مَعَاشِرَ النَّاسِ! لاَ تَمُنُّوا عَلَى اللهِ إِسْلاَمَكُمْ، فَيَسْخَطَ عَلَيْكُمْ، فَيُصِيبَكُمْ بِعَذاب مِنْ عِنْدِهِ، إِنَّهُ لَبِالْمِرْصادِ.
تو مى دانى كه منافقانى كه در ميان مردم به عنوان مسلمان جا باز كرده اند مى خواهند مردم را با سخنان خود فريب بدهند، آنان مى خواهند به مردم چنين بگويند: "ما بوديم كه زودتر از ديگران مسلمان شديم و رنج زيادى براى پيروزى اسلام كشيديم... پس ما نيز شايستگى اين را داريم كه جانشين پيامبر بشويم"، آنان با اين سخنان در واقع مى خواهند بر خدا منّت بنهند!!
تو فرصت را غنيمت مى شمارى و مطلب مهمّى را بيان مى كنى: "اى مردم! هيچ كس نبايد به خاطر مسلمانى اش بر خدا منّت بگذارد، اين خداست كه بر شما منّت نهاده است و راه هدايت را براى شما آشكار كرده است و شما را از تاريكى ها نجات داده است. هر كس بر خدا منّت بگذارد، به غضب خدا گرفتار مى گردد و خدا در كمين آنان است تا به خاطر اين گناه آنان را عذاب كند".
آرى، اكنون مردم مى دانند كسى كه بخواهد در مقابل تلاش هايش بر خدا منّت بگذارد به خشم خدا گرفتار مى شود، تو با اين سخن، نقشه آن منافقان را نقش بر آب كردى!
مَعَاشِرَ النَّاسِ! إنَّه سَيَكُونُ مِنْ بَعْدِي أَئِمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ، وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ لا يُنْصَرُونَ. مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنَّ اللهَ وَ أَنَا بَرِيئَانِ مِنْهُمْ. مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنَّهُمْ وَ أَنْصَارَهُمْ وَ أَتْبَاعَهُمْ وَ أَشْيَاعَهُمْ، فِي الدَّرْكِ الاَْسْفَلِ مِنَ النَّارِ، وَ لَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ.
خدا بر همه چيز آگاه است و از رفتار و كردار بندگانش خبر دارد، خدا به تو خبر داده است كه وقتى از ميان ما بروى، فتنه ها شعلهور مى شود و كسانى مى آيند و خود را به عنوان "امام" معرفى مى كنند در حالى كه خدا آنان را امام قرار نداده است! آنان مردم را فريب مى دهند و به مردم مى گويند ما شما را به سوى بهشت مى بريم، امّا آنان دروغ مى گويند، آنان مردم را به سمت جهنّم مى برند، بايد بدانم اگر از آنان اطاعت كنم جايگاهم آتش جهنّم خواهد بود و كسى هم به فريادم نخواهد رسيد و مرا نجات نخواهد داد.
خدا از كسانى كه ادّعاى امامت مى كنند، بيزار است، تو نيز از آن ها بيزار مى باشى! جايگاه آنان، سخت ترين درجه جهنّم است و در آتش جاودان خواهند سوخت.
تو از اين فتنه ها پرده برمى دارى، به مردم هشدار مى دهى تا مبادا از اين امامان دروغين پيروى كنند، هر كس امام دروغگويى را يارى كند و يا از او پيروى نمايد در آتش جهنّم به همراه او خواهد سوخت و به راستى كه آنان چه جايگاه سختى در جهنّم دارند!
أَلاَ إِنَّهُمْ أَصْحَابُ الصَّحِيفَةِ، فَلْيَنْظُرْ أَحَدُكُمْ فِي صَحِيفَتِهِ، قَالَ: فَذَهَبَ عَلَى النَّاسِ، إِلاَّ شِرْذِمَةً مِنْهُمْ أَمْرُ الصَّحِيفَةِ.
تو از فتنه ها خبر دارى، مى دانى كه عدّه اى از همين كسانى كه در صفّ اوّل نماز حاضر مى شوند دور هم جمع شده اند و مخفيانه، پيمان نامه اى نوشته اند.
به راستى چه كسانى بعد از تو، ادّعاى امامت خواهند كرد و مردم را به سوى جهنّم خواهند برد؟ همان كسانى كه آن پيمان نامه را نوشتند. همان كسانى كه "اصحاب صحيفه" مى باشند.(در زبان عربى به پيمان نامه، "صحيفه" مى گويند).
چنين مى گويى: "ببينيد نام كدام يك از شما در آن پيمان نامه است!".
وقتى اين سخن را گفتى خيلى ها متوجه نشدند كه منظور تو چيست، زيرا آن پيمان نامه، رازى مخفى ميان دوازده نفر بود، امّا آن منافقانى كه آن پيمان نامه را امضا كرده بودند مى دانستند كه تو از چه سخن مى گويى!
* * *
در اينجا مى خواهم از "اصحاب صحيفه" بيشتر بنويسم:
واى بر اين اصحاب صحيفه كه اين مردم را به سوى گمراهى مى برند!
امروز روز غدير است، هجدهم ماه "ذى الحجّه". چند روز قبل، دوازده نفر از منافقان در داخل كعبه دور هم جمع شدند. عرب ها رسمى داشتند كه پيمان هاى مهم خود را مى نوشتند و آن را در كعبه قرار مى دادند. منافقان براى اين كه مطمئن باشند كه همه به اين پيمان عمل مى كنند، در داخل كعبه اين گونه پيمان بستند، سپس پيمان نامه خود را در گوشه اى از كعبه زير خاك مخفى كردند.
پيمان آنان اين بود كه هر وقت تو از دنيا رفتى، فرصت را غنيمت بشمارند و همه با هم متّحد باشند و فتنه اى بزرگ بر پا كنند. آرى، آن دو نفرى كه بعد از تو به حكومت رسيدند، در جمع همين افراد بودند.
آنان با هم پيمان بستند تا بعد از تو، "آن دو نفر" حكومت را در دست بگيرند و حقّ على(عليه السلام)را غصب كنند و مظلوميّت او را رقم بزنند...
مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنِّي أَدَعُهَا إِمَامَةً وَ وِرَاثَةً فِي عَقِبِي، إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ. وَ قَدْ بَلَّغْتُ مَا أُمِرْتُ بِتَبْلِيغِهِ، حُجَّةً عَلَى كُلِّ حَاضِر وَ غَائِب، وَ عَلَى كُلِّ أَحَد، مِمَّنْ شَهِدَ أَوْ لَمْ يَشْهَدْ، وُلِدَ أَوْ لَمْ يُولَدْ، فَلْيُبَلِّغِ الْحَاضِرُ الْغَائِبَ، وَ الْوَالِدُ الْوَلَدَ، إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ.
اكنون تو براى همه مى گويى كه "امامت"، عهدى آسمانى است. اين امّت، دوازده امام دارد، على(عليه السلام)اوّلين آنها است و يازده امام ديگر همه فرزندان على(عليه السلام) و همچنين از نسل تو مى باشند (آنان فرزندان دختر تو هستند)، تو امامت را هم چون ميراثى گران بها در نسل خود، به امانت مى گذارى.
تو همه آنچه را كه بايد مى گفتى، بيان كردى، و حجّت را بر همه تمام كردى، سخن تو فقط براى اين جمع حاضر نيست، روى سخن تو با همه مسلمانان در طول تاريخ است، چه نسل امروز و چه نسل هاى آينده! همه انسان هاى تاريخ، مخاطب كلام تو مى باشند.
كسانى كه امروز در اين جمع حاضرند وظيفه اى مهم دارند، آنان بايد پيام امروز تو را به كسانى كه در اينجا حاضر نبودند برسانند. آرى، بر همه پدران لازم است كه نسل به نسل، تا روز قيامت، فرزندانشان را از اين سخنان تو آگاه كنند.
* * *
تو از همه خواستى كه پيام تو را به ديگران برسانند. به راستى من كجا ايستاده ام؟ چقدر به اين سخن تو عمل كرده ام؟ آيا پيام رسان غدير بوده ام؟
آقاى من! مرا ببخش اگر كوتاهى كردم! خودت مى دانى كه كوتاهى من از روى غفلت بود، مرا ببخش! من با تو عهد مى بندم كه گذشته را جبران كنم و تا آنجا كه توان دارم پيام رسان غدير باشم! خودت مى دانى كه چقدر دوست دارم گذشته ام را جبران كنم.
وَ سَيَجْعَلُونَهَا مُلْكاً وَ اغْتِصَاباً، أَلاَ لَعَنَ اللهُ الْغَاصِبِينَ وَ الْمُغْتَصِبِينَ، وَ عِنْدَهَا سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَيُّهَا الثَّقَلانِ، فَيُرْسَلُ عَلَيْكُما شُواظٌ مِنْ نار وَ نُحاسٌ، فَلا تَنْتَصِرانِ.
اكنون به مردم هشدار مى دهى كه بعد از رفتن تو، عدّه اى اين مقام امامت را غصب مى كنند و آن را به تاج و تخت پادشاهى تبديل مى كنند! آنان ادّعا مى كنند امام هستند در حالى كه دروغ مى گويند، خدا آنان را لعنت مى كند، هر كس كه آنان را يارى نمايد خدا او را هم لعنت مى كند.
تو خبر مى دهى كه وقتى عدّه اى به دروغ ادّعاى امامت بكنند، بلاها، مصيبت ها و گرفتارى ها بر اين امّت از آسمان نازل مى شود.
كسانى كه امام دروغين مى شوند همراه با پيروان خود، به عذاب سختى گرفتار مى شوند، شعله آتش در انتظار آنان است، هر كس امام دروغگويى را يارى كند به چنين سرنوشتى گرفتار مى شود، وقتى او در جهنّم گرفتار شد هيچ كس او را يارى نمى كند.
مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ، لَمْ يَكُنْ يَذَرُكُمْ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ، حَتَّى يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ، وَ ما كانَ اللهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ.
آقاى من! سؤالى ذهن مرا درگير كرده است، به من اجازه بده سؤالم را بپرسم: تو از فتنه ها سخن گفتى، از كسانى كه مى خواهند حقّ على(عليه السلام) را غصب كنند و امام دروغين بشوند، خدا كه قدرت بر انجام هر كارى دارد، پس چرا دشمنان على(عليه السلام) را نابود نمى كند؟ چرا منافقان را از بين نمى برد؟
جواب تو چند جمله بيشتر نيست: "خدا انسان ها را به حال خود رها نمى كند، او با امتحان و آزمايش، خوبان را از گناهكاران جدا مى كند، و شما را به اسرار خود آگاه نمى كند".
وقتى اين سخن تو را مى شنوم مى فهمم كه همه كارهاى خدا از روى حكمت است. او قدرت دارد كه دشمنان على(عليه السلام) را نابود كند، امّا حكمت خدا چيز ديگرى است. خدا انسان را مختار آفريد و به او اختيار داد تا خودش راهش را انتخاب كند، عظمت انسان در همين انتخاب كردن اوست. خدا دوست ندارد كه انسان ها به زور و اجبار، راه حقّ را بروند.
اين قانون خداست، انسان بايد خودش، راه را برگزيند، آرى، خدا زمينه هدايت را فراهم مى كند، اين انسان است كه بايد انتخاب كند. حكمت خدا اين را مى گويد. خدا مى خواهد خوبان از گناهكاران جدا شوند، پس بايد زمينه امتحان فراهم باشد، اگر خدا همه منافقان را نابود كند، پس مردمى كه ادّعاى ايمان مى كنند چگونه امتحان بدهند؟ امروز خيلى ها ادّعاى ايمان مى كنند، امّا وقت امتحان معلوم مى شود كه چند نفر واقعاً مؤمن اند. آرى، نبايد زمينه امتحان را از بين برد! بايد امتحان پيش بيايد تا منافقان از صف مؤمنان خارج شوند، بهشت زيبا جاى آن منافقان نيست، منافقان بايد حقيقت خود را آشكار سازند و بر همگان معلوم شود كه آنان پيرو شيطانند.
مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنَّهُ مَا مِنْ قَرْيَة إِلاَّ وَ اللهُ مُهْلِكُهَا بِتَكْذِيبِهَا، وَ كَذَلِكَ يُهْلِكُ الْقُرى وَ هِيَ ظالِمَةٌ، كَمَا ذَكَرَ اللهُ تَعَالَى، وَ هَذَا عَلِيٌّ إِمَامُكُمْ وَ وَلِيُّكُمْ، وَ هُوَ مَوَاعِيدُ اللهِ، وَ اللهُ يَصْدُقُ مَا وَعَدَهُ، مَعَاشِرَ النَّاسِ! قَدْ ضَلَّ قَبْلَكُمْ أَكْثَرُ الاَْوَّلِينَ، وَ اللهُ لَقَدْ أَهْلَكَ الاَْوَّلِينَ، وَ هُوَ مُهْلِكُ الاْخِرِينَ. قَالَ اللهُ تَعَالَى: (أَ لَمْ نُهْلِكِ الاَْوَّلِينَ؟ ثُمَّ نُتْبِعُهُمُ الاْخِرِينَ، كَذلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ، وَيْلٌ يَوْمَئِذ لِلْمُكَذِّبِين.)
اكنون براى مردم مى گويى: "هر قومى كه آيات خدا را دروغ بشمارد يا ستمكارى پيشه كند، خدا آن قوم را به هلاكت مى رساند. اين على، امام و مولاى شماست. اگر قومى بر او ظلم كند، خدا آن قوم را هلاك مى كند، اين وعده خداست و خدا از وعده اش تخلّف نمى كند".
آرى، بيشتر اقوامى كه قبل از اين روى زمين زندگى مى كردند، راه گمراهى را برگزيدند و خدا هم آنان را هلاك نمود، كسانى كه بعد از اين مى آيند و راه گمراهى را برمى گزينند، به همان سرنوشت دچار خواهند شد.
قرآن در آغاز سوره "مرسلات" در اين باره مى گويد كه خدا نخستين كافران را نابود كرد، وقتى قوم نوح(عليه السلام) بر كفر خود اصرار ورزيدند خدا طوفانى فرستاد و همه كسانى كه نوح(عليه السلام)را دروغگو مى پنداشتند، غرق شدند، بعد از آنان، كافران ديگر نابود شدند (قوم عاد، قوم ثَمود، قوم لوط). خدا گناهكاران را كيفر مى دهد و آنان را به عذاب سخت گرفتار مى سازد، واى بر حال آنان در روز قيامت!
مَعَاشِرَ النَّاسِ! إِنَّ اللهَ قَدْ أَمَرَنِي وَ نَهَانِي، وَ قَدْ أَمَرْتُ عَلِيّاً وَ نَهَيْتُهُ، فَعَلِمَ الاَْمْرَ وَ النَّهْيَ، مِنْ رَبِّهِ عَزَّوَجَلَّ. فَاسْمَعُوا لاَِمْرِهِ تَسْلَمُوا، وَ أَطِيعُوهُ تَهْتَدُوا، وَ انْتَهَوْا لِنَهْيِهِ تَرْشُدُوا، وَ صِيرُوا إِلَى مُرَادِهِ، وَ لاَ تَتَفَرَّقَ بِكُمُ السُّبُلُ عَنْ سَبِيلِهِ.
آنچه كه براى هدايت و نجات ما لازم است خدا به تو گفته است و تو همه آن ها را به على(عليه السلام)گفته اى، اين على(عليه السلام) است كه از دستورات خدا آگاهى دارد، اكنون از ما مى خواهى تا به سخن او گوش دهيم تا از گمراهى ها در امان بمانيم، اگر ما از او پيروى كنيم هدايت مى شويم. ما بايد هر چه را كه او از ما مى خواهد انجام دهيم، بايد به هوش باشيم، نبايد بگذاريم كه فتنه ها و بيراهه ها، ما را از راه على(عليه السلام)دور كند. به راستى كه راه على(عليه السلام) راه رستگارى است.