نمى دانم نام مرا شنيده اى؟ اسم من، "جابر جُعفى" است. من يكى از شاگردان امام صادق(عليه السلام) هستم. امروز مى خواهم براى تو حكايتى را نقل كنم.
من در شهر كوفه زندگى مى كنم، خيلى دلم مى خواست كه به زيارت خانه خدا بروم. نزديك ايّام حج كه شد با جمعى از دوستان خود به سوى مكّه حركت كرديم، شكر خدا كه موفّق شديم اعمال حج را انجام دهيم!
اكنون تصميم گرفتيم تا به مدينه سفر كرده و بار ديگر امام صادق(عليه السلام) را ببينيم. آرى! هيچ چيز در دنيا براى ما مثل ديدار با امام معصوم، ارزشمند و لذّت بخش نيست.
وقتى به مدينه رسيديم چند روزى در آنجا مانديم و از حضور آن امام بزرگوار استفاده مى برديم و از سخنان او براى سعادت دنيا و آخرت خويش بهره مى گرفتيم.
كم كم بايد براى بازگشت به كوفه آماده مى شديم، سفر طولانى شده بود و زن و بچّه هاى ما منتظر بودند. براى آخرين بار نزد امام رفتيم و مى خواستيم با او خداحافظى كنيم.
يكى از دوستان من رو به امام كرد و گفت: اى فرزند رسول الله! از تو مى خواهيم كه در اين آخرين لحظات با ما سخنى بگوييد تا ما آن را آويزه گوش خويش قرار دهيم.
امام به ما نگاهى كرد و چنين فرمود: "از شما مى خواهم كه همديگر را يارى كنيد و با يكديگر مهربان باشيد، ثروتمندان شما از مستمندان دستگيرى كرده و به آنها كمك نمايند. هر چه را كه براى خود مى پسنديد، براى ديگران هم بپسنديد. شما به شهر خود مى رويد و سخنان ما به شما مى رسد، شما بايد اين سخنان را مورد بررسى قرار دهيد. اگر اين سخنان موافق قرآن باشد قبول كنيد و اگر آن را مخالف قرآن يافتيد آن را قبول نكنيد. اگر شما به گونه اى زندگى كنيد كه ما از شما مى خواسته ايم، ثواب شهيد را خواهيد داشت، هر كدام از شما كه مرگ او قبل از ظهورِ حكومت ما فرا برسد، خداوند به او ثواب شهيد مى دهد".[2]
وقتى ما سخن امام صادق(عليه السلام) را شنيديم خيلى به فكر فرو رفتيم، ساليان سال بود كه ما منتظر بوديم حكومت اهل بيت(عليهم السلام)تشكيل شود و بتوانيم جان خود را فداى آرمان مقدّس اسلام نماييم، امّا آن كه روز امام صادق(عليه السلام) ما را متوجّه وظيفه خود نمود.
آرى، امام دوست دارد كه ما از محرومان جامعه دستگيرى نماييم و به فهم و شناخت قرآن نيز بيشتر توجّه كنيم.