امام صادق(عليه السلام) در مورد خداشناسى با شخصى سخن مى گفت و به اين نكته تأكيد مى كرد كه خداوند بالاتر از زمان و مكان است، او خالق زمان و مكان است.
اينجا بود كه آن مرد رو به امام صادق(عليه السلام) كرد و گفت:
اگر شما اعتقاد داريد كه خدا بالاتر از زمان و مكان است پس چرا وقتى كه دعا مى كنيد دست هاى خود را به سوى آسمان مى گيريد؟
امام در جواب او فرمود:
معدن رحمت و رزق خداوند در عرش مى باشد و عرش هم در آسمان است، ما اگر دست خود را هنگام دعا به سوى آسمان مى گيريم براى اين است كه به دنبال رحمت او هستيم.
خداوند در قرآن فرموده است كه رزق شما در آسمان است چنانچه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) به ما دستور داده است كه هنگام دعا دست خود را به سوى آسمان بگيريم !
و اين گونه بودكه آن مرد به پاسخ خود رسيد.[34]
در اينجا خوب است خاطره اى را براى شما نقل كنم:
در سفر حج، چون هتل ما ازمسجد الحرام فاصله زيادى داشت براى همين گاهى براى خواندن نماز جماعت به مسجدى كه در نزديكى هتل بود مى رفتم.
يك روز كه در مسجد بودم، تابلوى بزرگى توجّه مرا به خود جلب كرد.
روى تابلو، معارف اسلامى (البته از نظر وهابى ها) نوشته شده بود، اين نوشته به صورت پرسش و پاسخ بود:
ـ أيْنَ الله؟ ـ إنَّ اللهَ في عَرْشِهِ.
ـ خداوند كجاست ـ خدا در عرش خود است !
آرى، خدايى كه وهابى ها مى پرستند در عرش است اما خدايى كه ما به او اعتقاد داريم بالاتر از هر مكانى است، او خالق مكان است، چطور مى شود كه در محدوده مكان قرار گيرد !
خوب معلوم است كسى كه از اهل بيت(عليهم السلام) فاصله بگيرد خداشناسى او بهتر از اين نمى شود.