مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنَّ إِبْلِيسَ، أَخْرَجَ آدَمَ مِنَ الْجَنَّةِ بِالْحَسَدِ، فَلاَ تَحْسُدُوهُ، فَتَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ، وَ تَزِلَّ أَقْدَامُكُمْ. فَإِنَّ آدَمَ، أُهْبِطَ إِلَى الاَْرْضِ لِخَطِيئَة وَاحِدَة، وَ هُوَ صَفْوَةُ اللهِ عَزَّوَجَلَّ، وَ كَيْفَ بِكُمْ وَ أَنْتُمْ أَنْتُمْ.
اكنون از ماجراى آدم(عليه السلام) و حسادتى كه شيطان به او ورزيد سخن مى گويى، وقتى شيطان ديد آدم(عليه السلام)در بهشت در كمال آسايش است، به او حسد ورزيد و كارى كرد كه او از بهشت رانده شد، آرى، حسادت شيطان باعث شد كه او با آدم(عليه السلام)دشمنى كند. اگر اين حسد نبود شيطان از درگاه خدا رانده نمى شد.
تو اكنون به همه هشدار مى دهى تا مبادا به على(عليه السلام)حسادت بورزند، زيرا اين حسادت باعث مى شود همه كارهاى خوب آنان از بين برود و از راه راست منحرف شوند.
آدم(عليه السلام) فريب وسوسه شيطان را خورد و خدا او را از بهشت خارج كرد، او برگزيده خدا بود ولى خدا اين گونه با او رفتار كرد، زيرا او به سخن شيطان گوش فرا داد، اگر ديگران خطا كنند، چه خواهد شد؟ اگر كسى امروز به وسوسه شيطان گوش دهد و با على(عليه السلام)دشمنى كند، خدا با او چگونه رفتار خواهد كرد؟
وَ مِنْكُمْ أَعْدَاءُ اللهِ؟ إِنَّهُ لاَ يُبْغِضُ عَلِيّاً إِلاَّ شَقِيٌّ، وَ لاَ يَتَوَالَى عَلِيّاً إِلاَّ تَقِيٌّ، وَ لاَ يُؤْمِنُ بِهِ إِلاَّ مُؤْمِنٌ مُخْلِصٌ
تو مى دانى كه عدّه اى با على(عليه السلام) دشمن هستند و به او حسادت مىورزند و مى خواهند آتش فتنه بزرگى برافروزند، براى همين براى مردم مى گويى كه هر كس كينه على(عليه السلام) را به دل دارد، راه بدبختى را مى پيمايد و هر كس از على(عليه السلام)پيروى كند و او را دوست بدارد، از پرهيزكاران است و به رستگارى مى رسد.
به راستى چه كسانى راه على(عليه السلام) را مى پيمايند؟ چه كسانى به ولايت او ايمان مى آورند؟
خود تو جواب اين سؤال را اين چنين مى دهى: "فقط مؤمنى كه به مرحله اخلاص رسيده است به ولايت على(عليه السلام) ايمان مى آورد"، كسى كه فقط به خاطر خدا، ايمان آورده است، به راحتى ولايت على(عليه السلام) را قبول مى كند، امّا كسى كه دين را ابزارى براى رسيدن به ثروت، پُست و مقام مى داند، اخلاص ندارد، او سرانجام ولايت ديگران را بر ولايت على(عليه السلام) برترى مى دهد و راه شيطان را انتخاب مى كند.
و فِي عَلِيّ وَ اللهِ نَزَلَتْ سُورَةُ وَالْعَصْرِ:
(بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، وَ الْعَصْرِ، إِنَّ الاِْنْسانَ لَفي خُسْر، إِلاَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْر.)
اكنون از سوره "عصر" سخن مى گويى و به همه اعلام مى كنى كه اين سوره درباره على(عليه السلام)نازل شده است. قرآن در اين سوره چنين مى گويد: "به نام خداوند بخشنده و مهربان! سوگند به روزگارى كه سپرى مى شود انسان ها در خسران مى باشند، مگر كسانى كه ايمان بياورند و عمل نيك انجام دهند و يكديگر را به طرفدارى از حقّ سفارش كنند و يكديگر را به صبر فراخوانند".
آرى، كسانى كه به ولايت على(عليه السلام) ايمان آورند و عمل نيك انجام دهند و به حقّ و صبر سفارش كنند از خسران نجات پيدا كرده اند، امّا كسانى كه راه على(عليه السلام) را نپيمايند در خسران دائمى هستند.
مَعَاشِرَ النَّاسِ! قَدْ أَسْتَشْهَدْتُ اللهَ وَ بَلَّغَتْكُمْ رِسَالَتِي، وَ ما عَلَى الرَّسُولِ إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبِينُ. مَعَاشِرَ النَّاسِ! (اتَّقُوا اللهَ حَقَّ تُقاتِهِ، وَ لا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ).
بار ديگر خدا را شاهد مى گيرى كه رسالتى را كه به دوش داشتى انجام دادى و پيام او را بازگو كردى. وظيفه تو فقط اين است كه حقّ را آشكار و روشن سازى، خدا از تو نخواسته است به زور مردم را باايمان كنى.
از همه مى خواهى تا تقواى حقيقى پيشه كنند و به راستى پرهيزكار باشند. اين برنامه چگونه زيستن است، زندگىِ با تقوا، امّا تو چگونه مردن را هم به ما مى آموزى تا به فكر عاقبت به خيرى خود هم باشيم، مثل يك مسلمان زندگى كنيم و مثل يك مسلمان بميريم، مسلمان واقعى كسى است كه تسليم فرمان خدا و فرمان توست.
مَعَاشِرَ النَّاسِ! (آمِنُوا بِاللهِ وَ رَسُولِهِ، وَ النُّورِ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ)، (مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى أَدْبارِها). مَعَاشِرَ النَّاسِ! النُّورُ مِنَ اللهِ عَزَّوَجَلَّ، فِيَّ مَسْلُوكٌ، ثُمَّ فِي عَلِيّ، ثُمَّ فِي النَّسْلِ مِنْهُ إِلَى الْقَائِمِ الْمَهْدِيِّ، الَّذِي يَأْخُذُ بِحَقِّ اللهِ، وَ بِكُلِّ حَقّ هُوَ لَنَا، لاَِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ، قَدْ جَعَلَنَا حُجَّةً، عَلَى الْمُقَصِّرِينَ وَ الْمُعَانِدِينَ وَ الْمُخَالِفِينَ وَ الْخَائِنِينَ وَ الاْثِمِينَ وَ الظَّالِمِينَ، مِنْ جَمِيعِ الْعَالَمِينَ.
اكنون براى مردم آيه 157 سوره اعراف را مى خوانى، قرآن در اين آيه چنين مى گويد: "اى مردم! به خدا و رسول خدا و نورى كه به همراه او نازل شده است، ايمان بياوريد". بعد از آن هشدار مى دهى كه هر كس به خدا و تو و نورى كه با تو نازل شده است ايمان نياورد در روز قيامت به عذاب گرفتار خواهد شد، در آن روز، فرشتگان، چهره كافران را تغيير مى دهند، اين نشانه اى براى آنان است.
همه مى خواهند بدانند ماجراى آن نور چيست كه با تو نازل شده است. اينجاست كه سخن خود را چنين ادامه مى دهى: "اى مردم! خدا نور خودش را همراه من نازل كرد، بعد از من، اين نور همراه على(عليه السلام) خواهد بود و پس از على در يكايك امامان قرار مى گيرد تا آنجا كه به آخرين جانشين من كه قائم است، مى رسد. بدانيد كه قائم ما، مهدى(عليه السلام) نام دارد. او همان كسى است كه حقّ خدا و حقّ ما اهل بيت را از دشمنان مى ستاند. ما حجّت خدا بر همه هستيم".
آرى، اين سخن نشان مى دهد كه خدا هرگز انسان ها را بدون امام رها نمى كند. اين راه ادامه دارد.
تو از مهدى(عليه السلام) نام بردى، همان كه آخرين امام است، او نور خدا در روى زمين است، تو از همه مى خواهى كه به مهدويّت ايمان بياورند. تو به همه خبر مى دهى كه سرانجام او مى آيد و به ظلم و ستم ها پايان مى بخشد. تو اين گونه اميد را در جامعه بارور مى سازى.
بذر اميدى را كه تو امروز در دل ها كاشتى، درخت تنومندى مى شود. باور به مهدويّت، نجات بخش جامعه از نااميدى هاست.
مَعَاشِرَ النَّاسِ! أُنْذِرُكُمْ، أَنِّي رَسُولُ اللهِ، قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِيَ الرُّسُلُ، أَ فَإِنْ مِتُّ أَوْ قُتِلْتُ، انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِكُمْ؟ (وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللهَ شَيْئاً وَ سَيَجْزِي اللهُ الشَّاكِرِينَ.) أَلاَ وَ إِنَّ عَلِيّاً هُوَ الْمَوْصُوفُ بِالصَّبْرِ وَ الشُّكْرِ، ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدِي مِنْ صُلْبِهِ.
تو فرستاده خدا بودى و آمده بودى تا پيام خدا را به ما برسانى، قبل از تو هم پيامبران زيادى بوده اند و اكنون همه آنان از اين دنيا رفته اند، تو هم به زودى از ميان ما مى روى، اكنون چنين مى گويى: "اى مردم! اگر من از ميان شما بروم، آيا به دوران جاهليّت بازمى گرديد؟ اگر از اسلام دست برداريد به خدا هيچ ضررى نمى رسد، اين خود شما هستيد كه ضرر مى كنيد و از سعادت دور مى شويد. خدا به كسانى كه شكر نعمت او را به جا آورند پاداش نيكو مى دهد، شكرگزار اين نعمت ايمان باشيد و كفران نعمت نكنيد".
آرى، ما بايد در سختى ها صبر پيشه سازيم و شكر نعمت اسلام را به جا آوريم، بايد از على(عليه السلام) و امامان بعد از او پيروى كنيم كه خدا "صبر بر سختى ها" و "شكر بر نعمت ها" را به آنان ارزانى داشته است و ما هم بايد همانند آنان باشيم.