آن سخنران (كه الان سخن او را نقد و بررسى مى كنيم)، حرف ديگرى هم زده است كه بسيار عجيب است، او چنين گفته است: "روز عاشورا حُرّ توبه كرد ولى او نفرين شده است، براى همين است كه من هرگز به سر قبر او نمى روم!".
اين حرف، باطل است زيرا ريشه آن، باطل است، ما ثابت كرديم كه حُرّ هرگز نفرين شده امام حسين(عليه السلام) نيست، بلكه او از كسانى است كه جان خود را فداى امام نمود و به مقامى بس بزرگ رسيد.
در اينجا سه نكته را بازگو مى كنم:

* نكته اوّل
درباره "زيارت ناحيه" قبلاً سخن گفتم و اشاره كردم كه در قرن سوم هجرى يكى از شيعيان، نامه اى به امام زمان(عجّل الله فرجه) مى نويسد از آن حضرت درباره چگونگى زيارت كربلا سؤال مى كند، امام در پاسخ، زيارتى را براى او بازگو مى كند. در اين زيارت چنين مى خوانيم: "السلام على الحُرّ بن يزيد الرياحى": "سلام بر حُر بن يزيد رياحى!". در اينجا امام زمان اين گونه به حُرّ سلام مى دهد، اگر حُرّ نفرين شده بود، پس چرا امام زمان اين گونه به او سلام مى دهد؟

* نكته دوم
ما بايد پيرو علماى راستين باشيم، "شهيد اول" يكى از بزرگ ترين علماى شيعه است، او در قرن هشتم هجرى زندگى مى كرد و جان خويش را در راه اعتلاى مكتب شيعه فدا نمود، دشمنان تشيّع او را به شهادت رساندند. او كتابى به نام "دروس" دارد، در اين كتاب او چنين مى گويد: "وقتى امام حسين(عليه السلام) را زيارت كردى پس على اكبر، شهداى كربلا، عبّاس(عليه السلام) و حُرّ را زيارت كن!".
كلام اين عالم وارسته براى ما حجّت است، افسوس كه گروه زيادى از شيعيان به كربلا مى روند و به زيارت حُرّ نمى روند! نمى دانم ما شيعيان چه كرده ايم كه اين گونه به جناب حُرّ بى مهر شده ايم و در حقّ او اين گونه بى مهرى مى كنيم، جناب حُرّ نيازى به زيارت كردن ما ندارد، اين ما هستيم كه نياز به او داريم!

* نكته سوم
حتماً نام "ميرزاى شيرازى" را شنيده اى! (او را بيشتر به عنوان صاحب فتواى حرمت تنباكو مى شناسند)، او مرجع تقليد شيعيان در قرن سيزدهم هجرى بود، او شخصيتى وارسته بود و شاگردان زيادى تربيت كرد و به مكتب شيعه خدمت فراوانى نمود.
وقتى او به كربلا مى آمد حتماً به زيارت حُرّ مى رفت، وقتى او مى خواست وارد حرم حرّ بشود خود را به زمين مى انداخت و درگاه ورودى حرم را بوسه مى زد!
ما پيرو رهبران بزرگ شيعه هستيم، در اينجا اشاره اى به ماجراى فتواى حرمت تنباكو مى كنم و چنين مى گويم: اين مرجع بزرگ كه نامش لرزه بر اندام انگليس مى انداخت اين گونه در مقابل مقام حُرّ به زمين مى افتد و تواضع و فروتنى مى كند، آن وقت عدّه اى خيال مى كنند نرفتن به زيارت حُرّ، هنر است! اين غفلت از كجا سراغ ما آمده است؟ ما چرا اين گونه شده ايم؟ من با افراد زيادى سخن گفته ام، بعضى از آنها ده بار به كربلا رفته اند ولى به زيارت حُرّ نرفته اند! چرا ما اين گونه به حُرّ شهيد، بى مهر شده ايم؟ چرا راه را گم كرده ايم؟

* * *

يكى از دوستانم به من چنين گفت: "من مرقد حُرّ را يك بار زيارت كرده ام، ولى فكر مى كنم اگر كربلا بروم بهتر است بيشتر در حرم امام حسين(عليه السلام) باشم، زيرا با زيارت امام به كمال بيشتر مى رسم!".
در پاسخ به او چنين گفتم: درست است كه زيارت امام بهتر و بالاتر است ولى زيارت مرقد حُرّ، بهترين وسيله براى نزديك شدن به امام است. در دلِ دوست، راهى بايد يافت! هيچ چيز امام را به اندازه احترام به ياران باوفايش خوشحال نمى كند!
وقتى ما به زيارت حُرّ برويم قلبِ امام را به خود مهربان تر كرده ايم و نزد آن حضرت، عزيزتر شده ايم، امام دوست دارد ما تواضع و فروتنى خود را به يارانش بيشتر و بيشتر نشان بدهيم، هر چقدر ما احترام آن ياران باوفا را بگيريم، احترام امام را بيشتر گرفته ايم، راه رسيدن به كمال، تواضع و فروتنى در مقابل ياران امام است، من هر سفر كه كربلا مى روم حتماً به مرقد حُرّ را زيارت مى كنم و اين گونه نگاه مهربان امام را به سوى خود جذب مى كنم، وقتى از مرقد حُرّ به حرم امام بازمى گردم قلب امام به من مهربان تر خواهد بود، "در دلِ دوست، راهى بايد يافت...".
وقتى در ايام اربعين به كربلا مى روى، مى بينى كه ميليون ها نفر فاصله نجف تا كربلا را با پاى پياده مى روند، آنان تقريباً سه روز در اين مسير هستند، آنها مى توانند با ماشين در مدّت يك ساعت اين مسير را بروند و آن سه روز را در حرم امام حسين(عليه السلام) باشند، ولى چرا آنان در اين پياده روى باشكوه شركت مى كنند؟
در احاديثى كه از امام صادق(عليه السلام) به ما رسيده است از اهميّت پياده روى به سوى كربلا سخن گفته شده است، اين پياده روى براى اين است كه روح و جان تو آمادگى بيشترى پيدا كند تا بتوانى در حضور امام، بهره بيشترى ببرى.
حالا كه اين مطلب را دانستى بدان كه وقتى تو به مرقد حُرّ مى روى روح و جان تو آمادگى بيشترى پيدا مى كند تا از حضور امام حسين(عليه السلام) بهره ببرى، پس هر بار كه كربلا رفتى حتماً به مرقد حُرّ برو و بدان كه اين براى كمال تو بهتر است.