عزيز من! دانستى خدا تو را خلق كرده است تا راه بندگى او را به اختيار خودت برگزينى و اين راه را بپيمايى، اكنون وقت آن است تا درباره بندگى خدا سخن بگويم، راه سعادت همان بندگى خداست، آيا ماجراى شيطان را شنيده اى كه چگونه راه خطا را پيش گرفت؟ فرشتگان مى ديدند كه شيطان سال هاى سال نماز مى خواند، شيطان دو ركعت نماز خواند كه چهار هزار سال طول كشيد!
به راستى چرا نمازهاى او، سبب رستگارى او نشد؟ او (به ظاهر) خدا را عبادت مى كرد، ولى "بندگى" نداشت، بايد بندگى خدا را كنى تا رستگار شوى، اگر هزاران سال، خدا را عبادت كنى، معلوم نيست به "بندگى" برسى، بايد از "بندگى" شروع كنم. بندگى يعنى چه؟ بايد اهل معرفت باشم، در كارهاى خود اخلاص داشته باشم و فقط به دنبال رضايت خدا باشم و از ريا و خودنمايى دورى كنم و از احكامى كه دين گفته است پيروى كنم، بايد راه و رسم زندگى ام را از دين فراگيرم، اگر اين گونه باشم بندگى خدا را كرده ام. وقتى اهل معرفت باشم، مى توانم تشخيص بدهم كه در دوراهى ها، وظيفه من چيست. گاهى پيش مى آيد كه بين دو راهى مى مانم; دو كار خوب در مقابل من است، من آن دو كار را براى خدا مى خواهم انجام بدهم و هر دو كار هم در دين سفارش شده است، در اينجا بايد كارى را كه مهم تر است و اهميّت بيشترى دارد، انجام دهم.
وقتى من وظيفه ام را به درستى تشخيص بدهم، آن وقت است كه در راه بندگى قرار گرفته ام. اين اهميّت معرفت را مى رساند، مانند ماجراى آن مردى كه در كنار رودخانه نماز مى خواند، صدايى به گوشش رسيد، مادرى بچه اش در رودخانه افتاده بود و او تقاضاى كمك مى كرد، آن مرد در حال تشهّد نماز بود، با خود گفت: سلام نمازم را بدهم، بعد آن بچّه را نجات بدهم، وقتى او نمازش را تمام كرد ديگر دير شده بود و بچّه غرق شده بود، آن مرد نماز مى خواند ولى اين نماز او، بندگى نبود، وظيفه او اين بود كه نماز را قطع كند و آن بچّه را نجات دهد.