آيا زندگى، همان زنده بودن است؟ آيا خوردن و آشاميدن و بهره بردن از لذّت هاى حيوانى، معناى زندگانى است؟ زنده بودن، يك حركت افقى است، از گهواره تا گور، امّا زندگى يك حركت عمودى است، از زمين تا اوج آسمان ها ! خدا مرا آفريد و در من حسّ كمال گرايى را قرار داد، زنده بودن هيچ گاه، مرا سير نمى كند.
اگر در جستجوى زندگى هستم بايد به آيه 24 سوره "انفال" توجه كنم، آنجا كه خدا چنين مى گويد: "اى كسانى كه ايمان آورده ايد، وقتى من و پيامبر شما را به سوى چيزى فرا مى خوانيم كه به شما زندگى مى بخشد، ما را اجابت كنيد". خدا در اين آيه همه را به سوى زندگى فرا مى خواند.

* * *

اهل شام بود و در دمشق زندگى مى كرد، اسم او "ابو رَبيع" بود، او بارها اين آيه را خوانده بود و درباره آن فكر كرده بود. او مى خواست بداند منظور خدا از اين سخن چيست؟ خدا و پيامبر، مردم را به چه چيزى دعوت كرده اند؟ آن چيزى كه باعث زندگى حقيقى مى شود چيست؟
از چند نفر سؤال خود را پرسيد، آنان به او گفتند كه منظور آيه اين است كه خدا و پيامبر مردم را به "ايمان" فرا مى خوانند، هر كس كه ايمان بياورد، زندگى واقعى را درك كرده است.
ابو رَبيع وقتى اين سخن را شنيد، آن را نپذيرفت، حقّ هم با او بود، زيرا در ابتداى آيه، خدا مى گويد: "اى كسانى كه ايمان آورده ايد"، خدا از كسانى كه ايمان آورده اند، مى خواهد كه دعوت او و پيامبرش را اجابت كنند، پس چيزى كه خدا مؤمنان را به سوى آن فرا مى خواند، چيزى غير از ايمان است.
او بايد صبر مى كرد تا زمان حجّ فرا برسد و از شام به مكّه و سپس به مدينه برود، بايد به ديدار امام صادق(عليه السلام) برود و سؤال خود را از ايشان بپرسد، او مى دانست كه اهل بيت(عليهم السلام) بهترين مفسّران قرآن هستند.
وقتى او به مدينه رسيد، خدمت امام صادق(عليه السلام) رفت، سلام كرد و اين آيه را براى آن حضرت خواند و تفسير آن را جويا شد. امام به او فرمود: "اين آيه، درباره ولايت نازل شده است".
جواب امام صادق(عليه السلام) كوتاه بود و پرمعنا. او خدا را شكر گفت كه معناى واقعى اين آيه را فهميد، خدا و پيامبر او مردم را به ولايت دعوت مى كنند، ولايت به آنان زندگى مى بخشد.

* * *

امروز تو امام زمان من هستى، "كسى كه امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهليّت مى ميرد"، ايمان واقعى در گرو اعتقاد به توست، تو سرانجام مى آيى و زمين را پر از عدل و داد مى كنى، وقتى من براى تو دعا مى كنم اين دعوت خدا و پيامبر را اجابت كرده ام، با دعا براى ظهور با تو تجديد پيمان كرده ام و راه صحيح را پيموده ام، به بركت دعاى ظهور است كه به "زندگىِ واقعى" دست پيدا مى كنم. اين وعده خداست، خدا و پيامبر مرا به سوى اين زندگى دعوت كرده اند، كسى كه براى آمدن تو دعا مى كند اين دعوت را اجابت كرده است و براى همين است كه او در پيچ و خم زندگى، راه را گم نمى كند.