"ربيعه"، هفت سال بود كه توفيق داشت كه خدمت گزارى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را بنمايد.
يك روز، پيامبر او را صدا زد و به او فرمود:
اى ربيعه، هفت سال است كه خدمت مرا مى كنى و هنوز از من تقاضايى نكرده اى، آيا آرزو و حاجتى ندارى؟
ربيعه، انسانى بسيار فهميده بود براى همين از پيامبر خواست كه به او مهلت بدهد تا در مورد اين موضوع فكر كند.
آرى، او مى دانست كه يك ساعت فكر بهتر از هفتاد سال عبادت است.
ربيعه يك شب تمام به اين موضوع فكر كرد كه از پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) چه بخواهد.
روز بعد فرا رسيد.
نگاه كن، اين ربيعه است كه به سوى خانه پيامبر مى رود.
ربيعه درب خانه را مى زند و بعد از كسب اجازه، وارد خانه شده، سلام مى كند و در گوشه اى مى نشيند.
او منتظر مى ماند تا پيامبر با او سخن بگويد.
انتظار به سر مى آيد و پيامبر در حالى كه لبخند زيبايى به لب دارد، رو به ربيعه مى كند و مى فرمايد:
اى ربيعه، آيا آرزوى خود را مشخص ساختى؟
ربيعه در جواب مى گويد:
آرى، اى رسول خدا، حاجت من اين است كه در بهشت نيز در كنار شما باشم.
پيامبر با شنيدن اين سخن، خيلى خوشحال شده و مى فرمايد:
اى ربيعه، بگو بدانم اين آرزوى خوب را از چه كسى ياد گرفتى؟
ربيعه مى گويد:
من خودم فكر كردم و به اين نتيجه رسيدم كه اگر من از شما مال و ثروت دنيا بخواهم بالاخره بايد آن را بگذارم و بروم، اگر از شما عمر طولانى بخواهم سرانجام مرگ به سراغ من مى آيد.
آرى، ربيعه بهترين گزينه را انتخاب كرده بود اما آنچه خيلى جالب است اين كه او بهشتِ تنها را آرزو نكرده بود بلكه او هم بهشت مى خواست و هم همنشينى با يار را !
آرى، ربيعه با فكر كردن به يك جمع بندى خوبى رسيده بود، در بهشت بودن، آن هم در كنار پيامبر، چه صفايى دارد !
پيامبر با شنيدن سخن ربيعه سرش را پايين انداخت و به فكر فرو رفت.
پيامبر چه كند، كسى كه هفت سال خدمت گزارى او را كرده است، يك خواسته از او دارد.
ربيعه با خود مى گويد كه عجب خواسته بزرگى از پيامبر نمودم.
آيا آن حضرت اين خواسته مرا قبول مى كند؟
پيامبر سر خود را بالا گرفته و رو به ربيعه مى كند و مى فرمايد:
اين كار را براى تو مى كنم، به شرط آنكه تو هم در مقابل عظمت خدا، زياد سجده كنى و هميشه پيرو على بن ابى طالب(عليه السلام) باشى.
آرى، ما هم بايد تلاش كنيم در موقع دعا كردن همّت بالايى داشته باشيم و فقط به فكر حاجت هاى دنيايى نباشيم.[28]