مَعَاشِرَ النَّاسِ! أَنَا صِرَاطُ اللهِ الْمُسْتَقِيمُ، الَّذِي أَمَرَكُمْ بِاتِّبَاعِهِ، ثُمَّ عَلِيٌّ مِنْ بَعْدِي، ثُمَّ وُلْدِي مِنْ صُلْبِهِ، أَئِمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ، وَ بِهِ يَعْدِلُونَ.
هر مسلمان در نماز سوره حمد را مى خواند و هر روز ده بار از خدا مى خواهد كه او را به راه مستقيم هدايت كند، اكنون مى خواهى درباره راه مستقيم سخن بگويى، پس رو به مردم مى كنى و مى گويى: "اى مردم! من راه مستقيم خدا هستم; همان راهى كه خدا دستور داده است فقط آن را بپيماييد، پس از من، على(عليه السلام) راه مستقيم خداست، پس از او، فرزندان من كه از نسل اويند راه مستقيم خدايند. آنان امامانى هستند كه شما را به سوى حقّ راهنمايى مى كنند و از گمراهى نجات مى دهند".
* ثُمَّ قَرَأَ (بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، الْحَمْدُ للهِِ رَبِّ الْعالَمِينَ، الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ، إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعينُ، اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقيمَ، صِراطَ الَّذينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لاَ الضَّالِّينَ.) وَ قَالَ: فِيَّ نَزَلَتْ، وَ فِيهِمْ نَزَلَتْ، وَ لَهُمْ عَمَّتْ، وَ إِيَّاهُمْ خَصَّتْ، أُولَئِكَ أَوْلِيَاءُ اللهِ، لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ. أَلا إِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْغَالِبُونَ. أَلاَ إِنَّ أَعْدَاءَ عَلِيّ هُمْ أَهْلُ الشِّقَاقِ و النِّفَاقِ، وَ الحَادُّونَ وَ هُم الْعَادُونَ، وَ إِخْوَانُ الشَّيَاطِينِ، الَّذِينَ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلى بَعْض، زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً.
تو سوره حمد را مى خوانى: "به نام خداوند بخشنده مهربان! خدا را مدح و ستايش مى كنم كه او پروردگار جهانيان است. او بخشنده و مهربان است. صاحب روز قيامت است. خدايا! فقط تو را مى پرستيم و فقط از تو يارى مى خواهيم. خدايا! ما را به راه مستقيم هدايت فرما، راه كسانى كه به آنان نعمت داده اى، ما را از راه كسانى بر آنان خشم گرفته اى و از راه گمراهان دور كن!".
اكنون كه همه سوره حمد را شنيدند، چنين مى گويى: "اى مردم! سوره حمد، درباره من و امامان پس از من نازل شده است و شامل حال آنان مى شود و به آنان اختصاص دارد. امامانى كه بعد از من مى آيند همان دوستان خدا هستند كه هرگز در راه خدا از چيزى نمى ترسند و اندوهگين نمى شوند. آگاه باشيد كه آنان حِزب خدايند و هميشه پيروزند. بدانيد كه دشمنان على(عليه السلام)بى خردانى هستند كه گمراهند، دشمنان على(عليه السلام) برادران شيطان اند و براى گمراهى، سخنانى زيبا و فريبنده به يكديگر مى گويند".
أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَاءَهُمْ، الَّذِينَ ذَكَرَهُمُ اللهُ فِي كِتَابِهِ، فَقَالَ عَزَّوَجَلَّ: (لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَ الْيَوْمِ الاْخِرِ، يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللهَ وَ رَسُولَهُ، وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشيرَتَهُمْ، أُولئِكَ كَتَبَ في قُلُوبِهِمُ الاْيمانَ، وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوح مِنْهُ، وَ يُدْخِلُهُمْ جَنَّات تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهارُ، خالِدينَ فِيْهَا، رَضِيَ اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ، أُولئِكَ حِزْبُ اللهِ، أَلا إِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْمُفْلِحُون.)
فرصت را غنيمت مى شمارى، تو مى خواهى چند آيه اى كه درباره شيعيان على(عليه السلام)است را بخوانى. ابتدا آيه 22 سوره مُجادله را مى خوانى، پيام اين آيه اين است: در يك دل، دو محبّت نمى گنجد ! من بايد يكى را انتخاب كنم: يا محبّت خدا يا محبّت شيطان ! يا محبّت دوستان خدا يا محبّت دوستان شيطان !
مؤمنان با دشمنان خدا و دشمنان پيامبر، دوستى نمى كنند هرچند آن دشمنان، پدران، پسران، برادران يا اقوام آنان باشند، خدا ايمان را در دل هاى آنان قرار داده است، و آنان را از جانب خود يارى كرده است و در روز قيامت به آنان پاداش بزرگى مى دهد و آنان را به بهشتى وارد مى كند كه از زير درختان آن، نهرهاى آب جارى است. خدا از آنان خشنود است و آنان نيز از خدا خشنودند. آنان از حزب خدا مى باشند و به راستى كه حزب خدا، رستگار و سعادتمند است.
* * *
آقاى من! ممنون تو هستم كه اين آيه را براى ما خواندى تا ما راه را گم نكنيم. من از اين آيه درس مهمى گرفتم، نمى شود من ادّعا كنم كه على(عليه السلام) را دوست دارم ولى دشمنان او را هم دوست بدارم!
من براى زندگى در اين دنيا دو راه بيشتر ندارم، يا بايد به حزب خدا بپيوندم يا به حزب شيطان. وقتى من از دشمنان آل محمّد(عليهم السلام) بيزارى مى جويم، از شيطان و حزب او و دوستانش بيزار شده ام.
اين آيه از تولّى و تبرّى سخن مى گويد، تولّى يعنى با دوستان خدا دوست بودن! تبرّى يعنى با دشمنان خدا دشمن بودن!
آرى، وقتى تولّى و تبرّى در كنار هم باشند، گوهر ايمان شكل مى گيرد و آن وقت است كه انسان از ايمان واقعى بهره مند شده است و جاى اميدوارى است كه او از سرگردانى ها نجات يابد و به ساحل امن سعادت برسد.
أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَاءَهُمُ، الَّذِينَ وَصَفَهُمُ اللهُ عَزَّوَجَلَّ، فَقَالَ: (الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْم، أُولئِكَ لَهُمُ الاَْمْنُ، وَ هُمْ مُهْتَدُونَ.) أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَاءَهُمُ، الَّذِينَ وَصَفَهُمْ الله عَزَّوَجَلَّ فَقَالَ: (الَّذِينَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ آمِنِينَ، تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلاَئِكَةُ بِالتَّسْلِيمِ، أَنْ طِبْتُمْ، فَادْخُلُوها خالِدِينَ.)أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَاءَهُمُ، الَّذِينَ قَالَ لَهُمْ اللهُ عَزَّوَجَلَّ: (يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ، يُرزَقُونَ فِيهَا بِغَيْرِ حِساب.)
براى ما آيه 82 سوره انعام را مى خوانى تا ما بدانيم كه اين آيه درباره دوستان على(عليه السلام)است، خدا درباره مؤمنان چنين مى گويد: "آنان كسانى هستند كه ايمان آورده اند و ايمانشان را به ظلم و ستم آلوده نكرده اند، آنان در روز قيامت از عذاب در امان هستند و سعادتمند خواهند بود".
سپس آيه 73 سوره زُمر را مى خوانى تا بدانيم اين آيه هم درباره دوستان على(عليه السلام)است: "آنان كسانى هستند كه با آرامش و آسايش، وارد بهشت مى شوند. فرشتگان به استقبال آن ها مى آيند و به آنان مى گويند: "خوش آمديد، وارد بهشت شويد و براى هميشه در آن بمانيد".
سپس آيه 40 سوره غافر را مى خوانى: "بهشت براى دوستان على(عليه السلام) آماده گشته است و آنان در آنجا بى حد و اندازه روزى مى يابند".
أَلاَ إِنَّ أَعْدَاءَهُمُ، يَصِلُونَ سَعِيراً، أَلاَ إِنَّ أَعْدَاءَهُمُ، الَّذِينَ يَسْمَعُونَ لِجَهَنَّمَ شَهِيقاً، وَ هِيَ تَفُورُ، وَ لَهَا زَفِيرٌ.
اگر ياران على(عليه السلام)، دوستان خدايند، پس دشمنان او، دشمنان خدايند، تو از سرانجام زيباى دوستان على(عليه السلام) سخن گفتى، اكنون از سرنوشت سياه دشمنان او سخن مى گويى: "اى مردم! بدانيد كسانى كه با على(عليه السلام) دشمنى كنند در روز قيامت به سمت آتش جهنّم كشيده خواهند شد، آتشى كه مى جوشد و مى خروشد. آنان صداى ترسناك و دلخراش جهنّم را مى شنوند و ترس همه وجودشان را فرا مى گيرد".
أَلاَ إِنَّ أَعْدَاءَهُمُ، الَّذِينَ قَالَ اللهُ فِيهِم:(كُلَّما دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَعَنَتْ أُخْتَها، حَتَّى إِذَا ادَّارَكُوا فِيْهَا جَميعاً، قالَتْ أُخْراهُمْ لاُِولاهُمْ، رَبَّنا هؤُلاءِ أَضَلُّونا، فَآتِهِمْ عَذاباً ضِعْفاً مِنَ النَّارِ، قالَ لِكُلّ ضِعْفٌ وَ لكِنْ لا تَعْلَمُون.)، أَلاَ إِنَّ أَعْدَاءَهُمْ، الَّذِينَ قَالَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ: (كُلَّما أُلْقِيَ فِيها فَوْجٌ، سَأَلَهُمْ خَزَنَتُها، أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ؟ قالُوا بَلى قَدْ جاءَنا نَذِيرٌ، فَكَذَّبْنا وَ قُلْنا ما نَزَّلَ اللهُ مِنْ شَيْء، إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ في ضَلال مبين.)
اكنون آيه 38 سوره اعراف را مى خوانى تا همه بدانند اين آيه درباره دشمنان على(عليه السلام)است: وقتى آنان وارد آتش جهنّم مى شوند، هر گروه، گروه ديگر را لعنت مى كند تا زمانى كه همه با ذلّت در دوزخ جاى مى گيرند، كسانى كه از رهبران باطل پيروى كردند چنين مى گويند: "بارخدايا! اين ها بودند كه ما را به گمراهى كشاندند، از تو مى خواهيم كه عذاب آنان را دو برابر كنى". خدا هم در جواب به آنان مى گويد: "عذاب هر كدام از شما، دو برابر است ولى شما اندازه و سختى عذاب ديگران را نمى دانيد".
سپس آيات 8 تا 11 سوره مُلك را مى خوانى، اين آيات نيز درباره دشمنان على(عليه السلام)است: هر گروه از آنان كه در جهنّم قرار مى گيرند، مأموران جهنّم به آنان رو مى كنند و مى گويند: "چرا شما به اين روز سياه، افتاديد؟ آيا شما راهنما نداشتيد؟ آيا كسى نبود كه شما را از جهنّم بترساند؟"، آنان در جواب مى گويند: "بله. ما راهنما داشتيم، پيامبر از طرف خدا آمد و ما را از اين عذاب ترساند، ولى ما سخن او را نپذيرفتيم و او را دروغگو خوانديم"، آرى، دشمنان على(عليه السلام) در روز قيامت اعتراف مى كنند كه حقّ را شناخته بودند ولى از آن پيروى نكردند، آنان به انتخاب خود، راه شيطان را برگزيدند.
أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَاءَهُمُ، (الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ، لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ)، مَعَاشِرَ النَّاسِ! شَتَّانَ مَا بَيْنَ السَّعِيرِ وَ الْجَنَّةِ. عَدُوُّنَا مَنْ ذَمَّهُ اللهُ وَ لَعَنَهُ، وَ وَلِيُّنَا مَنْ مَدَحَهُ اللهُ وَ أَحَبَّهُ.
بار ديگر مى خواهى از دوستان على(عليه السلام)سخن بگويى، آيه 12 سوره مُلك را مى خوانى، آنجا كه خدا درباره سرنوشت كسانى كه ايمان آوردند و از او بيم داشتند، سخن مى گويد، همان كسانى كه خدا را به چشم نديدند ولى به او باور داشتند و به پيام هاى او گوش فرا دادند، تو از خطاى آنان مى گذرى و پاداشى بزرگ به آنان مى دهى، بهشتى كه زير درختان آن، نهرهاى آب جارى است، جايگاه آنان است.
* * *
بين بهشت زيباى خدا و آتش سوزان جهنّم، تفاوت زيادى است. دشمنان على(عليه السلام)كسانى هستند كه خدا از آنان به بدى ياد نموده و آن ها را لعنت مى كند و دوستان على(عليه السلام)كسانى هستند كه خدا از آنان به نيكى ياد كرده و آن ها را دوست مى دارد.
به راستى كه تفاوت راه از كجا تا به كجاست! تو همه را به بهشت جاودان فرا مى خوانى تا در سايه نعمت هاى خدا به آرامش هميشگى دست پيدا كنند. راه رسيدن به بهشت، پيروى از على(عليه السلام) و فرزندان اوست.