شب قدر بود و همه مشغول خواندن دعا بودند، در مسجد جاى سوزن انداختن نبود.
الغَوثَ الغَوثَ خَلِّصْنا مِنَ النّارِ يا رّبِّ!
دوستان همه دعاى جوشن مى خواندند، چه حال و هوايى داشت، مناجات با خدا آن هم در شب قدر.
نگاهم به گوشه مسجد افتاد كه استادم با عدّه اى از دوستان دور هم جمع شده بودند و مشغول گفتگو بودند. نزديك رفتم، ديدم آنها مشغول بحث هاى علمى هستند. من تعجّب كردم، آخر امشب شب قدر است، همه مشغول دعا و عبادت هستند، چطور شده است كه استاد با جمعى مشغول گفتگوى علمى است، من كنار آنها نشستم، رويم نمى شد چيزى بپرسم، آن موقع من شانزده سال بيشتر نداشتم و آدم كم رويى بودم.
در اين ميان استاد نگاهى به من كرد، او فهميد كه من از اين كارِ امشب آنها تعجّب كرده ام. او رو به من كرد و گفت: برو كتاب "مَفاتيحُ الجنان" را براى من بياور!
من سريع رفتم و آن را آوردم و به استاد دادم. او كتاب را باز كرد و صفحه اى را آورد و به من گفت تا آن را بخوانم. من كتاب را گرفتم و شروع به خواندن كردم. قسمتى از اعمال شب بيست و يكم ماه رمضان كه ذكر شده بود. آنجا چنين نوشته شده بود: "وقال شيخُنا الصَّدوق: وَمَن أَحيا هاتَينِ اللَّيلَتَينِ بِمُذاكَرةِ العِلمِ فَهوَ أَفضَلُ: اگر تو در شب قدر به گفتگوى علمى بپردازى، اين كار تو از همه اعمال ديگر بهتر است".
من به فكر فرو رفته و سكوت كردم، استاد رو به من كرد و گفت:
ــ آيا شيخ صدوق را مى شناسى؟
ــ آرى! او يكى از بزرگ ترين علماى شيعه در قرن چهارم است.
ــ آيا مى دانى كه او بهترين عمل شب قدر را چه مى داند؟
ــ خير.
ــ شيخ صدوق كه خودش بسيارى از اعمال شب قدر را ذكر كرده است، بهترين عمل امشب را، گفتگوى علمى مى داند.[31]
ــ اگر اين طور است پس من هم بهتر است به جمع شما بيايم.
ــ اختيار با خودت است، ما چند ساعتى به خواندن سخنان اهل بيت(عليهم السلام)مى پردازيم، تلاش مى كنيم تا معرفت و شناخت بيشترى نسبت به خدا پيدا كنيم و يكى دو ساعت آخر شب را به مناجات با خدا خواهيم پرداخت و دعا خواهيم خواند. وقتى كه معرفت باشد، انسان بهتر مى تواند با خداى خويش سخن بگويد و با او خلوت كند.