بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَـنِ الرَّحِيمِ
ما همواره بايد خدا را شكر كنيم كه دل هاى ما را آكنده از عشق محمّد(صلى الله عليه وآله)و عشق خاندان او قرار داده، به راستى كه اين نعمت، سرآمد همه نعمت هاست، اين عشق آسمانى همان چيزى است كه به زندگى ما، معنا مى دهد و هويّت ما را شكل مى دهد و در سايه سار اين عشق آسمانى ما در ساحل آرامش نشسته ايم و معناى زندگى را يافته ايم، در حالى كه مى بينيم ديگران در دردِ بى معنايى زندگى مى سوزند و راه به جايى هم نمى برند.
مدّتى قبل در فكر فرو رفته بودم و از خودم مى پرسيدم: چرا ما به مادران آنان كمتر توسّل پيدا مى كنيم؟ چرا نام مادران آسمانى، كمتر در ميان ما رواج دارد؟ چرا از زندگى آنان كمتر مى دانيم؟ آن روز كه اين سؤال ها را از خود پرسيدم فهميدم كه من هم رسالت خود را انجام نداده ام، پس حس شرمسارى همه وجود مرا گرفت، با خود گفتم: بعد از سال ها نويسندگى، چرا كتابى درباره مادران اهل بيت(عليهم السلام) ننوشته ام؟
همان شب بود كه قلم در دست گرفتم و شروع به نوشتن كردم، اكنون خدا را شكر مى كنم كه اين خجالت و شرمسارى، مدّت زيادى طول نكشيد و اكنون اين كتاب، مهمان دست هاى مهربان شماست.
اعتراف مى كنم اين كتاب، گام اوّل است، شما بايد به ميدان بياييد و ايده "زنده كردن ياد دوازده مادر" را تبديل به فرهنگى عمومى كنيد. پيشاپيش دست همه شما را مى بوسم زيرا باور دارم شما در اين مسير كارى خواهيد كرد كارستان!
مهدى خدّاميان
دى ماه سال 1399 هجرى شمسى