ــ اى ابوذر! يك ساعت به دنبال كسب علم و دانش بودن از خواندن همه قرآن بهتر است.
ــ اى رسول خدا! چگونه چنين چيزى ممكن است؟ يعنى يك ساعت دنبال علم بودن از ختم قرآن بيشتر ثواب دارد؟
ــ اى ابوذر! تو بايد به دنبال علم و آگاهى باشى. هيچ وقت فراموش نكن كه خدا، يك ساعت تحصيل دانش را از دوازده هزار ختم قرآن بيشتر دوست دارد.[7]
ــ اين سخن تو را هرگز فراموش نخواهم كرد.
شايد بگويى كه من مثل بقيّه مردم نيستم كه يك كارى را براى ثواب زياد آن انجام بدهم، اصلاً ثواب هاى زياد براى من چندان جذاب نيستند.
هدف من در اينجا، ذكر كردن ثواب هاى زياد نيست. هدف من اين است كه براى تو مقايسه اى بين كسب علم و كارهاى ديگر داشته باشم، تو به آن مقايسه توجّه كن و به راز ارزشمند كسب علم و معرفت، فكر كن!
دوست خوب من!
اگر تو قرآن بخوانى و ساعتى در معناى آيه هاى آن فكر كنى، اين باعث مى شود كه زندگى تو رنگ و بوى قرآن بگيرد، امّا اگر هزاران بار قرآن را از اوّل تا آخر بخوانى و نفهمى كه چه مى خوانى، اين قرآن خواندن نمى تواند در زندگى امروز تو تأثير بگذارد.
و وقتى به تاريخ مراجعه مى كنى مى بينى كه ابوذر با بقيّه مردم فرق زيادى داشت، راز اين تفاوت ابوذر در اين است كه او اهل دانش و معرفت شد. زمانى كه عثمان، خليفه سوم روى كار آمد، همه به خواندن قرآن مشغول بودند، مسجدها پر از كسانى بود كه نماز مى خواندند، امّا فقط ابوذر بود كه مقابل ظلم هاى عثمان ايستاد، فرياد برآورد و اعتراض كرد.
او كه اهل دانش و شناخت بود، فهميد كه عثمان چگونه آرمان هاى آسمانى پيامبر را از بين مى برد. او خيلى چيزها را فهميد، چون اهل دانش بود و براى همين فرياد اعتراض خود را برآورد و آرامش خليفه را بر هم زد. عثمان او را به بيابان "رَبَذه" تبعيد كرد تا مظلومانه در آنجا جان بدهد.
درست است ابوذر در "رَبَذه" به شهادت رسيد، امّا فرياد او هرگز خاموش نشد، فريادى كه هنوز هم به گوش مى رسد.[8]