اگر به قرآن مراجعه كنيم، متوجّه مى شويم كه خداوند ما را براى عبادت و بندگى خويش خلق نموده است.[32]
البتّه اين عبادت و بندگى براى خداوند هيچ نفعى ندارد بلكه در سايه آن روح ما رشد كرده، آمادگى پيدا مى كند تا به مقام هاى بسيار والايى برسد.
آرى، هر چقدر ما بتوانيم بيشتر به عبادت بپردازيم به خدا نزديك تر شده، مى توانيم به سوى سعادت ابدى خود پيش برويم.
در صورتى كه در زندگى بشر نيايش و عبادت وجود نداشته باشد، روح انسان لطافت خود را از دست مى دهد و قلب انسان در غوغاى زندگىِ روزمره به تاريكى و سياهى مى گرايد.
و به راستى كه با همين عبادت كردن خداوند است كه قلب انسان صفا پيدا مى كند و اين را به يقين بدانيم كه جز در سايه عبادت و نيايش با خداوند سبحان، روح و روان انسان به آرامش نمى رسد.
خواننده محترم! از شما سؤال مى كنم: وقتى كلمه "عبادت" را مى شنوى يا مى خوانى، چه چيزى به ذهن تو خطور مى كند؟
فكر مى كنم، جواب شما اين خواهد بود: نماز، روزه، حج و ...
امّا مى خواهم امروز و در اين جا شما را با عبادت ديگرى آشنا كنم كه شايد كمتر به آن توجّه كرده باشيد.
اگر شما در كنار پدر و مادر خود زندگى مى كنيد به من قول بدهيد كه به اين دستور عمل كنيد!
كتاب را زمين بگذار و كنار پدر و مادر خود برو و به پيشانى آنها بوسه بزن!
باور كن كه تو عبادتى بس بزرگ انجام داده اى، زيرا مولاى ما حضرت على(عليه السلام) فرمودند: "بوسه بر صورت پدر و مادر عبادت است".[33]
آرى، بوسيدن پدر و مادر در دين ما به عنوان عبادت معرّفى شده است!
از آن زمان كه ما عبادت را در نماز و روزه خلاصه كرديم به اين جا رسيديم كه پدران و مادران ما در عطش مهربانى ما سوختند!
خوب من!
تو براى چه، روزى پنج بار نماز مى خوانى؟ مگر نمى خواهى به دستور دين اسلام عمل كنى.
خوب، همان اسلامى كه نماز را به عنوان عبادت براى تو معرّفى كرده، بوسيدن پدر و مادر را هم به عنوان عبادت معرّفى كرده است.
من چگونه فرياد بزنم كه مردم صدايم را بشنوند؟
چرا ما مسلمانان فقط به بعضى از دستورات اسلام عمل مى كنيم؟
آيا ديگران اين طور خواسته اند كه ما فقط عبادت را نماز، روزه و حج بدانيم؟
بارها شده، وقتى سخن حضرت على(عليه السلام) را براى شيعيانِ آن حضرت نقل كرده ام، بسيار تعجّب كرده و افسوس خورده اند كه چرا تا زمانى كه پدر و مادر آنها زنده بود، يك نفر پيدا نشد، اين سخن مولاى مهربان را برايشان بگويد.
عزيز دل! اگر پدر و مادرت زنده هستند، تا مى توانى صورتشان را ببوس.
خودت را عادت بده، همان طور كه روزى پنج بار نماز مى خوانى، روزى پنج بار هم صورت آنها را ببوسى!
آن وقت ببين، چقدر به خدا نزديك مى شوى! چقدر معنويّت و عرفان در تو رشد مى كند!
چرا بايد پدران و مادران در جامعه ما مسلمانان اين طور در آسايشگاه ها دِق كنند و بميرند و فرزندان آنهاـ به خيال خودشانـ براى رسيدن به خدا، هزاران كيلومتر سفر كنند تا يك عمره بجا آورند و عبادتى كرده باشند!
سفر عمره خيلى خوب است و هيچ كس در مستحب بودن اين سفر و تحوّلى كه مى تواند در انسان ايجاد كند شك ندارد، امّا منظور من اين است، فقط هنگامى دين اسلام مى تواند، باعث سعادت ما شود كه به همه برنامه هاى آن عمل كنيم.
هرگز يادم نمى رود، در مكّه كه بودم، يكى از برادران به من گفت: به آرزوى خود رسيدم و چهارده سفر به مكّه آمدم.
به او گفتم: بگو بدانم، چند بار روى پدر خود را بوسيده اى؟
در جواب گفت: تا به حال چنين كارى را انجام نداده ام.
بياييد با هم تصميم بگيريم كه اين عبادت را در جامعه خود زنده كنيم; بياييد فهم خود را از دين اسلام تغيير دهيم.
اگر از من دلگير نشوى، اين چنين بگويم، بياييد دوباره مسلمان شويم.
به اميد آن روزى كه همه فرزندان، اوّل صبح، صورت پدر و مادر خود را ببوسند و اين گونه به خدا نزديك شوند.
آن وقت خداوند چقدر رحمت و بركت خويش را بر ما نازل خواهد نمود. آن وقت چقدر عشق، صفا و صميميّت در خانواده هاى ما به چشم خواهد خورد.
آن وقت همه دنيا حسرت عشقى را خواهند خورد كه در ميان ما وجود دارد. من و تو بايد با كمك هم آن فرداى زيبا را بسازيم.
از همين الآن شروع كنيم. من قلم را كنار مى گذارم و نزد پدر و مادرم مى روم تا صورت آنها را ببوسم، تو هم كتاب را كنار بگذار و نزد پدر و مادرت برو و روى آنها را ببوس.
اگر ديدى كه خجالت مى كشى، اشكال ندارد، من هم دفعه اوّل خجالت كشيدم، امّا راه حلّى براى تو دارم.
برگرد و اين كتاب را در دست بگير و اين حديث حضرت على(عليه السلام) را براى پدر و مادرت بخوان: "بوسيدن صورت پدر و مادر عبادت است". آنگاه بگو، مى خواهم به اين فرمايش مولايم عمل كنم.
باور كن، در اين لحظه كه صورت پدر و مادرت را مى بوسى، قلب مولاى خود را شاد مى كنى. مولاى تو از اين كار تو خيلى خوشحال مى شود.
بيا و با يك بوسه، غبار مظلوميّت از چهره سخن مولاى خود بردار!