امام باقر(عليه السلام) فرمود: "فقط به وسيله ما، خدا عبادت مى شود، فقط به وسيله ما خدا شناخته مى شود".
اگر در اين حديث، مقدارى فكر كنى متوجّه مى شوى كه بندگى خدا و معرفت او فقط به دست اهل بيت(عليهم السلام) به دست مى آيد، آنان وسيله هدايت فرشتگان و انسان ها و همه موجودات هستند، هر كس بندگى خدا مى كند از راهنمايى آنان بهره برده است، اگر آنها نبودند هيچ كس خدا را نمى شناخت. هر كس راه بندگى خدا را در پيش مى گيرد به بركت اهل بيت(عليهم السلام) است. آنها راه رسيدن به خدا هستند، بايد راه آنان را پيمود و ولايت آنان را پذيرفت كه اين تنها راه رستگارى است، خوشا به حال كسى كه به معرفت امام دست پيدا كرد و روح و قلبش آسمانى شد!
خدا در سوره بقره آيه 269 چنين مى گويد: "اگر به كسى حكمت عطا كنم، خير فراوانى به او داده ام"، به راستى حكمت چيست كه خدا آن را اين قدر ارزشمند مى داند؟
يادم نمى رود وقتى كه در دانشگاه بودم، استاد درباره اين آيه برايمان سخن مى گفت، او گفت كه منظور از حكمت در اين آيه، همان فلسفه يونان است.
اين حرف برايم جالب بود، آن زمان، دانشجويى بيش نبودم! اوّل راه بودم. سال ها گذشت، سؤالى برايم مطرح شد. در تاريخ خواندم كه صدها سال بعد از پيامبر، براى اوّلين بار مسلمانان با فلسفه يونان آشنا شدند. خوب، معناى اين سخن اين بود كه صدها سال، اين آيه قرآن معنا و مفهومى نداشت، يعنى هم پيامبر و هم مسلمانان صدر اسلام از فلسفه هيچ حرفى نزده اند، اگر حكمت همان فلسفه يونان است، پس آنان از حكمت بى بهره بوده اند!
من به مطالعه و تحقيق ادامه دادم، سخنى از امام صادق(عليه السلام) خواندم كه آن حضرت، حكمت را "بندگى خدا و معرفت امام" معنا كرده است، حكمتى كه بايد من به دنبال آن باشم، همان معرفت و شناخت امام است!
آرى، وقتى به اين معرفت برسم، ديگر به سوى همه خوبى ها جذب مى شوم و عشق به زيبايى ها در دل من شعله مى كشد آن وقت است كه ديگر در وادى محبّت امام گام برمى دارم و در محبّتش بى قرار مى شوم، اگر به چنين جايگاهى رسيدم، خوشا به حالم كه به "كيمياى سعادت" رسيده ام! اگر محبّت امام در جان من ريشه كرد، همه زشتى ها را به خوبى ها تبديل مى كند، مس وجودم را طلا مى كند.
آرى، حكمت، آن علمى است كه صاحبش را در راه حق، محكم مى سازد به طورى كه ديگر او در شكّ و ترديد نمى افتد. هيچ چيز مانند معرفت امام به باورهاى انسان، استحكام نمى بخشد، معرفت امام، تنها راه بندگى خداست، كسى كه امام زمان خود را بشناسد و ولايت او را بپذيرد همه چيز را به دست آورده است، او به كيميايى بزرگى دسترسى پيدا كرده است و در حقيقت به سرچشمه همه خوبى ها و زيبايى ها دست يافته است.