آقاى من! تو پيمان بزرگ خدايى! همان پيمانى كه خدا بر آن تأكيد زيادى كرده است. من بر سر آن پيمان بزرگ هستم، پيمانى كه خدا از من گرفته است. آن روزى كه خدا روح مرا آفريد، از من پيمان گرفت. روزى كه خدا هم در قرآن از آن اين گونه ياد مى كند: (أَلَستُ بِرَبِّكُم قَالُوا بَلَى...).
خدا آن روز با همه سخن گفت، او به همه چنين گفت: آيا من خداى شما نيستم؟ همه در جواب گفتند: آرى! شهادت مى دهيم كه تو خداى ما هستى. بعد از آن، خدا پيامبران خود را معرّفى كرد و سپس نوبت به معرّفى كسانى رسيد كه جانشينان پيامبران بودند. خدا آنان را نيز معرّفى كرد، او به همه دستور داد تا از پيامبران و جانشينان آن ها اطاعت كنند. آن روز خدا از تو سخن گفت. اين سخن خدا بود: "من با مهدى، دين خود را يارى خواهم نمود".
آن روز بود كه من با تو آشنا شدم، تو را شناختم و به مقام تو اعتراف نمودم.
آرى! خدا از من پيمان گرفته است و در قرآن بارها از اين عهد و پيمان ياد كرده و به من هشدار داده و از من عهد گرفته است كه آن پيمان را نشكنم. وقتى من براى ظهور تو دعا مى كنم، اعلام مى دارم كه بر سر آن پيمان خود، وفادار مانده ام، اين دعا نشانه آن است كه بر سر عهدم مانده ام و همين باعث مى شود كه خدا از من راضى و خشنود باشد.
اكنون مى دانم كه دعاى ظهور حكايت از آن دارد كه شيطان بر من پيروز نشده است، او نتوانسته است مرا به غفلت گرفتار سازد، بلكه من هشيار بوده ام و آن پيمان بزرگ را به ياد دارم و بر آن وفادارم.