ما همان رهبرانى هستيم كه شما را به سوى هدايت راهنمايى مى كنيم، ما نورهايى هستيم كه تاريكى ها را روشن مى كنيم و مردم را از گمراهى نجات مى دهيم. ما همچون علامتى هستيم كه راه را از بيراه به مردم نشان مى دهيم. ما صاحبان عقل و آگاهى كامل هستيم.
در موقع سختى ها و بلاها، اين ما هستيم كه پناه مردم مى باشيم، ما هستيم كه مايه آرامش و آسايش همه بندگان خدا هستيم، فراموش نكن كه حتّى فرشتگان هم به ما پناه مى آورند.
روز قيامت كه سخت ترين روز براى همه مى باشد، هيچ پناهگاهى به غير از ما يافت نمى كنى.
ما وارث همه پيامبران هستيم، هر آنچه خدا به پيامبران عنايت كرده است، همه آنها نزد ماست، عصاى حضرت موسى(عليه السلام)، پيراهن ابراهيم(عليه السلام)، انگشتر سليمان(عليه السلام) و... همه در پيش ماست. همه دانش و علمى كه نزد آنها بوده است، نزد ما هم هست، همه زيبايى ها و خوبى هايى كه آنان داشته اند، مى توانى آن را نزد ما بيابى.
? ? ?
خوب است در اينجا برايت از عصاى موسى(عليه السلام) بگويم، وقتى كه حكومت ما فرا برسد و ايام ظهور فرا برسد، آن روز تو مى توانى عصاى موسى(عليه السلام) را نزد مهدى(عليه السلام) بيابى.
آن روز، مهدى(عليه السلام) به يارانش دستور مى دهد تا از مكّه به سوى مدينه حركت كنند، در ميانه راه لشكر او تشنه مى شوند، او عصاى موسى را در دست دارد، حتماً در قرآن خوانده اى كه خدا به موسى مى گويد كه عصاى خود را بر سنگ بزن و از دل سنگ آب گوارا جارى مى شود. آن روز هم عصاى موسى در دست مهدى(عليه السلام) است، او عصاى خود را به سنگى بزرگ مى زند و آب گوارا جارى مى شود، آبى كه از آن سنگ مى جوشد هم تشنگى را برطرف مى كند و هم نياز انسان را به غذا![21]
مى دانم دوست دارى از پيراهن ابراهيم(عليه السلام) هم برايت بگويم.
هنگامى كه نمرود مى خواست ابراهيم(عليه السلام) را به جرم خداپرستى در آتش اندازد، جبرئيل به زمين آمد تا بزرگ پرچمدار توحيد را يارى كند. او همراه خود لباسى از بهشت آورد. به خاطرِ همين لباس، ابراهيم(عليه السلام) در آتش نسوخت.[22]
اين لباس نسل به نسل گشت، روزى هم از آن يوسف گشت و براى همين به آن پيراهن يوسف هم مى گويند، اين پيراهن به پيامبر اسلام به ارث رسيد و اكنون نزد ما مى باشد.[23]
روزى هم كه مهدى(عليه السلام) ظهور كند، آن پيراهن را به تن خواهد نمود، آرى!خدا با همان پيراهنى كه ابراهيم(عليه السلام) را يارى كرد، مهدى(عليه السلام) را هم يارى خواهد نمود.[24]
? ? ?
خداوند صفات زيادى دارد، او مهربان است، داراى علم زيادى است، قدرت دارد و...، همه اين صفات زيباى خدا را مى توانى در ما بيابى، ما محل ظهور اين صفات خدايى در اين دنيا هستيم، قدرت خدا بى اندازه است، علم او هم همين طور بى اندازه است، همه صفات و خوبى هاى خدا حد و اندازه ندارد، امّا تو مى توانى آن مقدار از صفات خدا را (كه مى شود در اين دنيا جلوه كند)، در وجود ما بيابى، ما محل ظهور صفات خدا هستيم، ما از خودمان هيچ نداريم، هر چه داريم، خدا به ما داده است، ما همچون آيينه اى هستيم كه تو مى توانى صفات و زيبايى هاى خدا را در وجود ما بيابى. هيچ موجودى به اندازه ما اين همه زيبايى را در خود جاى نداده است، براى همين اگر تو به دنبال علم خدا هستى، به علم ما نگاه كن، اگر مى خواهى قدرت خدا را ببينى، قدرت ما را نگاه كن.
ما "حجّت خدا" هستيم، خوب است در اينجا معناى اين كلمه را بيشتر توضيح داده شود:
حتماً براى تو پيش آمده است كه تلاش كرده اى براى شخصى كه سخن تو را قبول ندارد، دليلى بياورى، آن دليل تو، همان حجت توست. وقتى تو براى ثابت كردن سخن خود، دليل مى آورى، در زبان عربى، به اين دليل تو، "حجت" مى گويند.
وقتى روز قيامت بر پا شود، خدا به مردم مى گويد: اى مردم! من خاندان پيامبر را به عنوان رهبران شما انتخاب نمودم، چرا از آنان پيروى نكرديد؟ چرا بيراهه رفتيد؟ چرا به سخنان آنان گوش فرا نداديد؟ چرا براى خودتان خليفه تعيين كرديد و دين مرا تباه ساختيد؟
به همين جهت است كه ما را "حجت خدا" مى گويند، يعنى ما دليل و برهان خدا هستيم، خدا راه سعادت را براى مردم روشن نمود، به آنان دستور داد تا ولايت ما را قبول كنند و از ما پيروى كنند، هر كس از ما اطاعت كرده باشد، اهل بهشت خواهد بود و هر كس با ما دشمنى كرده باشد، خشم خدا را براى خود خريده است.[25]