جابر يكى از ياران امام باقر(عليه السلام) بود، يك روز امام به او چنين فرمود: "زمانى فرا مى رسد كه مهدى(عليه السلام) از ديده ها پنهان مى شود، خوشا به حال كسانى كه در آن روزگار بر ولايت او پايدار بمانند، آنان چنان مقام پيدا مى كنند كه خدا با آنان اين گونه سخن مى گويد: اى بندگان من! شما به مهدى ايمان آورديد، پس شما را به ثواب فراوان بشارت مى دهم. اى بندگان من! به خاطر شما باران را بر زمين نازل مى كنم و بلاها را از اهل زمين برطرف مى نمايم، اگر شما نبوديد، عذاب خود را بر مردم اين روزگار نازل مى كردم". جابر سؤال كرد: "بهترين كارى كه مؤمن در آن روزگار انجام مى دهد چيست؟"، امام فرمود: "مؤمن بايد زبان خود را حفظ كند تا رازى را آشكار نسازد و همواره در خانه اش باشد تا به فتنه مبتلا نشود".
اين حديث مقام كسى را بازگو مى كند كه در روزگار غيبت به عهد و پيمانى كه با تو بسته است پايدار بماند، او به آنجا مى رسد كه خدا با او اين گونه سخن مى گويد، بارانى كه از آسمان نازل مى شود كنايه از رحمت خداست، هر رحمتى كه از طرف خدا براى مردم مى رسد به بهانه وجود آن مؤمنان است، بلاها به خاطر وجود آنان برطرف مى شود، اين مقامى بس بزرگ است.
كسى كه براى ظهور تو دعا مى كند و ظهور تو را از خدا طلب مى كند، همان كسى است كه بر ولايت تو پايدار مانده است، او با دعاى ظهور ثابت مى كند كه بر عهد ديرين خود وفادار مانده است، او همان كسى كه خدا با او اين گونه سخن مى گويد. آرى، دعا براى ظهور تو انسان را به اين جايگاه و مقام بلند مى رساند...