ماجراى سوم
* تاريخ: قبل از سال 1300 شمسى
تو نوجوانى هستى كه نزديك حرم محمّدهلال(عليه السلام) زندگى مى كنى، پدر تو براى كسب و كار به مشهد سفر كرده است. مدّت هاست كه از پدر خبرى ندارى، دلت براى او تنگ شده است.
در آن زمان، نه تلفن هست و نه ماشين و نه هواپيما. سفر به مشهد چند ماه طول مى كشد.
وقتى به دوستان خود نگاه مى كنى كه هر روز از مهر پدرى بهره مى برند، دلت مى سوزد، با خود مى گويى اى كاش پدر به وطن باز مى گشت و در اينجا شغلى براى خودش پيدا مى كرد!
از مردم شنيده اى كه اگر كسى با اخلاص و معرفت به محمّدهلال(عليه السلام)متوسّل شود، خدا حاجت او را مى دهد زيرا او نزد خدا آبروى زيادى دارد. با دل سوخته به حرم او مى روى، اشك از چشمان تو جارى مى شود و چنين مى گويى: "آقا! من پدر خودم را از تو مى خواهم".

* * *

تو در اتاق نشسته اى كه فرياد شوق اهل خانه را مى شنوى: "پدر از سفر بازگشته است"، باورش برايت سخت است، از جا برمى خيزى، به سوى حياط مى روى، پدر را مى بينى كه آغوش خود را برايت گشوده است، به سوى پدر مى روى در آغوش گرمش، آرام و قرار مى يابى.
صبر مى كنى تا خستگى از تن پدر بيرون مى رود. در فرصت مناسبى به او مى گويى: "پدر جان! شما كه مى خواستيد مدّت ها در مشهد بمانيد، چه شد كه برگشتيد".
پدر پاسخ مى دهد: "در مغازه خود مشغول كار بودم، يك دفعه دلم بى قرار شد، دلم هواى شما را كرد، فوراً آن روز، جنس هاى خود را به حراج گذاشتم و سريع آنها را فروختم و برگشتم".
تو به فكر فرو مى روى، روزها و منزل گاه هاى راه مشهد را حساب مى كنى. تو به ياد دارى چه روزى حاجت خود را از محمّدهلال(عليه السلام)خواستى، دقيقاً پدر همان روز از مشهد حركت كرده است و در اين مدّت در راه بوده است، براى همين به حرم مى روى و چنين مى گويى: "آقا! از تو ممنونم!".