چقدر زيباست كه تو به وظيفه ات عمل كنى و ياد امام زمانت را در جامعه بگسترانى و به اين باور برسى كه بزرگ ترين نعمت خدا به تو همان نعمت ولايت مولايت مى باشد، وقتى تو شكرگزار اين نعمت باشى، اين گونه تو از غربت مولايت مى كاهى، مولاى خودت را يارى مى كنى.
شيعيان بايد شكرگزار نعمت بزرگ معرفت امام باشند و اين شكر را با قلب و زبان و عمل به جا آورند تا جامعه با ياد آن حضرت عطرآگين شود و همه بفهمند كه در ارتباط با امام خود چه وظايفى دارند.
وقتى تو شيعه واقعى باشى، دوست دارى كه ديگران هم مولاى خود را بشناسند و او را ياد كنند و از غفلت بيرون بيايند، شايد بگويى كه من به رتبه بالاى امام شناسى نرسيده ام، ولى بدان هر كسى در هر پله اى از ايمان است وظيفه اى دارد، نبايد منتظر بمانى كه وقتى به بالاترين پله ايمان رسيدى، دم از مولايت بزنى. تو در هر جايگاهى كه هستى تلاش كن مردم را با مولاى خودشان مأنوس كنى. در اين روزگار هيچ عبادتى بالاتر از اين نيست كه بپاخيزى و ديگران را با امام زمانشان آشتى دهى!

* * *

روزى از روزها، خدا به موسى(عليه السلام) چنين گفت:
ــ اى موسى! عدّه اى از انسان ها از من فرار كرده اند يا درگاه مرا گم كرده اند، اگر آنان را راهنمايى كنى، اين كار بهتر از اين است كه صد سال عبادت كنى، به طورى كه روزها روزه بگيرى و شب ها تا صبح نماز بخوانى!
ــ خدايا! چه كسانى از درگاه تو فرار كرده اند؟
ــ آنان كه با سركشى، گناه مى كنند.
ــ خدايا! چه كسانى درگاه تو را گم كرده اند؟
ــ كسى كه حجّت مرا نشناسد و او را از ياد برده است و به دين خود آگاه نيست و راه بندگى مرا نمى داند.[6]

* * *

امروز امام زمان، حجت خدا در روى زمين است، او "باب الله" است، هر كس بخواهد به سوى خدا برود، بايد از اين راه برود، هر كس او را نشناسد، در واقع درگاه خدا را گم كرده است، چنين كسى را بايد راهنمايى كرد و او را با حقيقت آشنا كرد، اگر كسى حجّت خدا را از ياد ببرد، درك صحيحى از دين خود ندارد و نياز به دستگيرى و كمك دارد.
وقتى تو تلاش مى كنى تا آنان را از خواب غفلت بيدار كنى، بزرگ ترين عبادت را به جا آورده اى، تلاش تو برتر از اين است كه صد سال عمر كنى و همه اين مدّت به عبادت مشغول باشى.
تو نبايد فقط به فكر خودت باشى، بايد دلت براى سعادت و رستگارى انسان ها بتپد و سعادت آنان را سعادت خود بدانى.
مردم جامعه دو گروه هستند، عدّه اى اصلاً امام زمان را نمى شناسند، گروهى هم امام زمان را قبول دارند ولى گرفتار سرگردانى ها شده اند و غفلت آنان را فرا گرفته است، تو بايد در حد توان خود تلاش كنى تا اين دو گروه به سعادت نزديك شوند.
گاهى ساعت ها به مولاى خود فكر مى كنم، به راستى براى ظهور او چه كارهايى مى توانم انجام بدهم؟ من بايد كارى كنم كه جامعه عطرآگين از ياد تو گردد.
هر كس به قدر توان خود مى تواند در اين مسير گام بردارد، شايد يك نفر نتواند سخنرانى كند يا بنويسد ولى مى تواند مقدّمات جلسات دينى را فراهم كند و سخنانى را نشر بدهد كه مردم بيشتر به ياد امام زمان باشند و براى ظهورش دعا كنند.