حسين جان! اگر چه ساليان سال بعد از تو به اين دنيا آمدم، گر چه در كربلا نبودم تا تو را يارى كنم، امّا من هرگز خود را در بند زمان و مكان نمى بينم، كه هر روز عاشوراست و هر مكان، كربلاست!
گويا صداى تو را مى شنوم كه مرا به يارى مى خوانى... تو غريب و تنها مانده اى.
چگونه تمنّاى دل خود را پاسخ بدهم وقتى هنوز صداى تو را مى شنوم كه مى گويى: چه كسى مرا يارى مى كند؟
حسين جان! گريه من دست خودم نيست. اختيار اشك با من نيست.
تو در كربلا ايستادى و فرياد زدى: آيا كسى هست مرا يارى كند؟ در حسرت مانده ام كه آن روز نبودم تا ياريت كنم!
بارها حكايت غربت تو را شنيده ام و اشك ريخته ام، امّا باز هم اشك، مهمانِ چشمان من است. باز هم درياىِ دل، طوفانى شد، باز هم خورشيد رنگ خون گرفت...[39]
? ? ?
عصر عاشوراست تو غريبانه، تنها و تشنه در وسط ميدان ايستاده اى. از پشت پرده اشك به يارانِ شهيد خود نگاه مى كنى. همه پر كشيدند و رفتند. چه با وفا بودند و صميمى!
غم بر دل تو نشسته است، تو اكنون تنهاى تنها شده اى. تو سوار بر اسب خويش جلو مى آيى. مهار اسب را مى كشى و فرياد تو تا دوردست سپاه كوفه، طنين مى اندازد: "آيا كسى هست تا از ناموس رسول خدا دفاع كند؟ آيا كسى هست كه در اين غربت و تنهايى، مرا يارى كند؟"[40]
فرياد غريبانه را پاسخى نبود امّا...
تو قرآنى را روى سر مى گذارى و رو به سپاه كوفه چنين مى گويى: "اى مردم! قرآن، بين من و شما قضاوت مى كند. آيا من فرزند دختر پيامبر شما نيستم؟ چه شده كه مى خواهيد خون مرا بريزيد؟"[41]
هيچ كس جوابى نمى دهد. سكوت است و سكوت!
لشكر كوفه به سوى تو حمله مى برد. تو دفاع مى كنى و به قلب سپاه حمله مى برى.
فرصتى مى يابى تا بار ديگر با اين مردم سخن بگويى: "براى چه به خون من تشنه ايد؟ گناه من چيست؟"
صدايى به گوش مى رسد كه دل تو را به درد مى آورد و اشكت را جارى مى كند: "ما تو را مى كشيم چون كينه پدرت را در سينه داريم".[42]
اشك در چشم تو حلقه مى زند. تو كه خود اين همه مظلوم هستى، اكنون براى مظلوميّت پدرت گريه مى كنى!
? ? ?
تو در ميدان ايستاده اى كه ناگهان، باران تير و سنگ و نيزه باريدن مى گيرد. تو گاهى نگاهى به خيمه ها مى كنى، گاه نگاهى به مردم كوفه، اين مردم، ميزبانان تو هستند، آنها تو را به شهر خود دعوت كرده اند و اكنون مهمان نوازى به اوج خود رسيده است!!
سنگ باران، تير باران!
آماج تيرها بر بدن تو مى نشيند، واى، خدايا! چه مى بينم! سنگى به پيشانى تو اصابت مى كند و خون از پيشانى تو جارى مى شود.[43]
لحظه اى صبر مى كنى، امّا دشمن امان نمى دهد و اين بار تيرى زهر آلود بر قلب تو مى نشيند.[44]
نمى دانم چه كسى اين تير را مى زند. امّا اين تير براى امام حسين(عليه السلام) از همه تيرها سخت تر است. صداى تو در دشت كربلا مى پيچد: "خدايا! من به رضاىِ تو راضى هستم".[45]
تير به سختى در سينه ات فرو رفته است. چاره اى نيست بايد تير را بيرون بياورى. به زحمت، تير را بيرون مى آورى و خون مى جوشد.[46]
خون ها را جمع مى كنى و به سوى آسمان مى پاشى و مى گويى: "بار خدايا! همه اين بلاها در راه تو چيزى نيست".[47]
فرشتگان همه در تعجّب اند. تو كيستى كه با خدا اين گونه سخن مى گويى. قطره اى از آن خون به زمين بر نمى گردد. آسمان سرخ مى شود. تاكنون هيچ كس آسمان را اين گونه نديده است. اين سرخى خون توست كه در آسمانِ غروب، مانده است.[48]
بار ديگر خون در دست خود مى گيرى و اين بار صورت خود را با آن رنگين مى كنى. تو مى خواهى اين گونه به ديدار پيامبر بروى.[49]
خونى كه از بدنت رفته است، باعث ضعف تو مى شود. دشمن فرصت را غنيمت مى شمارد و از هر طرف با شمشيرها مى آيند و هفتاد و دو ضربه شمشير بر بدن تو مى نشيند و تو از روى اسب با صورت به زير مى آيى.[50]
? ? ?
صداى مناجات تو به گوش مى رسد: "در راه تو بر همه اين سختى ها صبر مى كنم".[51]
تو جلوه صبر خدايى! در اوج قلّه بلا ايستاده اى و شعار توحيد و خداپرستى سر مى دهى!
زينب(عليها السلام) در حالى كه بر سر و سينه مى زند به سوى تو مى دود، تو را در خاك و خون مى بيند در حالى كه دشمنان، دور تو را محاصره كرده اند.[52]
او فرياد مى زند: "واى برادرم!".[53]
زينب به عُمَرسعد رو مى كند و با لحنى غمناك مى گويد: "واى بر تو! برادرم را مى كشند و تو نگاه مى كنى".[54]
عُمَرسعد رويش را از زينب(عليها السلام) برمى گرداند. زينب رو به سپاه كوفه مى كند: "آيا در ميان شما يك مسلمان نيست؟".[55]
هيچ كس جواب زينب(عليها السلام) را نمى دهد...
تو با صدايى آرام با خداى خويش سخن مى گويى: "صَبراً على قَضائِكَ يا رَبِّ"; "در راه تو بر بلاها صبر مى كنم".[56]
اكنون بدن تو از زخم شمشير و تير چاك چاك شده است، سرت شكسته و سينه ات شكافته شده است، زبانت از خشكى به كام چسبيده و جگرت از تشنگى مى سوزد. قلبت نيز، داغدار عزيزان است.
با اين همه باز هم به خيمه ها نگاه مى كنى و همه نيرو و توان خود را بر شمشير مى آورى و آن را به كمك مى گيرى تا برخيزى، امّا همان لحظه ضربه اى از نيزه و شمشير، بار ديگر تو را به زمين مى زند.[57]
شمر به سوى تو مى آيد، او خنجرى در دست دارد... تو پيامبر را صدا مى زنى: "يا جـــدّاه، يا مـُحـمَّداه!"...[58]
آسمان تيره و تار مى شود. طوفان سرخى همه جا را فرا مى گيرد و خورشيد، يكباره خاموش مى شود و تو به سوى آسمان ها اوج مى گيرى.[59]