خداى متعال به حضرت موسى(عليه السلام) وحى كرد كه با زبانى دعا كن كه با آن زبان گناه نكرده باشى !
اما مشكل اين است كه ما، معصوم نيستيم و با اين زبان خود گناه كرده ايم، پس چگونه خدا را بخوانيم و دعا كنيم؟
آيا راه حلّى به ذهن شما مى رسد؟
آيا موافقيد كه قصه "ابراهيم بن شعيب" را براى شما نقل كنم:
او يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) بود كه يك چشم او آسيب ديده بود و فقط با يك چشم مى توانست ببيند.
يكى از دوستان او مى گويد:
روز عرفه، او را ديدم در حالى كه آن قدر اشك ريخته بود كه چشم سالم او مثل يك كاسه خون شده بود.
نزديك او رفتم و گفتم:
تو كه يك چشم بيشتر ندارى، چرا اين قدر گريه مى كنى، مى ترسم كه اين چشم خود را هم از دست بدهى، كاش كمتر گريه مى كردى !
او رو به من كرد و گفت :
به خدا قسم، من امروز براى خودم حتى يك دعا هم نكردم.
من تعجب كردم و گفتم:
پس چرا اين همه وقت گريه مى كردى و اشك مى ريختى؟
او گفت:
من براى دوستان خود دعا مى كردم، چرا كه از امام صادق(عليه السلام) شنيدم كه آن حضرت فرمود:
هر كس كه براى برادر مؤمن خود دعا كند خداوند فرشته اى را مأمور مى كند تا آن فرشته همان دعا را (كه او براى برادر مؤمن خود نموده است)، در حق او بنمايد.
به خاطر اين سخن امام صادق(عليه السلام)، من براى دوستانم دعا مى كنم; من هر دعايى داشتم، آن دعا را براى ديگران خواستم تا آن فرشته، همان را براى من بخواهد و دعا كند زيرا من در استجابت دعاى خود شك دارم ولى مى دانم كه دعاى آن فرشته حتماً مستجاب مى شود.[46]
آرى، فرشتگان هيچ گناهى ندارند و هنگامى كه براى ما دعا كنند دعايشان مستجاب مى شود.
و اين گونه مى توان با زبانى دعا كرد كه با آن زبان معصيت نشده است.