از "كُتب اَربعه" سخن گفتم، چهار كتابى كه از همه كتاب هاى شيعه، اعتبار بيشترى دارد: "كتاب كافى، كتاب فقيه، كتاب تهذيب، كتاب استبصار".
اكنون مى خواهم (در جواب سيّدفضل الله) حديث ديگرى را از كتاب "تهذيب" بنويسم. شيخ طوسى يكى از بزرگ ترين دانشمندان شيعه است. تاريخ تشيّع، كمتر دانشمندى به عظمت و بزرگى او ديده است. او اين كتاب را تأليف كرده است.
من كتاب "تهذيب" جلد 6 را باز مى كنم و در صفحه 10 زيارت نامه اى را مى بينم كه از امام جواد (عليه السلام) نقل شده است. اين زيارت مخصوص فاطمه (عليها السلام)است.
امام جواد (عليه السلام) به يكى از سادات (كه از نسل حضرت فاطمه (عليها السلام) بود)، گفت: وقتى به مدينه رفتى و خواستى مادر خود (حضرت فاطمه (عليها السلام)) را زيارت كنى، اين چنين بگو: "يَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَكِ فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ صَابِرَةً...".
ترجمه اين متن چنين مى شود: "اى آزموده شده! خدايى كه تو را آفريد پيش از آنكه تو را بيافريند از تو امتحان گرفت و تو را در آن امتحان، سربلند و شكيبا يافت...".
آرى، اين جملات دريايى از معرفت است، هر كس در آن ها انديشه نمايد، پله هاى معرفت را طى مى كند، آن وقت است كه او ديگر فاطمه را هم پايه زنان ديگر نمى داند!

* * *

فاطمه (عليها السلام) در امتحانى كه خدا از او گرفت، سربلند بيرون آمد، او بر همه سختى ها صبر كرد. خدا قبل از اين كه او را در اين دنيا خلق كند، امتحان نمود.
به راستى اين امتحان در كجا بود؟ اين جملات (كه از امام جواد (عليه السلام)است) چه رازى را آشكار مى كند؟
خدا نورِ فاطمه (عليها السلام) را قبل از خلقت آسمان ها و زمين خلق كرد، او قبل از آفرينش آدم (عليه السلام) خلق شد و در عرش خدا جاى داشت، خدا او را در آنجا امتحان نمود و او از آن امتحان سربلند بيرون آمد.
هيچ كس نمى داند آن امتحان چگونه بود، اين رازى است كه كسى از آن، خبر ندارد.
فاطمه (عليها السلام) در عرش خدا جاى داشت و در آنجا خدا را حمد و ستايش مى كرد و از او به يگانگى ياد مى نمود. او شكيبايى ورزيد و در راه خدا از خود استقامت نشان داد و به اوجِ مقام بندگى رسيد.
اين همان، مقام نورانيّتِ فاطمه (عليها السلام) است كه سيّدفضل الله آن را انكار كرد و چنين گفت: "مقام نورانيّت فاطمه (عليها السلام)هيج دليل قطعى ندارد!".[4]
اين زيارت نامه را شيخ طوسى ذكر كرده است، كتاب او يكى از كتب چهارگانه شيعه است، علامه مجلسى اين زيارت نامه را "حديث قوى" ناميده است.[5]
روى سخن من با سيّدفضل الله است: آيا مى توان با وجود اين حديث (و احاديث ديگر) مقام نورانيّت فاطمه (عليها السلام) را انكار كرد؟
به راستى چگونه مى توان اين احاديث را مطالعه كرد و بعد از آن ادّعا كرد: "مقام نورانيّت فاطمه (عليها السلام) دليل قطعى ندارد".
به راستى سيّدفضل الله چگونه قضاوت كرده است؟ او چه راهى را در پيش گرفته است؟
چرا عدّه اى راه او را ادامه مى دهند؟ اين راه به كجا مى رسد؟!