سوره الرّحمان را مى خوانم، به آيه 19 مى رسم:
(مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ ).
قرآن در اين آيه از دو دريا سخن مى گويد كه كنار هم قرار گرفته اند و بين اين دو دريا، فاصله اى است تا آب آن ها به هم نياميزد.
در ادامه، خدا چنين مى گويد: "اى انسان ها و اى جنّ ها! كدام يك از نعمت هايى را كه به شما داده ام، انكار مى كنيد؟". سپس چنين مى گويد: "از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان بيرون مى آيد".
آب بيشتر رودها شيرين مى باشد، اين رودها از كوه ها سرچشمه گرفته و به سوى دريا مى روند، وقتى رود بزرگى به دريا مى رسد، آب شور دريا را عقب مى راند و در دهانه خود، محدوده اى درست مى كند كه آب آن، شيرين است. اين آب شيرين با آب شور دريا مخلوط نمى شود و اين از عجايب قدرت خدا مى باشد.
(مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ ).
و خدا دو دريا را كنار هم قرار داد.
اين آيه معناى ديگرى هم دارد كه به آن "بطنِ قرآن" گفته مى شود، "بطنِ قرآن" معنايى است كه از نظرها پنهان است، اكنون بايد تحقيق كنم تا بدانم اين آيه چه معنايى دارد كه خيلى ها از آن بى خبرند.
آيا نام ابن عبّاس را شنيده اى؟ او پسرعموى پيامبر بود و در تفسير قرآن از على (عليه السلام)حقايق زيادى را شنيده بود. ابن عبّاس اين آيه را اين گونه معنا مى كند:
منظور از دو دريا در اين آيه، على و فاطمه (عليهما السلام) مى باشد. على درياى علم است و فاطمه درياى نبوّت. از ازدواج آن دو، حسن و حسين به دنيا آمدند كه همانند لؤلؤ و مرجان ارزشمند مى باشند.
(فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ ).
"اى انسان ها و اى جنّ ها! كدام يك از نعمت هايى را كه به شما داده ام، انكار مى كنيد؟".
ابن عبّاس در تفسير آيه ديگر، چنين مى گويد: "منظور از اين نعمت ها، ولايت على (عليه السلام) و محبّت فاطمه (عليها السلام)است".
آرى، فاطمه (عليها السلام) درياى نبوت است، على (عليه السلام) هم درياى علم! خداوند اين دو نعمت را به مردم عطا كرد، افسوس كه مردم قدردان اين دو نعمت نبودند و چه ظلم ها و ستم ها در حقّ آنان روا داشتند.[38]

* * *

محبّت به فاطمه (عليها السلام) نعمتى از نعمت هاى خداست و نشانه اى از مهربانى و رضايت اوست. پيامبر به مردم گفت: "خدا به غضب فاطمه، غضب مى كند و به رضايت فاطمه راضى مى شود".
آرى، پيامبر فاطمه (عليها السلام) را معيارى براى غضب و رضايت خدا معرفى كرد، اگر كسى بخواهد بداند خدا از او راضى هست، بايد بررسى كند كه آيا فاطمه از او خشنود هست يا نه؟
من هر روز ده بار، در نماز چنين مى گويم:
(...غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ).
من از خدا چنين مى خواهم: "خدايا! مرا به راه راست هدايت كن و پيرو كسانى قرار بده كه به آنان نعمت ارزانى داشته اى. مرا از راه كسانى كه بر آنان غضب كرده اى دور كن".
من ديگر مى دانم خدا به چه كسانى غضب كرده است. راه كسى كه فاطمه (عليها السلام)به او غضب كرده است، راه شيطان است و مرا به تباهى مى رساند.
چگونه مى توان فاطمه (عليها السلام) را هم پايه زنان عادى دانست در حالى كه خدا او را معيار حق و باطل قرار داده است؟

* * *

روزهاى آخر زندگى فاطمه (عليها السلام) بود، ابوبكر و عُمَر تصميم گرفتند به عيادت فاطمه (عليها السلام) بيايند. فاطمه (عليها السلام) در آغاز با عيادت آنان مخالفت كرد، ولى سرانجام قبول نمود.
ابوبكر و عُمَر وارد خانه شدند، فاطمه (عليه السلام)از زنانى كه در آنجا بودند خواست تا روى او را به سمت ديوار بگردانند. فاطمه (عليه السلام)با اين كار خود مى خواست به آن دو نفر بفهماند كه از آنان ناراضى است.[39]
بعد از لحظاتى سكوت، ابوبكر چنين گفت:
ــ اى دختر پيامبر! آيا مى شود ما را ببخشى؟[40]
ــ شما اينجا آمده ايد چه كنيد؟
ــ ما آمده ايم به خطاى خود اعتراف كنيم و از تو بخواهيم كه ما را ببخشى.
ــ من سؤالى از شما مى پرسم و مى خواهم شما حقيقت را بگوييد.
ــ هر چه مى خواهى بپرس كه ما حقيقت را مى گوييم.
ــ آيا شما از پيامبر اين سخن را نشنيديد: "فاطمه، پاره تن من است و من از او هستم، هر كس او را آزار دهد مرا آزار داده است و هر كس مرا آزار دهد خدا را آزرده است؟"
ــ آرى، اى دختر پيامبر! ما اين حديث را از پيامبر شنيديم.
ــ شكر خدا كه شما به اين سخن اعتراف كرديد.
آنگاه فاطمه (عليها السلام) دست هاى خود را به سمت آسمان گرفت و از سوز دل چنين گفت: "بار خدايا! تو شاهد باش، اين دو نفر مرا آزار دادند و من از آنها راضى نيستم".[41]