بار خدايا! از تو مى خواهم كه مهربانى خود را به من نازل كنى تا ديگر من براى هميشه از مهربانى غير تو بى نياز شوم.
تو بر انجام هر كارى توانا هستى، از تو مى خواهم همه بلاها را تا لحظه جان دادنم از من دور گردانى.
خدايا! اگر تو مرا به حال خود رها كنى، من چه كنم؟ اگر تو اميد مرا نااميد كنى من به لطف چه كسى اميدوار باشم؟
من هيچ كسى غير از تو ندارم كه به او پناه ببرم.
من مى دانم كه تو هرگز به بندگان خود ظلم نمى كنى، تو مى دانى كه من چقدر ضعيف هستم!
از تو مى خواهم كه مرا به بلاها و سختى ها گرفتار نسازى، من به تو پناه آورده ام، پس مرا پناه بده.
من از تو ايمانى مى خواهم كه قلبم به آن زنده شود، از تو مى خواهم به من يقينى عنايت كنى تا به آنچه تو برايم مقدر كرده اى راضى باشم.
از تو مى خواهم مرا راضى به قضاى خودت قرار دهى و كارى كنى كه من به ديدار تو ايمان داشته باشم.
خدايا! نور ايمان را براى هميشه در قلبم قرار بده، من مى خواهم قلب من در همه حال به تو ايمان داشته باشد، در همه لحظه هاى زندگى و در لحظه جان دادن، قلب من از ايمان به تو نورانى باشد، خودت كارى كن كه قلب من هرگز گرفتار شك نگردد.
تو كسى هستى كه خودت را صاحب جود و كرم نام نهادى، اكنون من بنده بيچاره تو هستم كه محتاج آن كرم بى انتهاى تو هستم، از تو مى خواهم كه مرا از آن بى نصيب نگردانى.
خدايا! وقتى به ياد گناهان خود مى افتم ترس تمام وجود مرا فرا مى گيرد، امّا وقتى به ياد مهربانى و بزرگوارى تو مى افتم قلبم شاد مى شود، پس از تو مى خواهم با بزرگوارى خودت با من رفتار كنى، گناهانم را ببخشى و مرا از دوستان خودت قرار دهى.
خدايا! تو امروز در حقّ من بزرگوارى كردى و اميد به خودت را در قلبم قرار دادى، فكر نمى كنم كه بخشش تو در روز قيامت از اين چيزى كه امروز به من دادى، بزرگتر باشد، پس در روز قيامت هم با من مهربان باش و گناهانم را ببخش، همانطور كه امروز با من مهربان بودى و قلبم را اميدوار به خودت نمودى.
كسى كه به درگاه تو بيايد، نااميد نمى شود، تو هيچ گاه گدايان درگاه خود را از درِ خانه ات با دست خالى برنمى گردانى.*P*55