ما به سوى شهر كوفه حركت مى كنيم، اين شهر را مى توان پايتخت فرهنگى شيعيان نام نهاد.
آيا مى دانيد اوّلين كتاب هاى حديث شيعه در اين شهر نوشته شده است؟
ما در قرن سوّم هستيم، ديگر راه زيادى تا اين شهر نداريم، دروازه هاى اين شهر به چشم مى آيد.[22]
خوب است ابتدا به نجف برويم و قبر مولاى خود حضرت على(عليه السلام) را زيارت كنيم.
پس از آن به شهر كوفه وارد مى شويم، و از مردم سؤال مى كنيم كه احمد بَزَنطى را كجا مى توانيم پيدا كنيم؟
آنها از ما مى خواهند كه به مسجد كوفه برويم، زيرا احمد بَزَنطى در آنجاست.
چقدر خوب شد! با يك تير دو نشان مى زنيم، هم گمشده خود را پيدا مى كنيم و هم چند ركعت نماز مى خوانيم!
آيا مى دانى دو ركعت نماز در اين مسجد، ثواب يك حج را دارد؟ آيا مى دانى كه مسجد كوفه باغى از باغ هاى بهشت است؟[23]
وارد مسجد مى شويم و در كنار محراب حضرت على(عليه السلام)، نماز مى خوانيم.
به راستى كه اين مسجد چه خاطره هايى دارد! گويا هنوز صداى مظلوميّت حضرت على(عليه السلام) به گوش مى رسد.
اشك در چشم ما حلقه زده است، مولاى ما چقدر غريب و مظلوم بود، كاش آن روز بوديم و او را يارى مى كرديم!
امّا امروز هم مكتب او، مظلوم است، تو مى توانى مكتب او را يارى كنى.
آنجا را نگاه كن!
احمد بَزَنطى با عدّه اى از دوستان خود در آن گوشه نشسته اند.
ما جلو مى رويم، سلام كرده و در جمع آنها مى نشينيم.
بعد از لحظاتى، او رو به ما مى كند و مى گويد:
ــ شما كه هستيد و اهل كجاييد؟
ــ من نويسنده هستم، اين هم دوست خوبم، خواننده كتابم است كه همراه من به اين شهر آمده است.
ــ آيا با من كارى داشتيد؟
ــ آرى، ما اين همه راه را به عشق ديدن شما آمده ايم!!
ــ چرا ديدن من اين قدر براى شما مهمّ شده است؟
ــ يك نويسنده، كتابى به نام "زيارت قبور، بين حقيقت و خرافات" نوشته و همه كسانى را كه حديث فضيلت زيارت را نقل كرده اند مفسد و بى دين، معرّفى كرده است.
ــ عجب! من يكى از آن كسانى هستم كه اين حديث ها را نقل كرده ام، يعنى آن نويسنده مى گويد كه من آدم بى دين و فاسدى هستم؟
ــ بله، استاد.
ــ حالا كه اين طور شد من بايد از خود دفاع كنم، شما كه نويسنده هستيد وظيفه داريد اين سخنان مرا براى جوانان بنويسيد.
ــ چند سال قبل تصميم گرفتم به سفر حج بروم، بعد از انجام حج، به مدينه رفتم تا با امام رضا(عليه السلام) ديدار كنم، وقتى به مدينه رسيدم همراه چند نفر از دوستان خود به خانه آن حضرت رفتيم و ايشان از ما به گرمى استقبال كرد و ما چند ساعتى در آنجا بوديم، پاسى از شب گذشت، دوستانم بلند شدند و با امام خداحافظى كردند، وقتى من خواستم با امام خداحافظى كنم، آن حضرت از من خواست تا بيشتر نزد او بمانم، آن شب، امام رضا(عليه السلام) با من سخنان زيادى گفت، شب به نيمه رسيده بود، امام از من خواست تا آن شب در آنجا بمانم، من كه اين همه لطف امام را ديدم، به سجده افتادم و گفتم: "بار خدايا، از تو ممنونم كه امام رضا(عليه السلام) از ميان همه دوستانش، مرا انتخاب كرد تا با من انس بگيرد"، آرى، آن شب، امام مرا شايسته انس با خودش ديد.[24]
نگاه كن! اشك از چشمان احمد بَزَنطى جارى است، او هيچ گاه اين خاطره را فراموش نمى كند.
به راستى، خوشا به حال او كه امام رضا(عليه السلام)، اين قدر به او علاقه داشت.
پس چرا كتاب "زيارات قبور، حقيقت يا خرافات"، احمد بَزَنطى را بى دين مى خواند؟ آيا اين كسى كه امام رضا(عليه السلام)با او انس مى گيرد، مفسد و بى دين است؟!!
او گل سرسبد شيعيان امام رضا(عليه السلام) است، او عزيز دل امام زمان خود است.
همسفر خوبم!
اكنون ديگر ما همه كسانى كه حديث فضيلت زيارت امام رضا(عليه السلام) را نقل كرده اند، مى شناسيم:
1 . شيخ صدوق 2 . ابن وليد قمى 3 . صَفّار قمى
4 . احمد اَشعَرى 5 . احمد بَزَنطى
اين پنج نفر همه از بزرگان شيعه و مورد اعتماد بوده اند.
آنها ستارگان آسمان تاريخ هستند كه همه عظمت و بزرگى آنها را قبول دارند.
آرى، اكنون مى توانيم اين حديث را به عنوان يك حديث صحيح، معرّفى كنيم.
اكنون، من رو به احمد بَزَنطى مى كنم و از او مى خواهم تا اصل حديث را براى ما نقل كند.
ما اين همه راه آمده ايم و اين همه جستجو نموده ايم تا اين حديث را بشنويم.
امّا احمد بَزَنطى به جاى اينكه حديث را براى ما نقل كند از ما مى خواهد تا آماده سفر بشويم!
به راستى او مى خواهد ما را به كجا ببرد؟