سال هاست كه قوم بنى اسرائيل در انتظار امشب بوده اند، شبى كه تو آن ها را از دست فرعون نجات مى دهى و آن ها به آرزوى ديرين خود مى رسند.
همه آماده اند تا حركت كنند، موسى(عليه السلام) مى خواهد از تاريكى شب استفاده كند و قبل از آن كه سپاه فرعون متوجّه حركت آن ها شود، از مصر بيرون برود.
تو با موسى(عليه السلام) سخن مى گويى: اى موسى! قبل از اين كه از مصر بروى، بايد قبر يوسف را پيدا كنى و پيكر او را همراه خود ببرى و آن را در بيت المقدس دفن كنى.
موسى(عليه السلام) رو به ياران خود مى كند: چه كسى مى داند قبر يوسف كجاست؟
هيچ كس جواب نمى دهد، بار ديگر او سخن خود را تكرار مى كند، يكى مى گويد: مادربزرگ پيرى دارم، گمانم او مى داند كه قبر يوسف كجاست.
موسى(عليه السلام) نزد آن پيرزن مى رود و مى گويد:
ــ مادر! آيا تو مى دانى قبر يوسف كجاست؟
ــ آرى! مى دانم.
ــ خوب. آن قبر را نشان ما بده تا ما هر چه زودتر حركت كنيم.
ــ اى موسى! اگر قبر يوسف را مى خواهى بايد هر چه من مى گويم قبول كنى.
موسى(عليه السلام) به فكر فرو مى رود، او نمى داند اين پيرزن چه مى خواهد. مى ترسد چيزى بخواهد كه او نتواند آن را انجام بدهد، امّا تو كه مى دانى او چه مى خواهد، تو به راز دل همه بندگان خود آگاه هستى. براى همين با موسى(عليه السلام) سخن مى گويى: "اى موسى! شرط او را قبول كن".
موسى(عليه السلام) رو به پيرزن مى كند و مى گويد:
ــ مادر! باشد، هر چه بگويى قبول مى كنم، بگو بدانم چه مى خواهى؟
ــ مى خواهم كه مقام من در بهشت، همچون مقام تو و هم درجه تو باشم.
موسى(عليه السلام) از همّت والاى اين پيرزن تعجّب مى كند، به آن پيرزن قول مى دهد كه در روز قيامت، هم درجه او باشد.*P*16
? ? ?
اكنون همه مى فهمند كه تو چرا به موسى(عليه السلام) گفتى كه شرط آن پيرزن را قبول كند، تو همّت بالاى او را دوست داشتى، هر كس جاى او بود، جوانى و ثروت دنيا را مى خواست، امّا او چيزى را خواست كه هيچ كس به آن فكر نمى كرد، تو مى خواستى به همه بفهمانى كه اين گونه از تو حاجت بخواهند، حاجت هاى بزرگى مثل هم درجه بودن با پيامبران!