امام همان برگزيده خداست، از اسرار خدا باخبر است، خدا او را از نور خودش آفريده است، به او علم فراوان داده است، خدا او را از دام هاى شيطان دور مى كند، او مقام عصمت دارد، از همه خطاها و لغزش ها به دور است، كسانى كه راه شيطان را مى روند مقام امام را انكار مى كنند.
هر كس راه خدا را انتخاب كند از امام پيروى مى كند و اطاعت از امام را اطاعت از پيامبر و خدا مى داند، او تسليم امام است و مقام والاى او را قبول مى كند.
هر فضيلتى كه پيامبر دارد، امام هم دارد غير از نبوّت! پيامبر دين اسلام را آورد. دين او، دين كاملى بود، بعد از آمدن اسلام، دين هاى قبلى باطل شد، امام، مقام نبوّت را ندارد، يعنى دين تازه اى نمى آورد، آيين و سبك زندگى جديدى عرضه نمى كند، همه سخنان او برگرفته از آيين و سبك زندگى پيامبر است، او هيچ حكمى از حكم هاى پيامبر را تغيير نمى دهد، حلال محمّد(صلى الله عليه وآله) تا روز قيامت حلال است و حرام او تا روز قيامت حرام. در هر زمان، موضوعات جديدى كه پيش مى آيد، امام در چهارچوب سخنان پيامبر، حكم آن موضوع را بيان مى كند.
پيامبر با فرشتگان سخن مى گفت، جبرئيل براى پيامبر قرآن را آورد، امام هم با فرشتگان سخن مى گويد، گاهى جبرئيل هم با او گفتگو مى كند، امّا در اين گفتگو، خبرى از آيه هاى جديد قرآن نيست، قرآن به طور كامل بر پيامبر نازل شد و پرونده نازل شدن قرآن براى هميشه بسته شد. پس ديگر جبرئيل آيه اى از قرآن را بر هيچ كس نازل نمى كند، ولى همين جبرئيل با امام درباره موضوعات ديگرى سخن مى گويد، معلوم است كه اين سخن جبرئيل جزء قرآن نيست.
خلاصه سخن آن كه به غير از نبوّت، هر كمالى را كه پيامبر دارد به امام به ارث رسيده است. امام علم پيامبر را دارد، عصمت پيامبر را دارد، ولايت پيامبر را دارد...

* * *

همان گونه كه اطاعت از پيامبر واجب است، اطاعت از امام هم بر ما واجب است، در سبك زندگى خود بايد گوش به فرمان امام باشيم، سخن او را با دل و جان بپذيريم، وقتى براى ما ثابت شد امام درباره موضوعى نظرى داده اند نبايد پذيرفتن نظر امام براى ما سنگين باشد، بايد سر تسليم به امام بسپاريم و سخنش را قبول كنيم هر چند از اسرار آن نظر، آگاه نباشيم.
بايد در همه زندگى خود به امام مراجعه كنيم و نظر او را جويا شويم، اين نكته بسيار مهم است، بايد اوّلين قدم ما، مراجعه به سخنان امام باشد، اگر مى خواهيم به رستگارى برسيم بايد اين گونه باشيم و به اين باور برسيم كه هر مطلبى را كه امام تأييد نكرده است باطل است، هر چيزى كه امام آن را نگفته است ما را به بيراهه مى برد.
اين سخن امام صادق(عليه السلام) است: "هر سخنى كه ما آن را نگفته ايم، باطل است و شما را گمراه مى كند".
وقتى در هر موضوع و مسأله اى براى ما ثابت شد كه نظر امام چيست، بايد تسليم شويم، نه اينكه با سليقه فردى از عمل به نظر امام، فرار كنيم. متأسفانه خيلى ها وقتى به اينجا مى رسند پايشان مى لغزد، سخن امام را مى بينند ولى سليقه هاى شخصى خود را به ميدان مى آورند و از عمل به سخن امام گريزان مى شوند!
هر چقدر معرفت ما به امام بيشتر باشد، اطاعت ما از سخن امام بيشتر خواهد بود، اينجا جاى ادّعا نيست، بايد با عمل نشان دهيم پيرو امام هستيم، چگونه مى شود كسى ادّعا كند اهل معرفت است ولى به سخن امام عمل نكند و نظر او را نپذيرد؟
من بايد معارف دين، آيين و سبك زندگى خويش را از اهل بيت(عليهم السلام) فرا بگيرم و هر سخن ديگرى را كه با نظر امام مطابق نباشد باطل بدانم.
وقتى خود را اين گونه به اهل بيت(عليهم السلام) بسپارم ديگر از گمراهى هراسى نخواهم داشت، زيرا آنان آنچه را كه براى سعادت من لازم است بازگو كرده اند، مهم اين است كه من اهل تسليم باشم و در جستجوى سخنان آنان برآيم.