يك روز پيامبر به ياران خود رو كرد و چنين فرمود: "من در روز قيامت از چهار نفر شفاعت خواهم كرد هرچند كه گناهان زيادى داشته باشند: كسى كه خاندان مرا يارى كند، كسى كه حاجت هاى آنان را برآورده كند، كسى كه با قلب و زبانش آنان را دوست بدارد، كسى كه سختى را از آنان دور گرداند".
وقتى اين حديث را مى خوانم به فكر فرو مى روم، تو امروز يادگار پيامبر هستى، آقا و سرور خاندان پيامبر به حساب مى آيى، كسى كه براى ظهور تو دعا مى كند با اين كار تو را يارى كرده است، تو خودت از شيعيانت خواستى تا براى ظهورت، بسيار دعا كنند، پس كسى كه به اين فرموده تو عمل كند، تو را يارى كرده است.
تو امروز در زندان سختى ها گرفتار آمده اى، كسى كه شبانه روز براى ظهور تو دعا مى كند در واقع از خدا مى خواهد تا آن سختى ها از تو دور شود، همچنين او با دعا كردن براى تو، ثابت كرده است كه تو را دوست دارد.
اكنون روشن و آشكار مى شود آن كسى كه براى تو دعا كند از شفاعت پيامبر در روز قيامت بهره مند خواهد شد، در روزى كه مردم هيچ پناهى ندارند و همه از هم فرار مى كنند، پيامبر به يارى او خواهد آمد و او با شفاعت پيامبر به بهشت وارد خواهد شد و در آغوش رحمت خدا جاى خواهد گرفت.