ خواهم رفت؟
امام نگاهى به من كرد و فرمود: چه شده است كه تو اين چنين سخن مى گويى؟ آيا نمى دانى كه خداوند جوانان شما را احترام مى گيرد و از پيران شما حيا مى كند؟
گفتم: چگونه خدا از جوانان ما احترام مى گيرد و از پيران ما حيا مى كند؟
آن حضرت فرمود: جوانان شما را با بخشش گناهانشان احترام مى كند و از پيران شما حيا مى كند كه حسابرسى كند.
گفتم: آيا اين لطف خدا شامل حال همه مسلمانان مى شود يا فقط براى شيعيان مى باشد؟
ايشان فرمود: به خدا قسم اين لطف خدا فقط مخصوصِ شيعيان ما مى باشد. مردم به گروه هاى مختلفى تقسيم شدند و هر كس براى خود رهبر و امامى انتخاب كرده است. آيا به اين شاد نيستيد كه شما از خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله)خود پيروى كرده ايد. شما كسانى را به عنوان رهبر انتخاب كرده ايد كه خدا آنها را انتخاب نموده است. شاد باشيد كه خدا به شما نظر مهربانى دارد. در روز قيامت، هر كسى آن چه را كه شما از محبّت ما در سينه هايتان داريد، نداشته باشد هيچ كار خوب او قبول نمى شود. آيا تو را شاد نساختم؟
گفتم: فدايت شوم، باز هم برايم سخن بگو!
فرمود: آيا در قرآن اين آيه را خوانده اى كه خداوند مى فرمايد: (فرشتگانى كه در عرش، ستايش خداوند را مى كنند و براى اهل ايمان استغفار مى نمايند)، به خدا قسم آن فرشتگان براى بخشش گناهان شيعيان ما دعا مى كنند و از خداوند مى خواهند تا گناه دوستان مرا ببخشد! آيا دلت شاد شد؟
گفتم: فدايت شوم، باز هم برايم سخن بگو!
فرمود: خداوند در قرآن مى فرمايد: (اى كسانى كه بر خويش ستم كرده ايد از رحمت خدا نااميد نشويد كه خدا جميع گناهان شما را مى بخشد)، به خدا قسم، منظور خدا در اين آيه فقط شيعيان ما مى باشند كه خداوند گناهان آنها را مى بخشد! آيا دلت شاد نشد؟
گفتم: باز هم برايم سخن بگو!
فرمود: هر آيه اى كه در قرآن درباره بهشتيان نازل شده است در واقع درباره ما و شيعيان ما مى باشد. آيا شاد نشدى؟
گفتم: آرى، ديگر آرام شدم و از مرگ هراسى به دل ندارم.
اين چنين بود كه با يك دنيا اميد به سفرى زيبا و دلنشين از حضور امام خويش مرخص شدم و مى دانستم كه بعد از مرگ روزگار خوشى در انتظار من است.[12]