تيرماه سال 1389 بود و من با گروهى از دانشجويان به سفر عمره رفته بودم، سفر بسيار خاطره انگيزى بود. يكى از شب ها كه كنار كعبه نشسته بوديم، يكى از دانشجويان نزد من آمد و سؤالى را مطرح كرد. من با حوصله به سؤال او جواب دادم. فكر مى كنم جواب من حدود نيم ساعت طول كشيد، او با دقّت به سخنان من گوش مى كرد.
وقتى سخن من تمام شد، قطرات اشك را در گوشه چشم او ديدم، او رو به كعبه كرد و از خدا تشكّر كرد و بعد به من چنين گفت:
ــ من همين سؤال را در مسجد محلّه خود از آقايى پرسيدم. آيا مى دانيد او به من چه گفت؟
ــ خوب معلوم است، جواب سؤال تو را داد؟
ــ خير! او وقتى سؤال مرا شنيد به من گفت: "تو كافر شده اى!". او چون جواب سؤال مرا نمى دانست به من چنين گفت. من هم از آن روز ديگر مسجد نرفتم. من فقط يك سؤال مطرح كرده بودم، آن هم به صورت خصوصى. من به دنبال پاسخ بودم، امّا او...
? ? ?
دوست من! اگر سؤال به ذهن تو رسيد به دنبال جواب آن باش، باور كن كه سؤال تو ، شبهه نيست، بلكه رحمت است، باعث رشد و شكوفايى جامعه مى شود.
يقين بدان كه وقتى سؤالى در ذهن تو نقش مى بندد، جوابى براى آن هست، فقط تو بايد جستجو كنى تا كسى را پيدا كنى كه بتواند به درستى جواب تو را بدهد.
اكنون مى خواهم حديثى از پيامبر براى تو بخوانم. اين حديث را به خاطر بسپار، از آن به بعد هر كس به سؤال كردن تو اعتراض كرد، اين حديث را براى او بخوان.
پيامبر به حضرت على(عليه السلام) فرمود: اى على! كسى كه سؤالى دارد مى تواند به راحتى سؤال خود را بپرسد و هرگز كسى به خاطر سؤال كردن از چيزى كه نمى داند، سرزنش نمى شود.[16]
آرى! در مكتب اسلام، سؤال قداست دارد، كسى را كه در جستجوى دانستن است، بايد احترام كرد، اين كه من جواب سؤال او را نمى دانم و نمى توانم او را قانع كنم دليل نمى شود كه فرياد برآورم كه تو چرا در دين خدا شبهه مى كنى.
البته روشن است كه بعضى از سؤالات را نبايد در ميان جمع مطرح نمود، زيرا همه مثل تو كه حوصله ندارند به دنبال جواب بروند، ممكن است فقط سؤال را به خاطر بسپارند و هرگز به دنبال جواب آن نروند.