عدّه اى از شيعيان در خانه امام صادق(عليه السلام) بودند و از حضور آن حضرت بهره معنوى مى بردند، مدّتى گذشت، يكى از شيعيان وارد شد و خدمت امام صادق(عليه السلام)سلام كرد.
امام با گرمى جواب دادند و او را كنار خود نشاندند. از ظاهر او معلوم بود كه از راه دورى آمده است. آرى، او سُدير بود كه از كوفه به مدينه آمده بود. بعد از لحظاتى امام به او رو كرد و فرمود: "اى سُدير! شما بايد شكرگزار خدايى باشيد كه به شما نعمت ارزانى داشته است، اگر شكر او را به جا آوريد او نعمت خود را براى شما زياد خواهد نمود".
آرى، امام صادق(عليه السلام) اين گونه شيعيانش را به اهميت شكرگزارى راهنمايى كرد و از آنان خواست كه هرگز شكرگزارى را فراموش نكنند، اكنون من لحظه اى فكر مى كنم: در اين روزگار غيبت، دل من با نور ولايت تو روشن شده است، من به بركت اعتقاد به تو از بن بست ها و نااميدى ها نجات پيدا كرده ام و به ساحل آرامش رسيده ام، آيا نبايد شكرگزار اين نعمت بزرگ باشم؟ يكى از بهترين راه هاى شكر اين نعمت اين است كه براى ظهور تو دعا كنم، زيرا تو از ما چنين خواسته اى، پس بايد در هر فرصت ممكن دست به دعا بردارم و ظهور تو را از خدا بخواهم كه اگر اين كار را انجام بدهم، شكر نعمت به جا آورده ام و خدا وعده فرموده است كه اگر شكر او را به جا آورم نعمتش را بر من زيادتر خواهد كرد.
آرى، دعا براى ظهور تو باعث مى شود كه ايمان و باور من زياد و زيادتر شود، اين وعده خداست، دل من از نور تو بهره بيشترى مى گيرد و آن وقت است كه من با ثبات قدم به سوى رستگارى گام برمى دارم، ان شاء الله.



مجلس دعاى ظهور
چقدر خوب است كه شيعيان دور هم جمع شوند و براى ظهور دعا كنند. (فرقى نمى كند چه وقتى از شبانه روز اين اتّفاق بيفتد، صبح باشد يا شب، در خانه باشد يا در مسجد و حسينيّه يا در جاى ديگر).
چگونه مجلس روضه امام حسين(عليه السلام) تبديل به يك فرهنگ عمومى شده است، به اميد آن روز كه "مجلس دعاى ظهور" نيز اين چنين شود، من در كتاب "وقت رهايى" به اهميّت و شرح مجلس دعاى ظهور پرداخته ام، مطالعه آن كتاب مى تواند زواياى اين موضوع را بيشتر روشن كند، شايد كسى سؤال كند: در مجلس دعاى ظهور چه بگوييم؟ پس در آن كتاب، دو نمونه از مجلس دعاى ظهور را بازگو كرده ام، از فرصت استفاده مى كنم و مجلس مختصرى را كه در آنجا ذكر كرده ام اينجا مى نويسم، براى اين كار وضو مى گيريم و رو به قبله مى نشينى و چنين مى گويى:
بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَـنِ الرَّحِيمِ
اللهمّ صَلِّ على محّمد و آلِ محمّد وَ عَجِّلْ فَرَجَهُم وَ الْعَنْ وَ اَهْلِكْ اَعْدائَهُم.
خدايا! بر محمّد و بر آل محمّد درود بفرست و ظهور مهدى را نزديك كن و دشمنان آنان را لعنت كن و آن دشمنان را نابود كن!
السّلام عَلَيْكَ يا صاحِبَ الزّمان!
مولاى من! سلام بر تو زمانى كه به امر خدا قيام مى كنى، سلام بر تو زمانى كه نماز مى خوانى و با خداى خويش سخن مى گويى. سلام بر تو هنگامى كه شعار توحيد بر زبان جارى مى كنى و خدا را به بزرگى ياد مى كنى.
اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا وَ غَيْبَةَ إِمَامِنَا.
بارخدايا! ما به تو از فقدان پيامبر خود و غيبت امام خود شِكوه مى كنيم، ما از زيادى دشمنان و شدت گرفتن فتنه ها و سختى هاى روزگار به تو شِكوه مى كنيم پس بر محمّد و آل محمّد درود بفرست و ظهور مولاى ما را برسان...
وَارْحَم اِستَكانَتِنا بَعدَهُ و فَامْنُنْ عَلَينا بِظُهورِه
خدايا! به بيچارگى ما رحم كن و بر ما منّت بگذار و ظهورش را برسان! خدايا! آقاى ما غريب و تنهاست، او آواره و بيابان نشين است، كسى را ندارد و از همه جا رانده شده است.
المهدىُ الشَّريد! المهدىُ الطَّريد! المهدىُ الْفَريد! المهدىُ الْوَحيد.
من فداى آن آقاى آواره اى كه از همه جا طرد شده است بشوم! من فداى آن آقاى تنها و غريب بشوم! خدايا! دل مولاى من پر از غم و اندوه است، پس دل او را به مژده ظهورش، خوشحال بگردان. خدايا! ما چاره اى جز دعا كردن نداريم، پس تو را مى خوانيم و از تو ظهور مولاى خود را طلب مى كنيم.
پس 15 بار چنين مى گوييم: "اللهمّ عَجِّل لِوليّكَ الفَرَج".
اكنون به سجده مى رويم و چنين مى گوييم:
خدايا!به حق پيامبر تو را سوگند مى دهيم بر دشمنان غضب كن! خدايا! به صورت نيلى شده فاطمه، به پهلوى شكسته اش، به چشم اشكبارش، به مظلوميتش، از تو مى خواهيم كه بر دشمنان غضب كنى! اِغْضَب يا الله!
خدايا! به پيشانى شكافته على، به غم و غصه هاى او به تنهايى و غربتش، به مظلوميتش، خدايا! به مظلوميّت حسن و غربت او تو را سوگند مى دهيم بر دشمنان غضب كن!
خدايا! تو را به حسين و غربتش سوگند مى دهيم، به آن صورتى كه خاك آلود شد و به خون آغشته شد، به آن قلبى كه آماج تيرها شد، به لب هايى كه از تشنگى ترك برداشته بود، به سينه اى كه پايمال سم اسب ها شد... بر دشمنان غضب كن! اِغْضَب يا الله!
پس 15 بار اين دعا را (در حالت سجده) زمزمه مى كنيم: "اللهمّ عَجِّل لِوليّكَ الفَرَج".

* * *

اكنون سر از سجده بر مى داريم و چنين مى گوييم:
خدايا! من در حق مولاى خود كوتاهى كردم، من خطاكارم كه در غفلتى هزار ساله گرفتار آمدم، اكنون پشيمان هستم و به خطاى خود اعتراف مى كنم و چنين مى گويم: "سُبحانَكَ اِنّى كُنتُ مِنَ الظالِمين"، "خدايا! تو از هر عيب به دور هستى، اين من هستم كه ظلم كردم و ستم نمودم...".
اَغِثْنا يا غِياثَ المُستَغيثين: اى فريادرس! به فرياد ما برس!
خدايا! هميشه عادت تو بر اين بوده است كه بر گنهكاران نيكويى كنى و با مهربانى با آنان برخورد كنى. اينك ما به درگاه تو رو كرده ايم پس صداى ما را بشنو و دعاى ما را مستجاب كن و ما را نااميد نكن! "اللهمّ عَجِّل لِوليّكَ الفَرَج".