تو از سربازان هيأت على اصغر هستى، هر سال در حسينيّه محلّه چهارسوق عزادارى مى كنى، تقريباً شش سال است كه ازدواج كرده اى، خيلى دوست دارى كه فرزندى داشته باشى، امّا تاكنون خدا به تو فرزندى نداده است، هربار كه همسرت باردار مى شود بعد از دو يا سه ماه، بچه سقط مى شود.
شبى از شب ها همسرت به تو رو مى كند و مى گويد: "خدا كى به ما بچه خواهد داد؟"، تو به رويش لبخند مى زنى و مى گويى: "صبر كن خدا حاجت ما را هم مى دهد"، وقتى تنها مى شوى، بغض تو مى شكفد، اشكت جارى مى شود.
گويا صبرت ديگر تمام شده است، پس چنين نجوا مى گويى: "اى على اصغر! من سال ها در هيأت تو عزادارى كرده ام، از خدا بخواه تا سال آينده به من فرزندى بدهد، اگر خدا به من پسر بدهد اسم او را على اصغر مى گذارم، اگر حاجت مرا از خدا نگيرى، ديگر هيچوقت حسينيّه و هيأت نمى روم".

* * *

بعد از مدّتى همسرت با خوشحالى به تو خبر مى دهد كه باردار است، تو خدا را شكر مى كنى و در انتظار به دنيا آمدن فرزندت مى مانى. بعد از چند ماه، شرايط جسمى همسرت نامناسب مى شود، او را به زايشگاه مى برند، پسر تو هفت ماهه به دنيا مى آيد، امّا چون زودتر به دنيا آمده است، او را داخل دستگاه مخصوصى قرار مى دهند.
چند ساعت مى گذرد، پزشك تو را صدا مى زند و مى گويد: "معلوم نيست اين بچه زنده بماند". تو بيشتر نگران مى شوى، مستقيم به سمت حسينيّه چهارسوق مى روى، نيمه شب است، هيچ كس آنجا نيست، در حسينيّه هم بسته است، دستگيره درب را مى گيرى، خيلى منقلب مى شوى، گريه مى كنى، به پهناى صورت اشك مى ريزى... يا على اصغر!
لحظاتى مى گذرد، نور اميدى در دلت مى تابد، دلت روشن مى شود، به خانه مى روى. صبح به زايشگاه برمى گردى، به تو خبر خوشحال كننده مى دهند، بچه اى كه خون ريزى معده داشت و اصلاً دهان باز نمى كرد، خوب شده است، وقتى دكتر تو را مى بيند مى گويد: كجا رفتى؟ چه كردى كه خدا او را به تو بازگرداند.
تو داستان توسل به على اصغر را بازگو مى كنى، وقتى دكتر سخن تو را مى شنود، اشك مى ريزد و مى گويد: "جانم فداى على اصغر حسين!".