بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ
در كربلا بودم، در آن حرم سراسر نور، دعا مى كردم و از آن بزرگوار مى خواستم توفيق نوكرى اش را از من نگيرد، وقتى كه به پهناى صورت اشك ريختم، دلم آرام و قرار يافت!
به هتل بازگشتم، خسته بودم، خوابيدم، نزديك اذان صبح در خواب، بانويى را ديدم كه به من چنين گفت: "از ميان همه كتاب هاى تو، چشمه جاويد را بيشتر مى پسندم!".
از خواب بيدار شدم، در تعجّب بودم، در ميان صد كتابى كه نوشته بودم، كتابى به اين نام نبود، پس چه رازى در اين خواب نهفته بود؟
به قم بازگشتم. نزد يكى از اساتيد خود رفتم، ماجرا را بيان كردم، چشمان او پر از اشك شد و گفت: "بانوىِ مهربانى ها به شما لطف كرده است، اگر به شكرانه اين خواب، همه مردم دنيا را اطعام كنى باز هم كم است...".
مدّتى گذشت، هر كتابى را تصميم مى گرفتم به اين نام بنهم، نيمه تمام مى ماند و قلم من قفل مى شد! چنين چيزى سابقه نداشت و من همچنان در حيرت از اين ماجرا بودم! دلم مى خواست آنچه را از من خواسته شده بود انجام دهم، ولى نمى شد و اين راز بر من پوشيده بود و همچنان به دنبال گمشده ام بودم.
ايّام غدير نزديك شد، شبى خطبه پيامبر در روز عيد غدير را مطالعه مى كردم، گمشده انسانِ امروز را در آن خطبه يافتم و دانستم كه خطبه غدير، چشمه اى جوشان از معارف دين است و براى هميشه بشريّت را سيراب مى سازد، براى همين تصميم گرفتم با قلم خويش، پيام رسان غدير باشم، اين گونه بود كه راز كتاب "چشمه جاويد" آشكار شد...
اين كتاب، برداشتى آزاد از "خطبه غدير" مى باشد و ترجمه "تحت اللفظى" نيست، ولى متن عربى خطبه را از كتاب الإحتجاج نقل كرده ام، و براى حفظ امانت در نقل، هيچ تغييرى در آن متن عربى نداده ام.[1]
وقتى كار نوشتن كتاب تمام شد، در فكر بودم كه چگونه شكر اين نعمت را به جا آورم، تصميم خودم را گرفتم و همه حقوق مادّى اين كتاب را از خود سلب كردم و به همه اجازه دادم اين كتاب را هر تعداد كه دوست داشتند، چاپ كنند.
اين كمترين كارى است كه من مى توانم براى شكرگزارى انجام بدهم، من اين كتاب را نذر بانوىِ مهربانى ها، حضرت فاطمه(عليها السلام) مى كنم، شايد...
مهدى خُدّاميان
تيرماه 1396