همسر تو از صبح زود به محل كار رفته است و چه زحماتى را كشيده تا بتواند زندگى بهترى براى خانواده خود فراهم كند.
اكنون ديگر نزديك است كه به خانه برگردد.
چه چيزى مى تواند خستگى او را بر طرف كند؟
آيا چيزى جز محبّتى كه از همسر خود مى بيند مى تواند اين خستگى را از دل و جان او بزدايد؟
شوهرت به خانه آمده است و تو مثل هميشه يك فنجان چاى يا يك ليوان نوشيدنى براى او مى آورى !
شوهرت اين چاى يا نوشيدنى را در دست تو مى بيند كه با چه عشقى به او تقديم مى كنى.
و شايد به من بگويى: "من هم خسته ام، در خانه كار زياد انجام داده ام، خوب چه اشكال دارد آقاىِ شوهر، خودش برود و چاى بريزد و بخورد؟".
من در جواب تو مى گويم:
اشكالى ندارد، امّا من دوست ندارم تو يك ضرر بزرگ بكنى !
و حتماً با خود مى گويى يك ليوان آب يا يك فنجان چاى دست شوهر ندادن ديگر اين قدر بزرگ نمايى ندارد؟
آيا موافقى حديث رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) را براى تو بخوانم:
آن حضرت فرمود:
هر زنى كه به شوهر خود، آب گورا بدهد و او را سيراب سازد بداند كه اين كار او از يك سال عبادت بهتر است.[64]
يك سال عبادتى كه شب ها تا به صبح مشغول نماز باشد و روزها روزه بگيرد !
خواهرم !
حتماً تعجّب كردى كه چرا پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) يك ليوان آب دست شوهر دادن را بالاتر از يك سال نماز شب خواندن و يك سال روزه گرفتن مى داند !
تعجّب نكن !
نگاهى به جامعه فعلى ما بينداز، ببين آمار طلاق چقدر بالا رفته است !
ببين همه هشدار مى دهند كه در جامعه بايد كانون خانواده ها را استحكام بخشيد !
آرى، اين كلام رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) را بايد زنانى بشنوند بدترين رفتار را با شوهر خود دارند !
اگر زنانى كه مشتاق كمال معنوى هستند اين حديث را بشنوند حتماً سعى مى كنند كه بهتر شوهر دارى بنمايند.
خواهرم !
ممكن است شوهر شما صبح با حالت قهر و غضب خانه را ترك كرده باشد و واقعاً هم حق با شما باشد، امّا شما براى اين كه ثواب يكسال روزه و نماز شب را داشته باشى، بزرگوارى كن و با يك ليوان شربت، از شوهر خود پذيرايى كن !
تو اين كار را به خاطر خدا و به خاطر خودت، انجام بده !
آرى، من نمى گويم به خاطر شوهرت، من مى گويم چه طور شما در دل شب، وقتى همه خواب هستند بلند مى شوى وضو مى سازى و رو به قبله مى ايستى و نماز شب مى خوانى، آيا قصد قربت نمى كنى؟
يك ليوان شربت خوشمزه آماده كن و آن را پيش شوهرت ببر !
نگو من كوچك مى شوم، تو دارى با خدا معامله مى كنى، چه كار به اين دارى كه شوهرت چه فكرى مى كند.
اكنون به جاست كه به تو بگويم: "عبادتت قبول !".
آرى، اين يك ليوان شربت كه به دست شوهرت دادى عبادت بود، آن هم چه عبادتى !
به اميد آن روزى كه همه زنان جامعه ما محبّت به همسر را از بزرگ ترين عبادتها بدانند.