يك روز پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) حضرت على(عليه السلام) را صدا زد و فرمود: اى على! خدا، روحِ امّت مرا تا روز قيامت به من نشان داد و من كوچك و بزرگ آنها را ديدم. آن لحظه اى كه روح امّت خويش را مشاهده مى كردم، شيعيان تو را شناختم و براى آنها دعا كردم و براى آنها طلب رحمت كردم".
اينجا بود كه لبخند شادى بر صورت حضرت على(عليه السلام) نقش بست. او از اين كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) اين قدر با شيعه او مهربان است خيلى خوشحال شد.
دوست من! تو بايد خدا را بسيار شكر كنى كه عشق و محبّت مولا على(عليه السلام)را در قلبت قرار داده است.
خدا را شاكر باش و از او بخواه كه همواره شيعه واقعى آن حضرت باشى.
باور كن آن روز كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) روح تو را ديد تو را شناخت و دانست كه شيعه حضرت على(عليه السلام) خواهى بود، از اين رو براى تو دعا كرد!
نمى دانم تاكنون اثر آن دعاى پيامبر مهربانى را در وجود خودت احساس كرده اى؟!
نمى دانم تاكنون به مدينه رفته اى يا نه؟
به هر حال اميدوارم خدا به زودى اين سفر را نصيب كند.
وقتى كه وارد حرم رسول خدا(صلى الله عليه وآله) شدى و رو به روى ضريح قرار گرفتى چنين بگو: اى رسول خدا! آن روز كه من در گِل بودم، تو براى من دعاكردى و استغفار نمودى. اكنون كه تو را شناختم و به ديدارت آمدم بار ديگر برايم دعا كن و به من مهربانى كن كه من عشق حضرت على(عليه السلام) را در سينه دارم.
دوست من! اكنون ادامه سخن رسول خدا(صلى الله عليه وآله) خطاب به حضرت على(عليه السلام) را برايت نقل مى كنم:
اى على! وقتى روز قيامت فرا برسد، تو و شيعيانت از قبر بيرون مى آييد در حالى كه چهره هاى شما مانند ماه شب چهارده مى درخشد.
غم و غصّه ها از دل شما برداشته شده و سختى ها از شما دور است.
همه مردم همه در ترس و اضطراب هستند امّا شما در امن و امان هستيد.[27]
پيامبر مى داند كه روز قيامت، روزِ اضطراب بزرگى است، آتش جهنّم زبانه مى كشد و ستمكاران را مى ترساند.
در آن روز هيچ نعمتى مانند امنيّت نيست و براى همين خداوند آن را به شيعيان على(عليه السلام) عنايت مى كند.