راه بندگى خدا اين است كه انسان امام زمانش را بشناسد و از او پيروى كند، اين سخن پيامبر را حتماً شنيده اى كه فرمود: "هر كس امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهليّت مى ميرد". آرى، يك نفر ممكن است نماز بخواند، روزه بگيرد، حجّ به جا آورد امّا راه سعادت را گم كرده باشد، كسى كه امام زمان خود را نشناخته است و يا از او پيروى نمى كند، راه بندگى خدا را گم كرده است.
به راستى چرا شيطان از درگاه خدا رانده شد؟ وقتى خدا آدم(عليه السلام) را آفريد به فرشتگان فرمان داد تا بر او سجده كنند، همه فرشتگان در برابر اين فرمان خدا تسليم شدند و بر آدم سجده كردند، ولى شيطان (كه از طايفه جنّ بود ولى آن زمان در ميان فرشتگان بود) اطاعت نكرد، خدا به او گفت:
ــ چرا بر آدم سجده نكردى؟ مگر فرمان مرا نشنيدى؟
ــ خدايا! من از آدم بهترم. تو مرا از آتش خلق كردى و آدم را از خاك. آتش از خاك بهتر است!
ــ تو بايد بر آدم سجده كنى!
ــ خدايا ! مرا از سجده به آدم معاف كن، من به جاى اين سجده، آن قدر تو را عبادت مى كنم كه هرگز كسى مثل آن را نديده باشد، تو را طورى عبادت مى كنم كه هيچ فرشته اى تو را آن گونه عبادت نكرده باشد.
ــ اگر بنده من هستى بر آدم سجده كن، سخن مرا اطاعت كن، من از تو چنين مى خواهم، من دوست دارم آن گونه اى عبادت بشوم كه خودم مى خواهم، نه آن گونه اى كه تو مى خواهى.
ولى شيطان هرگز حاضر به سجده بر آدم(عليه السلام) نشد و اين گونه بود كه خدا او را از رحمت خود دور ساخت و شيطان به لعنت خدا گرفتار شد.
من بايد به اين ماجرا دقّت كنم، شيطان خدا را قبول داشت و حتّى مى خواست خدا را به ظاهر عبادت كند، ولى در برابر آدم(عليه السلام)(كه در آن زمان، نماينده خدا بود) تكبّر ورزيد و براى همين از درگاه خدا دور شد، روح عبادت و بندگى اين است كه انسان در برابر نماينده خدا تسليم باشد، كسى كه نماز مى خواند امّا ولايت على(عليه السلام)را قبول ندارد، نمازش، نماز نيست، كسى كه با امام زمانش بيگانه است، عبادتش قبول نمى شود.

* * *

ولايت على(عليه السلام) و يازده امام بعد از او، يكى از مهمترين اصول اسلام است، روزى پيامبر رو به على(عليه السلام) كرد و چنين فرمود: "اى على ! اگر كسى به اندازه نوح(عليه السلام) زندگى كند و ثروت زيادى داشته باشد و همه را در راه خدا انفاق كند، هزار حجّ با پاى پياده به جا آورد و سپس در كنار خانه خدا مظلومانه كشته شود، امّا ولايت تو را نداشته باشد، هرگز وارد بهشت نخواهد شد".
امروز هم مهدى(عليه السلام) ، نماينده و حجّت خداست، اگر من خدا را دوست دارم، بايد مهدى(عليه السلام) را دوست داشته باشم. امروز مهدى(عليه السلام) ولىّ خداست، هر كس ولايت او را بپذيرد، در واقع ولايت خدا را پذيرفته و هر كس با او دشمنى كند با خدا دشمنى كرده است. هر كس مى خواهد به هدايت برسد، بايد با او آشنا شود. فقط از راه اوست كه مى توان به خدا رسيد.

* * *

پيامبر، حجّت خدا در روى زمين است، اگر كسى بگويد من مى خواهم بنده خدا باشم ولى با پيامبر كار ندارم، راه به جايى نمى برد و از سعادت دور مى ماند، اگر كسى در مقابل پيامبر تكبّر كند در واقع در برابر خدا تكبّر كرده است.
كسى كه بدون معرفت به پيامبر نماز مى خواند و روزه مى گيرد، بندگى خدا را نكرده است، بندگى خدا در اين است كه انسان ابتدا حجّت خدا را بشناسد، ولايت او را قبول كند و سپس امر و نهى خدا را اطاعت كند، بعد از پيامبر، معرفت به امام لازم است، دين را بايد از حجّت خدا فرا گرفت، امروز عبادت هاى ما وقتى قبول مى شود كه با ولايت امام زمان(عليه السلام) همراه باشد.
به راستى حقيقت دين چيست؟ شنيده ام كه يكى از ياران امام باقر(عليه السلام) نزد آن حضرت آمده بود، او به دنبال فرصتى بود تا با امام سخنى محرمانه بگويد، وقتى همه رفتند، رو به امام كرد و گفت: گاهى شيطان به سراغ من مى آيد و وسوسه ام مى كند، آن وقت است كه من غمگين مى شوم، امّا وقتى به ياد شما مى افتم، متوجّه مى شوم كه چقدر شما را دوست دارم و طپش قلب من به عشق شماست، آن وقت است كه خوشحال مى شوم و همه غم ها از دل من زدوده مى شود.
امام باقر(عليه السلام) رو به او كرد و فرمود: "مگر نمى دانى دين چيزى جز محبّت نيست؟".
خدايا ! دوست داشتن تو و دوست داشتن پيامبر و امامان، دين واقعى است، تو را شكر مى كنم كه محبّت امام زمان(عليه السلام) را در قلب من قرار دادى، خوب مى دانم اين محبّت، سرمايه اى بسيار ارزشمند است.