او آقاى "جُعفى" بود كه از كوفه به مدينه آمده بود تا امام باقر (عليه السلام)را ببيند. خانه امام شلوغ بود و مهمانان زيادى براى ديدار امام آمده بودند.
او صبر كرد تا آنجا خلوت شد، او در جستجوى معرفت، راه زيادى را آمده بود، امام كه از حال او باخبر بود، رو به او كرد و گفت: "خدا 14 نور را از نور عظمت خود آفريد، خدا اين 14 نور را 14 هزار سال قبل از خلقت آدم (عليه السلام) آفريد. آن نورها، همان ارواح ما بودند".
جُعفى گفت: "آقاى من! آن 14 نور را براى من بازگو كنيد، نام آنان را برايم بگوييد".
امام چنين پاسخ داد: "آن 14 نور كه از نور عظمت خدا آفريده شده اند، چنين اند: محمّد، على، فاطمه، حسن حسين و نه امام ديگر از نسل حسين".
جُعفى هنوز مشتاق بود تا بيشتر بداند، امام چنين ادامه داد: "اى جابر! ما معدن علم و حكمت هستيم، ما همان امانتى هستيم كه خدا در ميان بندگانش قرار داده است. هر كس به پيمان ما وفا كند، به پيمان خدا وفا كرده است و كردار هيچ كس بدون ولايت ما قبول نمى شود، ما همان دست مهربانى خدا هستيم، ما خزانه داران علم خدا مى باشيم، به بركت ما باران نازل مى شود و گياهان سبز مى رويند، اگر ما نبوديم، هيچ كس خدا را نمى شناخت...".
جُعفى اين سخنان را شنيد، او خدا را سپاس گفت كه گامى به سوى معرفت واقعى برداشته است.
او اين سخنان امام باقر (عليه السلام)را براى دوستانش نقل كرد تا آنان نيز با مقام نورانيّت اين خاندان آشنا شوند.[33]