خداوند در قرآن مجيد وقتى مى خواهد از حضرت ابراهيم(عليه السلام) تعريف كند، به دو ويژگى او اشاره مى كند:
الف. بردبارى و حلم: حضرت ابراهيم(عليه السلام) هنگام روبرو شدن با مشكلات مختلف زندگى، صبر كرده و بردبارى خود را حفظ مى نمود.
ب. خشوع و خضوع: آن حضرت همواره در درگاه خداوند، فروتنى و خشوع خود را به نمايش مى گذاشت.[2]
امام باقر(عليه السلام) فرمودند:
حضرت ابراهيم(عليه السلام) هرگاه در بيابان ها جاى خلوتى را پيدا مى كرد به نماز مى ايستاد و فروتنى خود را نسبت به خدا نشان مى داد و خدا اين رفتار او را خيلى دوست مى داشت.[3]
بنابراين اگر گذر شما به بيابان افتاد يادتان باشد همانند حضرت ابراهيم(عليه السلام)، در دل بيابان به نماز بايستيد و صورت خود را به خاك بگذاريد و به درگاه معبود خود تضرّع نماييد.
آرى، آن لحظه اى كه شما صورت به خاك مى نهيد و خداى خويش را صدا مى زنيد به او خيلى نزديك شده و رحمت بى انتهايش تمام وجود شما را فرا مى گيرد.