يك روز پيامبر به مردم رو كرد و چنين فرمود: "خوشا به حال كسى كه مهدى(عليه السلام) را درك كند، كسى كه قبل از قيام مهدى(عليه السلام) از او پيروى كند و به او ايمان داشته باشد و به يازده امام قبل از او هم باور داشته باشد و از دشمنان آنان بيزار باشد، پس او از دوستان من و گرامى تر فرد در نزد من خواهد بود".
اين حديث هم جلوه اميد در دل انسان مى شود، تأكيد مى كنم: روزگار غيبت، روزگار سختى ها است امّا در اين روزگار انسان مى تواند به آنجا برسد كه از مردم همه زمان ها نزد پيامبر عزيزتر باشد، مگر ما باور نداريم كه پيامبر (به اذن خدا) زنده است، او مى بيند و مى شنود، او در حق دوستانش دعا مى كند، اگر پيامبر زنده است پس همين الان مؤمنانى كه به عهد خود پايدار مانده اند نزد پيامبر از همه كس عزيزتر هستند، پيامبر آنان را بيش از همه دوست دارد و در حقّ آنان دعا مى كند.
پيامبر در اين حديث، چنين فرموده است: "هر كس قبل از قيام مهدى از او پيروى كند و به او ايمان داشته باشد"، اكنون به اين جمله حديث فكر مى كنم، روشن است كه هر كس الان كه عصر غيبت است براى ظهور دعا كند به اين حديث عمل كرده است، پيامبر از ما مى خواهد تا در اين روزگار بر عهد خود پايبند باشيم، دعاى ظهور همان وفادارى به عهد و پيمان ولايت است، كسى كه براى ظهور تو دعا مى كند از تو پيروى مى كند زيرا تو از همه خواسته اى تا براى ظهور تو بسيار دعا كنند، كسى كه براى تو دعا مى كند در واقع از دستور تو پيروى كرده است و به آن مقام مى رسد كه پيامبر او را بيش از همه دوست مى دارد و در روز قيامت او از دوستان پيامبر خواهد بود.