بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ
ساعت تقريباً هشت صبح بود، من از اتاق خود بيرون آمدم تا به سوى حرم بروم، وقتى به طبقه همكف هتل رسيدم، ديدم مسئول هتل مرا صدا مى زند، به سويش رفتم، ديدم چشمهايش پر از اشك است. تعجّب كردم، پرسيدم: چه شده است؟ او به من گفت: وهابى ها حرم سامرا را خراب كردند!
تلويزيون تصويرى از حرم سامرا را نشان مى داد، باور نمى كردم، گنبد حرم امام هادى و امام عسكرى(عليهما السلام) خراب و ويران شده بود، اشك من هم جارى شد. آخر قرار بود ما فردا به سامرا برويم. من آن روز كربلا بودم، آن روز سوم اسفند سال 1386 بود.
آخر چرا وهابى ها اين كار را كردند؟ چرا حرم سامرا را اين گونه ويران كردند. پيش خودم با آنان سخن مى گفتم: شما خيال مى كنيد با اين كارها مى توانيد ما را از امامان خود جدا كنيد؟ حرم امامان ما در قلب هاى ماست.
وقتى به وطن خود برگشتم، در فكر بودم كه درباره امام هادى(عليه السلام) بنويسم، به اين نتيجه رسيدم كه كتابى در مورد "زيارت جامعه" بنويسم.
نمى دانم تو چقدر از "زيارت جامعه" باخبر هستى؟ آقاى موسى نَخَعى يكى از شيعيان بود كه همواره براى زيارت به حرم امامان مى رفت، او نمى دانست كه وقتى در حرمِ آن بزرگواران است، چه بخواند و چه بگويد. يك روز او مهمان امام هادى(عليه السلام) بود و از آن حضرت خواست تا به او ياد بدهد كه در حرم امامان چگونه سخن بگويد.
و اين گونه بود كه امام هادى(عليه السلام) لب به سخن گشود و "زيارت جامعه" شكل گرفت. امام به او ياد داد كه وقتى به زيارت امامان معصوم مى رود، چه بگويد.
در يك سخن، "زيارت جامعه"، درس بزرگ امام شناسى است. من در اين كتاب تلاش كرده ام تا آموزه هاى زيباى آن را به زبانى شيوا براى شما بيان كنم.
من مى خواهم به شما كمك كنم تا امامان خود را بهتر بشناسيد، آرى! اعتقاد به امامت، گنج پربهايى است. وهابى ها يك روز حرم امامان ما را خراب كردند و امروز به دنبال خراب كردن اعتقادات ما هستند. ما بايد به فكر باشيم...
مهدى خُدّاميان آرانى
آذر ماه 1390