بر اين باوريم كه حادثه هجوم به خانه حضرت فاطمه(عليها السلام) قبل از خطبه فدكيّه واقع شده است. حضرت فاطمه(عليها السلام) با آن كه بيمار بودند به مسجد آمدند و آن گونه از حقّ و حقيقت دفاع كردند.
ممكن است بعضى افراد وقتى اين نظر ما را مى شنوند، سه سؤال به ذهن آنان برسد، در اينجا به اين سؤال ها پاسخ مى دهيم:

* سؤال اوّل
آيا شرايط اجتماعى براى هجوم به خانه حضرت فاطمه(عليها السلام) آماده بود؟ اگر هجوم در همان روزهاى اوّل ماه ربيع الأول باشد، ابوبكر فرصتى نداشت تا براى آن كار، زمينه سازى كند.
* جواب
با مطالعه تاريخ به اين نكته پى مى بريم كه خط نفاق از مدّت ها قبل براى اين امر، زمينه سازى كرده بود كه در اينجا به بعضى از برنامه هاى آنان اشاره مى شود:
1 . ماجراى صحيفه ملعونه (خط نفاق پيمان نامه اى را در حجة الوداع نوشتند و سوگند ياد كردند كه نگذارند حضرت على(عليه السلام) به حكومت برسد).
2 . توطئه هَرشا (نقشه قتل پيامبر سه روز بعد از روز غدير در بين راه مدينه).
3 . ماجراى قلم و دوات كه زمينه سازى مهمى براى غصب خلافت بود.
4 . تخلّف و سرپيچى از سپاه اُسامه (پيامبر فرمان داده بود تا مسلمانان همراه با اُسامه به سوى موته بروند، هدف پيامبر اين بود كه در زمانى كه او از دنيا مى رود، افرادى همچون ابوبكر و عُمَر از مدينه دور باشند، ولى اين دو نفر به سخن پيامبر عمل نكردند و به مدينه بازگشتند).
5 . شهادت پيامبر به دست دو زن.
به راستى آيا هجوم به خانه حضرت فاطمه(عليها السلام) نياز به زمينه اجتماعى بيشتر داشت يا توطئه نافرجام ترور پيامبر در عقبه هرشا؟ آيا مى توان اين نقشه شوم منافقان را به دليل عدم وجود زمينه اجتماعى رد كرد؟
ابوبكر و عُمَر با هجوم به خانه حضرت فاطمه(عليها السلام)، ثبات حكومت باطل خود را زمينه سازى كردند. اين هجوم، باعث ثبات حكومت شد و زمينه اى براى ماندن آنان بر قدرت بود. آنان به دنبال ايجاد سياست ترس و وحشت بودند. وقتى مردم ديدند كه آنان به دختر پيامبر، رحم نكردند و خانه او را آتش زدند، ديگر همه حساب كار خودشان را كردند.[44]

* سؤال دوم
چگونه ممكن است حضرت فاطمه(عليها السلام) با آن شدت هجمه هايى كه بر او وارد شده بود به مسجد بيايند و آن سخنرانى اثرگذار را داشته باشند؟
* جواب
تاريخ گزارش داده است كه زنان و مردان خاندان بنى هاشم، افرادى توانمند بوده اند، درست است كه حضرت فاطمه(عليها السلام) صدمه ديده بود ولى او به اين زودى از پا در نيامده بود، هجوم در هفته اوّل ربيع الأول روى داد، سخنرانى حضرت فاطمه(عليها السلام) تقريباً سيزده روز بعد از آن بوده است.
در حادثه كربلا، حضرت زينب(عليها السلام) دچار صدمات زيادى شد به طورى كه يكى از دختران امام حسين(عليه السلام) نقل مى كند كه من ديدم بدن عمه ام كبود شده است. بعد از آن، حضرت زينب(عليها السلام) را با چه سختى هايى به سفر اسارت بردند، وقتى او به كوفه رسيد، آن چنان سخنرانى كرد كه مردم متحيّر ماندند.
ما بايد به خطبه امام سجاد(عليه السلام) در شام توجّه كنيم، مردم فكر نمى كردند آن اسير بتواند سخنرانى كند، زيرا بيمارى و سفر اسارت از كربلا تا شام او را به سختى رنجور كرده بود، امّا وقتى او لب به سخن گشود همه را متعجب نمود.
حضرت فاطمه و حضرت زينب و امام سجاد(عليهم السلام) به دفاع از حق پرداختند، خدا اراده كرد تا با سخنان آنان، راه حق و حقيقت آشكار شود و براى همين در آن لحظه هاى تاريخ ساز به آنان قدرتى بالاتر از فهم و درك ما داده بود.

* سؤال سوم
اگر هجوم به خانه قبل از خطبه بوده است پس چرا حضرت فاطمه(عليها السلام) در خطبه خود به آن هجمه ها اشاره نكرده است.

* جواب
هدف حضرت فاطمه(عليها السلام) دفاع از حق و حقيقت بود، او نيامده بود تا از دردِ جسم خود سخن بگويد، زينب(عليها السلام) در خطبه كوفه از تازيانه هاى دشمن چيزى نگفت، بلكه روشنگرى كرد تا حق آشكار شود. همان طور كه امام سجّاد(عليه السلام)در خطبه خود از سختى ها و رنج هايى كه در مدّت اسارت كشيده بود، مطلبى نگفت.
روزى از روزها، اُمُّ سَلَمه (يكى از همسران پيامبر) به عيادت حضرت فاطمه(عليها السلام) آمد و حال او را جويا شد و به او گفت: "اى دختر پيامبر! چگونه شب را به صبح رسانده اى؟"، حضرت فاطمه(عليها السلام)در جواب او چنين گفت:
اَصْبَحْتُ بَيْنَ كَمَد وَ كَرَب: فَقْدِ النَّبِيُّ وَ ظُلمِ الْوَصِيُّ...
صبح كردم در ميان حزن شديد و اندوه فراوان براى از دست دادن پيامبر و ستم به وصىّ او...[45]
حضرت فاطمه(عليها السلام) در اينجا كه اُمُّ سَلَمه حال او را مى پرسد از دردهاى جسمى خود سخنى نمى گويد، او از درد روح خود سخن مى گويد، از داغ دورى پيامبر، از مردمى كه به حجّت خدا ظلم كرده اند.
به راستى مجاهدت ها و تلاش هاى حضرت فاطمه(عليها السلام)براى چه بود؟ او براى چه اين همه سختى و مصيبت ديد؟ او به ميدان آمد تا امام زمانش، غريب و مظلوم نباشد و حجّت خدا، بى يار و ياور نماند.