داشتم قرآن مى خواندم كه به آيه 182 سوره اعراف رسيدم، آنجا كه خداوند سخن از "استدراج" به ميان مى آورد. آيا مى دانى "استدراج" چه معنايى دارد؟
اين كه انسان گناه كند و از خداى متعال غافل شود به گونه اى كه ديگر زمينه هدايت براى او نباشد پس خداوند هم با زياد كردن مال و ثروت، او را به دنيا مشغول مى كند و او آن چنان غرق دنيا مى شود كه ديگر توبه را فراموش مى كند.
آرى، آنان كه همواره گرد گناه مى گردند ولى به جاى بلا و گرفتارى، نعمت و ثروت به سوى آنها رو مى كند بايد بدانند كه اين نعمت ها از روى مهربانى خدا نيست بلكه نشانه غضب خداوند است.
اين قانون خدا است، او گنهكارانى را كه ديگر اميدى به بازگشت آنها نيست به استدراج مبتلا مى كند و آرام آرام آنها را از رحمت خود دور مى كند و زمينه اى فراهم مى كند تا آنان خدا را فراموش كنند و پس از آن به يكباره در عذاب گرفتار آيند.
از شما چه پنهان كه من وضع مالى خوبى داشتم و همواره در ناز و نعمت بودم و از طرف ديگر عدّه اى را مى ديدم كه افراد مؤمنى بودند ولى در فقر و ندارى زندگى مى كردند.
آنها محتاج نان شب خود بودند و چه بسا شب ها گرسنه به خواب مى رفتند. امّا خداوند به من نعمت هاى زيادى داده بود، خانه بزرگى داشتم و چند نفر در خانه من به خدمتگزارى مشغول بودند.
من فردى بودم كه سعى مى كردم گرد گناه نروم امّا هميشه يك ترس بزرگ داشتم كه آرامش را از من گرفته بود.
ترس من اين بود كه اين ثروتى كه خدا به من داده است، نشانه استدراج باشد. آيا خداوند مى خواهد با اين ثروت مرا از خود دور كند؟ مبادا گناهان من باعث شده است كه خداوند از هدايت من نااميد شده باشد، براى همين با فرو ريختن نعمت و ثروت، مى خواهد او را فراموش كنم و به يكباره مرا در عذاب خود بيفكند.
آيا شما راه حلّى مى شناسيد تا افرادى مثل من از اين ترس رها شوند؟ اگر شما به آنها كمك كنيد تا زنده اند دعاگوى شما خواهند بود،فكرى به خاطرم مى رسد.
خوب است خدمت امام صادق(عليه السلام) بروم و از آن حضرت راهنمايى بخواهم. اى امام مهربان! من هر چه از خدا خواسته ام به من داده است. دست به هر كارى مى زنم موفّق مى شوم و ثروت زيادى نصيبم مى شود! امّا مردمان مؤمنى را مى بينم كه ايمانشان از من قوى تر است، امّا آنها در فقر زندگى مى كنند!
من مى ترسم اين همه ثروتى كه خدا به من داده است به خاطر "استدراج" باشد، نكند خدا اين طورى مى خواهد مرا از ياد خود دور كند.
امام صادق(عليه السلام) نگاهى به من كرد و فرمود:
اى سعدان! آيا تو شكر اين نعمت ها را بجا مى آورى؟ اگر بنده شكرگزارى باشى و حقّ شكر را ادا كنى ديگر اين نعمت ها به هيچ وجه "استدراج" نيست. تا زمانى كه شكر و ستايش خدا را فراموش نكرده اى، نترس!
بدان كه اين نعمت ها همه رحمت خدا است و خداوند تو را دوست داشته و اين همه نعمت به تو ارزانى داشته است. از آن روزى بترس كه خدا به تو نعمتى بدهد و تو شكر آن را بجا نياورى. آن روز است كه "استدارج" شروع مى شود و تو بايد نگران باشى![3]
دوست خوبم! از نعمتى كه خدا به تو بدهد و تو شكر آن را بجا نياورى بترس! همين الآن كتاب را به زمين بگذار و سجاده ات را باز كن و به سجده برو. سجده شكر كن به خاطر آن همه نعمت هايى كه خدا به تو داد و تو فراموش كردى كه شكر آنها را بجا آورى!