عمر تو را به دو مرحله تقسيم كرده ايم: در يك مرحله در ناز و نعمت خواهى بود و در مرحله ديگر در فقر و تنگدستى!
اكنون اختيار با خودت است، آيا مى خواهى ايّام جوانيت در فقر باشى و بعد از آن به ثروت برسى يا اينكه در اوّل زندگيت در ناز و نعمت باشى و بعداً به فقر مبتلا شوى!
اين سخنانى بود كه آن مرد مى شنيد. فرشته اى از جانب خدا مأمور شده بود تا اين پيام را به اين مرد برساند.
اگر شما جاى او بوديد چه مى كرديد؟ كدام را انتخاب مى كرديد؟
اجازه بدهيد من با همسرم مشورت كنم.
آرى، اين مرد همسرى دانا داشت و مى دانست كه مى تواند در اين زمينه او را يارى كند.
همسر او لحظاتى فكر كرد و گفت: عزيزم! بهتر است كه ابتدا ثروت را انتخاب كنى.
مرد به آن مأمور الهى اعلام كرد كه مى خواهم در مرحله اوّل زندگيم ثروتمند زندگى كنم و بعد از آن به آغوش فقر بروم.
به اذن خدا ثروت به سوى اين مرد رو كرد و مال و دارايى او به اندازه اى زياد شد كه هيچ كس باور نمى كرد.
آنها زندگى خوش و خرّمى را آغاز كردند و همواره در ناز و نعمت بودند.
يك روز همسر آن مرد به او رو كرد و گفت: اكنون كه خدا به ما ثروت زيادى داده است آيا نمى خواهى شكر آن را بجا آوريم؟
مرد در پاسخ گفت: به نظر تو چگونه مى توانيم شكر اين نعمت ها را بجا آوريم؟
زن در پاسخ گفت: نگاه كن آن همسايه روبروى خانه مان در فقر و ندارى زندگى مى كند، بيا به او كمك كنيم، فلانى را مى شناسى او هم نيازمند است، بيا به او هم كمك كنيم.
مرد فكر همسر خود را پسنديد و آنها هميشه تلاش مى كردند تا با كمك كردن به ديگران شكر نعمت هايى را كه خدا به آنها داده بود، بجا آورند.
روزگار سپرى شد، تا اينكه مرحله اوّل عمر آن مرد تمام شد و هر لحظه منتظر بود تا مرحله دوّم زندگى او فرا رسد.
او منتظر بود تا روزگار فقر و بيچارگى او از راه برسد، امّا هر چه صبر كرد از فقر و ندارى خبرى نشد. او به دنبال جواب اين معمّا بود، چگونه است كه روزگار فقر، شروع نمى شود.
او اين چنين جواب شنيد: خداوند به تو نعمت داد و تو شكر آن بجا آوردى و خداوند در مقابل، فقر و ندارى را از تو دور كرد و تو تا آخر عمر در ناز و نعمت خواهى بود.[1]
آرى، اگر شكر نعمت هايى كه خدا به تو داده است، بجا آورى آن نعمت ها براى تو باقى مى ماند و تو مى توانى براى مدّت طولانى از آنها استفاده كنى، امّا كفران نعمت باعث مى شود تا نعمت ها از دست تو خارج شود.[2]