صحراى قيامت است و چه غوغايى است! همه مردم سر از خاك برداشته و آماده اند تا به حساب كردار و رفتار آنها رسيدگى شود.
در اين ميان چشم من به يكى از دوستانم مى افتد.
او را براى حسابرسى مى برند، خدا او را خطاب قرار مى دهد و مى گويد: آيا از كسانى كه به تو خوبى كردند، تشكّر نمودى؟
او در جواب مى گويد: خدايا! مگر همه خوبى ها از آن تو نيست، من همواره شكر تو را مى كردم، و آن چنان ذهن من مشغولِ شكرگزارى تو بود كه اصلا به غير از تو انديشه نداشتم. من غير از تو كسى را نمى ديدم كه بخواهم از او تشكّر كنم.
ظاهراً اين دوست ما، اهل عرفان شده بود. او خيال مى كرد كه خدا هم اين حرف ها را مى پسندد!
او منتظر بود تا خداوند او را به خاطر اين كارش مورد تشويق قرار دهد و مثلاً به او بگويد: چه خوب كارى كردى كه به جز ما كسى را نديدى و فقط از ما تشكّر كردى!
آيا مى دانيد خداوند در جواب او چه فرمود؟
اين جواب خدا بود:
چون از مردم تشكّر نكردى شكر مرا هم بجا نياوردى. مردم به تو اين همه خوبى كردند و از آنها تشكّر نكردى، دلت خوش بود كه به سجده مى روى و هزاران بار "شكراً لله" مى گويى.
من هيچ كدام از شكركردن هاى تو را قبول نمى كنم براى اينكه تو به وظيفه ات عمل نكردى.
چه كسى به تو گفت كه آن چنان، غرقِ شكر كردن من شوى كه ديگران را فراموش كنى؟
مگر كسانى كه به تو كمك كردند بندگان خوب من نبودند، هر كس از مردم تشكّر كند در واقع شكر مرا بجا آورده است.
من هيچ وقت از تو نخواستم تا مردم را فراموش كنى، تو وظيفه داشتى در مقابل خوبى هاى ديگران از آنان تشكّر كنى.
دوست من! خداوند مى خواهد ما در مقابل نيكى كردن ديگران بى تفاوت نباشيم.
وقتى كه شخصى به ما نيكى مى كند و ما از او تشكّر مى كنيم در واقع داريم او را به انجام كارهاى نيك تشويق مى كنيم.
خداوند مى خواهد همواره تشويق به كار خير در جامعه اسلامى موج بزند و همه يكديگر را با تشكّر نمودن به انجام كار خير تشويق بنمايند.
براى همين است كه خداوند تشكّر از مردم را تشكّر از خودش قرار داده است.
آرى، اگر ما تشكّر از مردم را فراموش كنيم خداوند تمام شكرگزارى ما را قبول نمى كند!
همين الان كتاب را زمين بگذار و يك قلم و كاغذ بردار و ليست تمام افرادى كه در زندگى به تو كمكى كرده اند يادداشت كن!
و برنامه اى بريز كه از همه آنها تشكّر كنى تا خداوند از تو راضى باشد.[23]