نگاهى به بليط كردم، ما بايد به واگن شماره دوازده مى رفتيم.
مأمور واگن، بليط ما را كنترل كرد و به ما گفت كه به كوپه شماره هفت برويد.
سوار قطار شده و به كوپه خودمان رفتيم، چمدان ها را بالاى كوپه جا داده و نشستيم.
روى ميز، فلاكس آب جوش و چهار فنجان بود، يك چايى داغ مى توانست خستگى ما را بر طرف كند.
تا همسرم يك فنجان چاى براى من آماده كرد، صداى سوت قطار به گوش رسيد و قطار حركت كرد.
من نگاهى به ساعتم انداختم، دقيقاً سر ساعت هشت بعد از ظهر بود، عليرضا كه كنار پنجره ايستاده بود و بيرون را نگاه مى كرد، مرا صدا زد و گفت: "بابا! نگاه كن! چند نفر از قطار جا مانده اند".
به بيرون نگاه كردم، چند نفر داشتند دنبال قطار مى دويدند، امّا درِ واگن ها بسته شده بود، آنها فقط چند دقيقه دير كرده بودند.
من رو به عليرضا كردم و گفتم: "عزيزم! زندگى هم مثل اين قطار است، اگر كمى دير كنى، از قطار موفقيّت جا مى مانى".
بعد از نوشيدن چاى، كتاب "زيارات قبور، بين حقيقت و خرافات" را در دست گرفتم و مشغول مطالعه شدم.
نويسنده در اين كتاب چنين نوشته بود:
پس از آنكه مسلمانان با يهوديان و بودائيان تماس گرفتند و در مرز و بوم آنان، قبرهاى پادشاهان و قبر كورش و داريوش را ديدند، مسأله زيارت به ميان آمد.
در زمان عباسيان، ساختمان مقبره ها بر گور مردگان آغاز شد و قافله زوّار از راست و چپ براى زيارت قبورِ پاره اى از صالحان و اولياء سفر نمودند.
هر روز گنبدى گلى و اخيراً گنبد طلايى از هر گوشه اى بر آسمان بلند شد.
افرادى كه حديث براى مردم مى گفتند از شرق و غرب براى ساختن حديث سر برآوردند و كتاب هاى حديث را از وعده هاى گزاف و خلاف پر كردند تا جايى كه گاه زيارت يك قبر با چند حج و اخيراً با صد هزار حج برابر گرديد.[1]
مثلا در احاديث زيارت آورده اند كه حضرت رضا(عليه السلام) فرموده است: "اَبْلِغْ شيعَتى أنَّ زيارتى تَعْدِلُ اَلْفَ حِجّة: به شيعيان ما اين سخن را برسانيد كه ثواب زيارت من، نزد خدا برتر از هزار حج است".[2]
جعل و درست كردن اين احاديث به منظور ضعيف كردن بنيان شريعت و مسخره كردن قرآن بوده است.
تمام اين ثواب ها كه براى تشويق از طرف علماى شيعه در كتاب هاى حديث ذكر شده است از طرف دروغگويان و افراد بى دين و مُفسِد و دشمنان دنيا و آخرت مسلمانان، جعل و وضع شده است.[3]
من حرف هاى تازه اى در اين كتاب مى خواندم و اين سؤال ها را از خود مى پرسيدم:
آيا به راستى، همه حديث هايى كه در مورد زيارت امام رضا(عليه السلام) به ما رسيده است دروغ است؟
آيا عدّه اى بى دين و مفسد براى اينكه دين خدا و قرآن را از بين ببرند در مورد زيارت امام رضا(عليه السلام) حديث ساخته اند؟
آيا همه كسانى كه ما را تشويق به زيارت امامان معصوم كرده اند دشمنان ما بوده اند؟
آخر چرا نويسنده اى كه خود را اهل فكر و انديشه مى داند، بايد اين چنين بنويسد؟
چرا كسانى كه مردم را به زيارت امام رضا(عليه السلام) تشويق كرده اند بى دين و مفسد معرّفى شده اند؟
آيا دعوت كردن مردم به سوى نور و معنويّت، گناه است؟
وقتى اين كتاب به دست يك جوان شيعه برسد و اين مطالب را بخواند چه نتيجه اى خواهد گرفت؟
با صداى فرزندم به خود آمدم: "بابا! چرا گريه مى كنى؟ مگر در اين كتاب چه نوشته شده است؟".
اشك چشم خود را پاك كردم و پسرم را در آغوش گرفته و او را بوسيدم.
من با خود فكر مى كردم كه دير يا زود اين كتاب به دست فرزند من هم خواهد رسيد، آرى، دشمن براى يغما بردن اعتقادات شيعه، با مهارت برنامه ريزى كرده است.